Spinnen.... brrrr...

Ligt het aan mij of waren er effectief méér spinnen op de wereld deze week, waardoor ik regelmatige -ongewenste doch niet te vermijden- "ontmoetingen" had met deze beestjes?? Waarschijnlijk wordt er geen "research" verricht in verband met deze prangende vraag.... Ze zouden dat eigenlijk beter wél doen en mij op de hoogte houden!!! Want spinnen hebben een nefast gevolg op mijn gemoed... :-(

En voor de kenners onder jullie, dit is inderdaad een foto van een "lieftallige" vogelspin. En neen, de exemplaren die IK tegenkwam de afgelopen dagen waren niet van deze soort... ;-)

Vermits er in mijn huis geen "stoer manswezen" rondloopt, moet ik elke confrontatie met deze diertjes helemaal alleen ondergaan. Aan mijn twee dochters heb ik niet veel want wanneer zij zo'n harig exemplaar tegenkomen, dan roepen ze mijn naam op eenzelfde manier als toen ze ongeveer twee jaar waren en me héél erg dringend nodig hadden. Zo van "mamàààààààà"... Wanneer ik zulk een kreet hoor, denk ik natuurlijk onmiddellijk het allerergste (aan het verdrinken in het bad? zit ze ergens vastgeklemd? met gevaarlijk elektrisch gereedschap bezig geweest?) Gelukkig lichten ze mij direct daarna verder in door hun geroep aan te vullen met de verhelderende mededeling : ".... een SPIIIIIN!!!" Uit het gebruikte stemvolume, de intensiteit en langgerektheid van hun hulpkreet, de paniekerige vibratie en dergelijke, zou je kunnen afleiden dat het beestje ongeveer de afmetingen heeft van een kinderhand of zo. Niets is echter minder waar! Zelfs voor een spinnetje dat je met moeite met het blote oog kan waarnemen, wordt een beroep gedaan op de drastische aanpak van mamalief... Tja, ik zeg maar niets, immers, op die manier kan ik in hun ogen tenminste af en toe nog eens een heuse "heldin" zijn :-))

Spijtig genoeg is dat (voor mij toch wel vleiende) beeld van "ons mama is stoer" afgelopen zomer compleet om zeep geholpen! Terwijl ik al zingend het gras aan het afrijden was (dat gezang dient om mezelf de indruk te geven dat ik met een aangename klus bezig ben!), zat ik met mijn hoofd ineens in een heel erg plakkerig spinneweb gevangen. "EIIIIIKEEEES"..... klonk toen heel erg luid door de buurt.

(Deze foto geeft een impressie van het effect dat spinnen hebben op mijn mimiek! Wat je in mijn ogen ziet, is dus geen be- of verwondering maar puur afgrijzen!!)

Op het moment dat ik besefte dat het heel goed mogelijk was dat de bewoner (én ontwerper) van dat web (dat ik net volledig naar de vaantjes had geholpen) een alternatieve schuilplaats had gevonden in mijn haar, begon mijn lichaam als vanzelf heel erg spastische bewegingen te maken. Zij die er op stonden te kijken, kregen het vermoeden dat ik met één of andere regendans bezig was -al konden ze dat niet goed plaatsen, want wie vraagt er nu om regen wanneer je net het gras aan het afrijden bent (alhoewel dat natuurlijk een hele goede -én verantwoorde- reden zou zijn om die werkzaamheden te staken!) Toen mijn "publiek" doorkreeg dat ik een intens gevecht op leven en dood aan het leveren was met een al dan niet aanwezige spin, barstten zij gezamenlijk en spontaan (en heel onsympathiek) uit in een allesbehalve begripvolle lachbui... :-(

• Géén koene ridder die zijn jonkvrouwe ter hulp snelde....
• Géén meelevende kindertjes die hun mama alleen maar wilden "redden"....

In wat voor een wrede wereld leef ik???

Dat wonderlijke hart...

Alle mensen hebben er één... Maar over het algemeen worden we ons hart niet echt "gewaar". Het klopt, het pompt, het zwoegt soms zelfs, maar wij blijven daar tamelijk onverstoord onder. Tot het op de één of andere manier zijn bestaan kenbaar maakt... En dan ineens, beseffen we door en door hoe belangrijk het eigenlijk is, hoe afhankelijk we zijn van een goed functioneren ervan, hoe "hard" (!!) we dat dierbare hart eigenlijk nodig hebben.

Waarom vindt ons hart het af en toe nodig ons te herinneren aan zijn bestaan?? Gaan we er misschien te onzorgvuldig mee om? Vinden we het allemaal té vanzelfsprekend? Krijgen we een waarschuwing? Of eerder een liefdevol duwtje in de goede richting?

Ons hart beschikt over een heel arsenaal "middeltjes" om onze aandacht te vangen...

• zo kan het ineens beginnen "fladderen" in onze borstkas (zenuwachtig? te veel stress? verliefd misschien?)
• of het lijkt ineens samen te krimpen (welk verdriet wil zich kenbaar maken?)
• soms "steekt" het een beetje (of een beetje veel!) en dat voelt aan alsof iemand het met een mes aan het "bewerken" is (wie heeft je pijn gedaan? of wie heb je zélf pijn gedaan?)
• en dan kan het ineens zijn eigen "beat" omhoog drijven, alsof het elk moment uit je borstkas wil springen (opgewonden over iets? kwaad? of gewoon heel erg bang misschien?)

Je hart is heel erg slim... Je kan het onmogelijk om de tuin leiden! Het registreert elke emotie en houdt deze vast tot jij bereid bent het tot je bewustzijn toe te laten. Wees lief en begripvol voor je hart want het heeft een zware (levenslange) taak uit te voeren : het moet onthouden wie je bent en wat je voelt, het moet je dat op tijd en stond laten weten (steeds sterkere signalen uitzendend wanneer jij blind en doof wenst te blijven!) en het krijgt daar zelden de nodige waardering voor!

Wat een ondankbare job.... ;-)

De -talrijke- geneugten van "uitgaan"!!

Is uitgaan gewoon een pintje gaan drinken?
Of is het eens flink uit de bol kunnen gaan (in één of andere discotheek)??
Of gaat het erom eens "onder de mensen" te zijn?

Neen, dat is niet waar het om gaat bij mij... Uitgaan is mezelf "trakteren" op zoveel meer dan dat!!






Het is bijvoorbeeld de Kerstman tegenkomen, en daardoor bevestigd zien dat hij wel degelijk bestaat! (ik ben dus niet naiëf wanneer ik verwachtingsvol uitkijk naar wat hij me nu weer zal brengen)










Het is mezelf een exotische, verraderlijke cocktail cadeau doen (en er twéé krijgen voor de prijs van één - happy hour nietwaar) zodat ik kan dromen van zuiderse oorden en in mijn fantasie allerlei "wilde" avonturen beleef (al gebiedt de eerlijkheid mij om toe te geven dat deze foto genomen werd toen ik mij effectief in een zuiders oord -namelijk Kreta- bevond) :-)









Het is mezelf "vermommen" om anderen te verrassen of in verwarring te brengen (is het nu Kerstman of Kerstvrouw???) ...

... of me laten verrassen en duidelijk héél erg in verwarring laten brengen door de "vermomming" (?) van anderen!! ;-)

Het is genieten van de "zotheid" van dochterlief, hier in het gezelschap van haar geliefde bloemkool :-))

En soms kom je dus gewoon een heel liefdevol
mens tegen die je zomaar geeft wat je op dat moment hard nodig hebt : een warme omhelzing, even heel dichtbij...

En hiermee is dus weerom eens bewezen : het leven kan heel erg mooi zijn!!

"Als ik terug kon...."

Als ik terug kon in de tijd

niet voor eeuwig maar voor even

dan werd ik weer dat kind

zo van een jaar of zeven

-

Ik zou een boomhut bouwen

in een bos heel ver van hier

niet te groot en heel erg knus

met een plaatsje voor ieder dier

-

Buiten spelen, ik en de natuur

vrienden worden als het kan

het water, de lucht, de bomen, het mos

ik zou hen allemaal kennen dan

-

Vergeten wie ik geworden was

geen visite, neen, heel alleen

ontdekken wie ik van binnen ben

geen leugen erkennen, niet één

-

Dan zou ik vinden

wat ooit verloren ging

't geloof, 't vertrouwen dat God bestaat

en mij nooit of nooit verlaat

-

Als ik terug kon in de tijd

niet voor lang maar toch wel even

dan wist ik voor eeuwig en altijd

ik heb een trouwe vriend, voor 't leven

Verstand en gevoel

Als het erom gaat te bepalen of iets "juist" of "goed" is, hoe ga je dan te werk??

Ik ontdekte dat er wat dat betreft, op zijn minst twee verschillende categorieën mensen zijn.

1. Mensen die een onvoorwaardelijk vertrouwen hebben in hun eigen gevoelens, geven op die vraag het volgende antwoord : "Ik weet dat omdat ik het VOEL!" Het vertrouwen in zichzelf (hun gevoel) zorgt ervoor dat ze niet twijfelen aan "de waarheid" die vanuit hun eigen binnenste (intuïtie?) opborrelt!!
2. En dan heb je de andere categorie mensen die zullen antwoorden met "Ik weet het omdat ik het wéét". Zij lijken een onvoorwaardelijk vertrouwen te stellen in de "wijsheid" van hun verstand en hun eigen denkprocessen. Zij nemen aan dat alleen een "objectieve" (??) kijk op de dingen er kan voor zorgen dat je dichter bij de waarheid komt.

Vermits mijn eigen intuïtie zich jarenlang ergens op een (schijnbaar) onbereikbare -want voor mij blijkbaar onvindbare- plaats "schuilhield", had ik eigenlijk geen andere keus dan te "varen" op het kompas van mijn brein. Mijn vertrouwen in de capaciteiten van "this precious thing called mind" werd echter gaandeweg steeds maar kleiner, omdat ik de ene "aanvaring" na de andere had. Maar mijn schip moest wel eerst heel wat averij oplopen, vooraleer ik kon toegeven dat ik misschien beter een andere "kapitein" aan het roer van mijn levensboot liet plaatsnemen... Hoe zeer mijn eigen dierbare verstand mij ook nog de indruk wilde geven heel erg "verstandig" te zijn, ik kon dat uiteindelijk niet meer zo goed geloven ... :-)

En dus bevond ik mij een tijdje "tusen wal en schip"... Het vertrouwen in mijn eigen "gezonde verstand" (was dit trouwens ooit écht gezond geweest??) lekte gestaag weg -ik kon het niet meer ervaren als een betrouwbaar kompas dat me hoe dan ook wel zou brengen waar ik wilde zijn-, terwijl ik niet echt iets anders ter beschikking had waarop ik dan wél kon vertrouwen.

Tot ik ondervond dat het gebrek aan contact met mijn intuïtie (dat diepe innerlijke gevoel van WETEN) te wijten was aan het simpele (alhoewel!) feit dat er een heleboel emoties rondhingen, als een ondoordringbaar lijkende, dikke mist... En hoe meer ik die emoties toeliet tot mijn bewustzijn, ze aanvaardde als gevolgen van bepaalde (eerdere) ervaringen, hoe meer de mist optrok en hoe dichter ik mijn eigen intuïtie naderde.

Een onverwacht, doch aangenaam "effect" van dit proces, was dat mijn "verstand" alsmaar gezonder leek te worden. Het werd niet meer gestuurd door ongekende, diep verborgen levende emoties die het in de war brachten, of om de tuin leidden, maar kon steeds beter met een écht objectieve (tegelijk begripvolle én relativerende) blik naar de wereld rondom mij kijken. Door het roer van mijn levensboot in handen te geven van mijn intuïtie, werden mijn denkprocessen zuiverder. Want de nieuwe kapitein had via allerhande wijze lessen mijn verstand stap voor stap "omgetoverd" van een verwarde, twijfelende en angstige bestuurder tot een volgzame "scheepsmaat" die bereid en in staat is om vol vertrouwen de orders van zijn "meester" op te volgen....

Mijn verstand voelt niet meer de neiging om mij te overtuigen van het feit hoe "verstandig" het wel is, hoe veel het wéét en kent... Het heeft zijn strijd om de macht opgegeven, en werkt nu in harmonie samen met mijn gevoel. Waarvoor dank.. ;-)

"Ik zie mij graag...", of dat probeer ik althans! :-)

Jaja, dat lezen jullie correct... Hier is geen zetduiveltje aan het werk geweest of zo. Met deze titel wil ik natuurlijk niet zeggen dat ik jullie, mijn trouwe schare fans (laat mij in mijn waan alsjeblieft!) ;-) niet graag zou zien, integendeel. Ten eerste voel ik een soort "universele" liefde voor de mensheid in het algemeen (we zijn soortgenoten nietwaar?); dan koester ik ook nog een iets persoonlijker liefde voor een groot aantal mensen; dat graag zien verdiept zich nog een beetje wanneer het om mijn familie gaat en mijn kinderen wonen sowieso op een "permanente" manier in mijn hart. Maar ik wilde mezelf met deze titel een beetje een hart onder de riem (of een riem onder het hart?) steken, vandaar!

Eerlijk gezegd, stelde ik mij vroeger niet echt vragen (of toch geen serieuze) bij dit fenomeen. Liefde was iets wat je gaf aan anderen en wat je al dan niet terugkreeg, en dat leek mij voldoende "uitleg". Omwille van bepaalde voor mij onbegrijpelijke -en dus moeilijk verteerbare- ervaringen, werd ik haast verplicht om toch maar eens wat dieper te graven als ik antwoorden wilde vinden op bepaalde vragen die na verloop van tijd niet meer konden ontweken worden (ja, soms kan het leven zélf een echte "dwingeland" zijn) .... En op die manier belandde ik dus bij het onderwerp "liefde voor jezelf"! (zij die wel enige interesse voelen opkomen voor het volledige verhaal (= mijn "ontdekkingstocht") zullen nog wat geduld moeten opbrengen tot mijn (levenservaringen)-boek gepubliceerd is!) In het kort komt het erop neer dat de manier waarop je de liefde in je leven -dus zogezegd "buiten" jezelf- ervaart, niet kan losgekoppeld worden van de manier waarop je van jezelf houdt. Deze twee zijn als het ware "recht evenredig" aan elkaar...

Ik wil wel eventjes benadrukken dat het niet over "verliefdheid" gaat. Oprechte liefde heeft immers niets te maken met blind (willen) zijn. Van jezelf (proberen) houden op die manier zal bitter weinig aarde aan de dijk brengen, want er wacht je slechts het lot van Narcissus (je weet wel, verdrinken in je eigen "spiegelbeeld"). Ik heb het evenmin over het soort "vergoeilijkende" (= te zachte) liefde (?) die er slechts toe neigt het zwakke in onszelf en/of anderen goed te praten, te negeren, te verdraaien, of er "excuses" of uitvluchten voor te verzinnen. Ik heb het ook niet over die pijnlijk confronterende (= té harde) liefde (?) die er vooral op uit lijkt te zijn onszelf en/of anderen te veroordelen, op fouten te wijzen, in een bepaalde richting te manipuleren. Neen, ik heb het alleen maar over "emotioneel volwassen" liefde; dat soort liefde waarnaar we allemaal wel verlangen omwille van de typische eigenschappen ervan : ze voelt warm aan, brengt begrip en geduld op, accepteert maar is niet blind voor wie we écht zijn. Ook al vindt deze liefde dat we oké zijn zoals we op elk moment zijn, dat betekent niet dat ze ons persé wil doen geloven dat we "er al zijn" en dat we dus rustig achterover kunnen leunen en alleen maar stil genieten (we zijn nog niet dood hé). Neen, ze wil ons steeds met zachte doch sterke "hand" leiden naar een plaats waar we ons nog beter zullen voelen. Dat soort liefde brengt ons in hoogsteigen "persoon" naar een plek waar ze nog duidelijker voelbaar is. Eigenlijk voert de liefde ons dus steeds dichter tot zichzelf; liefde is tegelijk het doel én de weg! En ik vermoed dat er geen echte eindbestemming is wanneer het gaat om de omvang, de diepte, de intensiteit en de hoeveelheid van de liefde....

Ik ontdekte dat dit soort liefde inderdaad altijd beschikbaar is (in wederzijdsheid zelfs) maar dat het effectief ervaren ervan afhankelijk is van de manier waarop je jezelf graag ziet.

En daar wrong het schoentje natuurlijk...

Want als ik de "naakte feiten" er eens op nasloeg, dan moest ik toch toegeven dat ik niet direct mijn eigen beste vriendin kon genoemd worden!

• Een paar voorbeelden misschien??

Zo gaf ik mezelf regelmatig de volgende "troetelnaampjes" : "kieken dat ge zijt", "gij kalf!", "dwaze geit" (inderdaad, de hele boerderij-meute kwam om beurt aan bod !)

Als ik weer eens één of andere "stommiteit" had uitgehaald (volgens mijn eigen normen dus) dan kon ik me wel een halve dag bezig houden met mezelf erom te veroordelen en mezelf de huid vol te schelden (bij wijze van spreken dan, want -zoals ik eerder al vermeldde- ik werd heel degelijk opgevoed en mijn vloek-woordenschat is daardoor tamelijk beperkt) Jaja, ik kan héél aangenaam gezelschap zijn voor mezelf... ;-)

Als een echte "speurneus" kon ik me verdiepen in het opsporen van allerlei "tekortkomingen" die dan dringend ("liefst nog voor morgen als het effe kan"!) moesten "verholpen" worden. En raar maar waar, hoe harder je zoekt, hoe méér je vindt... (Gelukkig geldt dat ook in de omgekeerde richting!)

Iets niet kunnen wat ik eigenlijk MOEST kunnen (volgens mijn eigen innerlijke Mijnheertje Perfectionist dan), was een grote ramp. "Werk aan de winkel, ga dus maar vlug aan de slag". Voor mij alleen maar nog een bewijs van het feit dat ik duidelijk "niet goed genoeg" was en om die reden dus geen liefde "verdiende"...

En dan was ik verwonderd dat ik net hetzelfde "ontving" van de buitenwereld als datgene wat ik mezelf "gaf"?? Hoeveel begrip, medeleven, warmte en affectie ik ook nog mocht geven aan anderen, zolang ik het niet aan mezelf kon of durfde geven, kwam het evenmin naar mij terug. Het leven is als een boomerang... Je houding en gedrag naar jezelf toe, zal je zien "terugkomen" vanuit de wereld rondom jou (én ervaren in je eigen binnenste); je houding en gedrag naar anderen toe, zal ook op één of andere manier bij jou terecht komen! Want

"Wat je zaait, zal je oogsten"

Het leven geeft ieder van ons de nodige (dagdagelijkse) "lessen in liefde"... De wereld is inderdaad één grote spiegel! We moeten wel bereid zijn om er in te kijken, met wijdopen ogen vol be- en verwondering... Wie heeft dat systeem toch zo perfect in elkaar gestoken?

Zo gewoon...

Iets waarmee ik absoluut niet akkoord kan gaan, is de uitspraak "Doe maar gewoon, dat is al gek genoeg".... Gewoon doen vind ik soms veel te gewoon, en dat neigt dan al vlug naar "saai"! En neen, dank u wel, zo wil ik niet naar mezelf, de anderen of de wereld kijken.
Dus, breek uit de sleur en doe eens heel ONgewoon ;-)

Heb je al even stilgestaan bij al die "gewoontes" die, zonder dat je het echt beseft, je leven toch (alleszins voor een deel) bepalen? Doe anders gewoon (hihi) eens één van de volgende testjes :

• trek je kleren eens niet aan zoals je het gewend ben, maar hanteer een compleet andere volgorde
• volg eens een andere route wanneer je naar je werk rijdt (ik ontdekte bijvoorbeeld hoe ànders alles eruit ziet als ik, vanuit een andere richting komend, mijn oprit oprijd)
• begroet je huisgenoten eens op een heel andere manier dan hoe je het normaal gezien doet

En, hoe voelt dat? Op zijn minst toch een beetje "raar" neem ik aan? Ik hoor natuurlijk de "slimmeriken" al direct allerlei argumenten aanvoeren...

1. gewoonten maken het leven een stuk gemakkelijker
2. je wint alleen maar tijd als je iets op steeds dezelfde wijze doet
3. gewoonten geven je houvast
4. ....

En dat is allemaal heel erg waar!! Maar er schuilt (allicht) een dikke vette adder onder het gras... :-) Want voor je het weet, ben je een beetje "vastgeroest" en overweeg je niet eens meer om iets te veranderen, om wat "beweging" te brengen in je leven. Hoe ouder je wordt, hoe minder evident het is om te "breken" met wat als een tweede natuur aanvoelt (en waar is die eerste natuur ondertussen naartoe?) Je routineuze gedrag zorgt ervoor dat je herkenbaar blijft (zowel voor jezelf als naar anderen toe), dat alles vertrouwd en veilig aanvoelt, dat de dingen je tamelijk vlot afgaan... Maar mensen toch, wat dan met het avontuurlijke, het verrassende, het kinderlijk spontane??

Om dus een beetje "gekte" in je leven te brengen (en op die manier een bijdrage te leveren tot een fleuriger wereld!), volgen hier enkele tips :

• Wanneer je de volgende keer op stap gaat (alleen of met vrienden of zo), neem dan gewoon eens een bloemkool mee (dit mag eventueel ook een andere groente zijn). Mijn oudste dochter is je wat deze tip betreft al voorgegaan en zij kan dus getuigen dat het een "ongewone" ervaring geworden is. De voorwaarde is wel dat deze groente je de ganse tijd "vergezelt" en dat je hem (haar?) de nodige aandacht geeft. En dat op zijn beurt, zorgt er blijkbaar automatisch voor dat je zélf ook wel de aandacht trekt... ;-)
• Neem je voor om gedurende een vol uur met een brede lach op je gezicht rond te lopen die door niets of niemand kan "beïnvloed" worden. Dit is natuulijk pas echt plezant wanneer anderen daar kunnen van meegenieten (al kan het effect ervan ook al ervaren worden wanneer je voor een spiegel gaat staan!)
• Als de telefoon gaat, zeg dan niet gewoon maar "hallo, met ....." als je opneemt, maar verzin eens iets anders. Zoals bijvoorbeeld "goede middag, Bloemen en Planten Vergeet-mij-nietje, wat kan ik voor u doen?" De eventuele kriebels in je buik die je op dat moment voelt opkomen, dien je als "aangenaam" te definiëren ;-)
• Ik ben er zeker van dat je zélf nog vanalles kan verzinnen als je er maar even de tijd voor neemt...

't Is heel erg spijtig maar helaas, ik weet nu al dat velen de moed niet zullen vinden om deze gouden tips effectief in de praktijk van alle dag toe te passen. Ik hoor de stem van hun zwaarwichtige ego tot hier...

1. "Ik wil me niet belachelijk maken zulle!"
2. "Stel dat ik mijn baas (buurvrouw/lerares van mijn zoon/...) tegenkom?"
3. "Ik ben al lang geen kind meer hoor" (toch wel, maar het werd "verbannen" en mag niet meer meespelen in je leven...)
4. "Ik wil mijn imago (autoritair, serieus, belangrijk, ...) niet om zeep helpen nietwaar"

Wanneer je (bange, onzekere, twijfelende) ego als een obstakel voor je (speelse, avontuurlijke, spontane en moedige) ziel gaat staan, spreek dan de volgende magische zin uit (minstens driemaal achter elkaar en op een tamelijk "bezwerende" manier)

"Wie niet waagt, niet wint"

Diep van binnen....

Had ik maar een kristallen bol

waarin ik naar believen kijken kon

ik zou dan alles weten

en geen twijfel voelen nu en dan

Een kristallen bol steeds bij de hand

wanneer ik dringend weten wil

of ik dit moet doen of eerder dat

en dan het antwoord gewoon lezen kan

Een zeer betrouwbare kristallen bol

die zich nooit of nooit vergist

en mij op het pad houdt

naar liefde en geluk, een leven lang

Met zo'n bol onder mijn arm

zou ik luchtig door het leven gaan

Wat kan mij gebeuren?

Ik weet toch alles dan...

Wat ik zocht, heb ik gevonden

en ook altijd al gehad

die bol zit hier diep van binnen

maar noemt zichzelf dus "ziel"

Geen voorspelling op lange termijn

neen, gewoon van moment tot moment

word ik continu geleid

als ik maar luisteren wil...

Leven met mezelf...

... allesbehalve een lachertje!!
Er is geen ontkomen aan... Waar ik ook ga, waar ik ook sta, wat ik ook doe of laat, altijd maar weer ben ik in het gezelschap van mezelf! Dit zou een zeer aangenaam iets kunnen zijn, mocht ik mezelf voortdurend ervaren als een positief wezen, stralend van energie, steeds wel- en blijgezind, moedig en doortastend, vol begrip, geduld en liefde, zonder zwak- of "zwart"heden, met een oneindig en onwankelbaar vertrouwen in mezelf, de wereld, de "anderen".... Helaas, helaas, té vaak kom ik een totaal andere Tine tegen binnenin mezelf! Als ik heel eerlijk wil zijn, moet ik zelfs toegeven dat ik maar al te vaak met een HELEBOEL andere Tineke's geconfronteerd word! Gelukkig blijf ik me wel degelijk continu bewust van wie (= welke Tine) er op elk moment het "roer" in handen heeft, waardoor ik de vrees dat ik eventueel aan het "meervoudige-persoonlijkheid-syndroom" lijd, met wortel en tak heb kunnen uitroeien ;-)

Dus..., met mezelf op stap zijn door het leven (en zoals je weet, is er geen alternatief!) heeft soms meer weg van een (avontuurlijke??) reis met een bende jengelende kleuters, een meute opstandige pubers én daarbovenop een verzameling onzekere, twijfelende adolescenten. Je zou voor minder op de vlucht slaan (liefst naar een andere planeet!) Gelukkig bevinden er zich ook enkele relativerende, verdraagzame, geduldige "volwassenen" in het gezelschap, ik had er anders al lang de brui aan gegeven denk ik :-)

U weze dus gewaarschuwd... Wanneer "mezelf leren kennen" ook op JOUW lijstje van "things-to-do" staat (misschien wel tamelijk bovenaan?), hou er dan rekening mee dat het daarbij dus duidelijk niet om slechts één persoon gaat. Je zal een MASSA mensen leren kennen (van "klein" naar "iets groter" over "bijna volwassen" tot "volwassen") en niet elke ontmoeting zal je met vreugde en trots vervullen! Maar met een heleboel geduld en liefde kom je sowieso al een heel eind. Uiteindelijk blijkt immers dat deze sub-persoonlijkheden allemaal slechts één behoefte hebben, namelijk "graag gezien worden"... En geef toe, dat is toch alleen maar zeer vertederend?? :-))

Familie

Jaja, familie... Het is een gegeven waarover ik regelmatig eens "brainstorm" met mezelf (ik noem dat filosoferen!) omdat het iets complex is, ook al lijkt het een tamelijk eenvoudigl iets! Sommige mensen benoem je als "familie" omdat ze dat simpel weg ZIJN; anderen geef je een ander "etiket" omdat ze dus duidelijk géén familie zijn. Wat valt er voor de rest nog te weten of te kennen of te onderzoeken??

Maar..., aangezien "yours truly" (ik zie op dit moment een grote glimlach verschijnen op het gezicht van degenen die me van dichtbij kennen!!) een vasthoudende "onderzoekster" is op het terrein van leven en liefde, mag het voor mij allemaal zo simpel niet zijn... Ik wil bepaalde onderwerpen tot op de bodem "uitspitten" nietwaar!

Neem nu het feit dat sommige mensen het zonder familie moeten doen, terwijl anderen er wel ergens wat rondlopen hebben maar er zich bijvoorbeeld niet echt voor interesseren; weer anderen hebben blijkbaar de indruk niet echt ZONDER hun familie te kunnen leven; nog eens een heleboel anderen hebben een massa familieleden maar gaan daar heel "los" mee om ("we zien wel wanneer we elkaar zien"); en dan is er ook nog een deel mensen die al het mogelijke zouden doen om hun 'eigenste' familie te ontlopen... Je ziet, voldoende "stof" om eens even bij stil te staan hé...

Want ik vraag me dan natuurlijk direct af "waarom?" Er zijn zoveel verschillende mogelijkheden, dus waarom bevind ik mij juist in deze bepaalde "familie-situatie"??

Ik beperk mij hier eventjes tot "het gezin van oorsprong", en heb het dus niet over mijn kinderen -dat is duidelijk een categorie apart :-). Ook mijn ouders, tantes, nonkels, nichten, neven, grootouders en dergelijke laat ik op dit moment even buiten beschouwing. Het gegeven "broers en zussen" is op zich al uitgebreid genoeg vind ik ;-)

Dat het allemaal met liefde te maken heeft, dat besef ik al langer dan vandaag. Maar dat er een (diepere) betekenis verborgen ligt -vér voorbij het simpele biologische gegeven- in het feit dat juist DIE mensen als het ware "verbonden" zijn met mij, is iets wat pas na lange tijd echt tot mij doordrong. Tot dan schreef ik gemakkelijker alles gewoon aan "toeval" toe... "Ja, ik heb 4 zussen en één broer, so what? Dat is toch maar gewoon hoe het IS... Mijn ouders wilden blijkbaar een groot gezin hé!"

Maar op een bepaald moment in mijn leven begon ik te beseffen dat niets eigenlijk "zomaar" gebeurt, dat niets eigenlijk zonder zin of bedoeling plaatsvindt, in niemands leven trouwens. En toen rezen er als vanzelf enkele vragen op... Waarom zijn juist DIE mensen in mijn leven? Waarom zijn het juist dié mensen die me als klein kind, als kleuter, als puber en/of als adolescent hebben gekend? Waarom blijf ik hoe dan ook, wat ik zélf ook nog zou mogen "willen" of "doen", voor de rest van mijn leven verbonden met juist deze mensen -hoe "ver" (effectief of gevoelsmatig) we ook nog van elkaar verwijderd mogen zijn? Ik heb daar maar één mogelijk (voor mij verklarend) antwoord op gevonden : zij zijn in mijn leven omdat ze er een functie in hebben!

Dat is daarom nog niet altijd aangenaam, soms zelfs integendeel... Want "familie" heeft van nature de neiging om

• te confronteren ("wij kennen je hoor!")
• je een spiegel voor te houden ("wij komen uit hetzelfde 'nest' hé")
• allerlei "beelden" over jou te koesteren waartegen je weerloos bent (hoe hard je ook probeert je daartegen te verzetten, vergeet niet dat zij er rotsvast van overtuigd zijn jou door en door te kennen; tenslotte "weten" ze nog maar al te goed wie je was als kleuter en/of puber!)
• je te "helpen" herinneren aan je negatieve kantjes en je zwakheden ("weet je nog toen...")

Gelukkig heeft deze "medaille" ook een keerzijde. Want je familie heeft blijkbaar evengoed de neiging om

• je te accepteren zoals je bent ("wij kennen je hoor")
• je hoe dan ook en ondanks alles toch graag te zien ("wij komen uit hetzelfde nest hé")
• eens te glimlachen en de schouders op te halen als je je weer eens "raar" of "tegendraads" gedraagt (tenslotte hebben ze je gekend toen je een kleuter en/of puber was)
• je te "helpen" herinneren aan je mooie eigenschappen en je sterkte ("weet je nog toen...")

Dankzij dit besef, kan ik ondertussen veel gemakkelijker blij en dankbaar zijn voor het feit dat ik zussen en een broer "heb"... Want ik weet nu dat ik graag gezien word. Zelfs al voelt het soms zo niet aan (wanneer ze "handelen" vanuit de eerst genoemde functie!), toch ben ik op zulke momenten steeds meer bereid (en daarom in staat) om in te zien dat zij het alleen maar goed bedoelen. Want juist omdat zij mijn familie zijn, ben ik automatisch HUN familie hé... ;-)

Het zou geen kwaad kunnen als ik af en toe wat meer liet merken dat ik mijn familie als waardevol ervaar in mijn leven hé? Misschien kan ik dit opnemen in mijn lijst van "goede voornemens"... ;-)

Liefde en verlangen

Soms vraag ik me af hoeveel leden de "club" telt waartoe ik zélf al mijn hele leven behoor... Het is echter onmogelijk om dat te weten te komen omdat er geen "ledenkaarten" uitgereikt worden; je kan je niet ergens inschrijven of laten registreren; de "stand" wordt nergens en door niemand bijgehouden!

Toch geloof ik dat we met velen zijn, dat we elkaar regelmatig tegenkomen (al beseffen we dat misschien niet), dat we elkaar af en toe zelfs herkennen (zij het op een ietwat subtiel niveau). Onze club heeft gelukkig wel een naam (wat natuurlijk heel erg handig is wanneer je tracht uit te zoeken of je er al dan niet deel WIL van uitmaken!) en die luidt als volgt:

"LIEFDE IS HET ALLERBELANGRIJKSTE"

Ik kwam al vaak mensen tegen die niet geloven in onze "visie", die niet akkoord kunnen of willen gaan met het inhoudelijke aspect ervan. Zij zijn veel liever lid van een andere club... Dat is hun goed recht hoor, ik respecteer ieders keuze wat dat betreft, maar zélf voel ik me eigenlijk alleen maar "thuis" in mijn club. Misschien moeten we ze allemaal wel één voor één eens "uitproberen", er een tijdje lid van zijn, vooraleer we echt weten waar we ons het meest thuis voelen? Je kan daarvoor bijvoorbeeld terecht in de volgende verenigingen :

• "Geld is alles"
• "Op naar succes" (onderverdeeld in verschillende sub-verenigingen, naargelang persoonlijke voorkeur zoals "Succes bij het andere geslacht" of "Succes op professioneel vlak" en andere)
• "Hoe meer materiële welvaart, hoe beter"
• "Verlang niets en vind eindelijk rust"
• "Je uiterlijk bepaalt je leven"
• "Gezondheid is het hoogste goed"
• ...

Ik heb ze natuurlijk niet allemaal bezocht -zo heel erg oud ben ik nu ook weer niet ;-) maar zo lang ik niet echt wist (omdat ik het blijkbaar "vergeten" was) welke vereniging me het meest aansprak, kon je me toch regelmatig terugvinden in één van de bovenvermelde clubs.

Liefde is inderdaad een raar fenomeen.... We hebben het allemaal nodig en verlangen er dus naar (ik hoop toch dat iedereen op zijn minst dit gegeven wil erkennen?) maar we beseffen op een bepaalde manier maar al te goed dat het iets is wat niet afgedwongen kan worden. En dat is blijkbaar voldoende voor ons om een beetje (of soms zelfs heel veel) ANGST te voelen... Dat leidt blijkbaar op zijn beurt tot de drang om een bepaalde keuze te maken :

1. ofwel weigeren we om onze behoefte te erkennen en "vechten" er dus tegen (of ontkennen, negeren of onderdrukken deze, wat natuurlijk op hetzelfde neerkomt)
2. ofwel geven we onszelf het recht op dit (meer dan natuurlijke en zeer menselijke) verlangen en volgen we de richting waarin dit verlangen ons stuurt

Ik heb ontdekt dat wanneer ik de 2de optie kies, dit eigenlijk inhoudt dat ik mezelf respecteer en mezelf aanvaard. En dat zorgt er blijkbaar automatisch voor dat ik liefde VOEL voor mezelf. Niet op een narcistische of egocentrische manier, maar met warmte en begrip... En ik ondervind dat mijn hart daar heel wel bij vaart...

Geef toe, ken jij iets anders op deze wereld wat eenzelfde werking heeft als de liefde? Iets wat je hart verwarmt, je blij maakt, je kan genezen en helen, je troost biedt, je eenzaamheid verdrijft, je het gevoel geeft dat je belangrijk en de moeite waard bent, iets wat ervoor zorgt dat het niet geeft waar je je bevindt, iets wat je aantrekkelijk maakt en je doet stralen en nog zo veel meer dan dit alles? Zo ja, laat het me dan alsjeblieft weten... ;-) Ik kan maar wijzer worden hé!

"Therapeutische" woede

Woede is energie, dat zal niemand ontkennen, en dat wist IK zelfs ;-) Wat ik echter niet besefte, was dat opgekropte (niet eerder geuite) woede ervoor zorgt dat je eigen energie als het ware stopt met "stromen". Enfin, dat weet ik ondertussen dus wél, en zoals gewoonlijk heb ik deze wijsheid eerst persoonlijk "mogen" ervaren. Tja, je moet weten dat ik een nogal eigenwijs iemand ben die vooral geloof hecht aan wat waar is VOOR MIJ (al denk ik dat iederéén dit criterium voor zichzelf hanteert, maar misschien weet niet iedereen dat?)

Naast eigenwijsheid heb ik natuurlijk nog andere typische (zeer aantrekkelijke) kenmerken en één daarvan is dat ik iemand ben die niet vlug kwaad wordt. Maar eens men voldoende keren een bepaalde grens heeft overschreden (die ik dus zélf blijkbaar niet zo goed weet liggen, want anders zou één "overschrijding" al een reactie veroorzaken!), transformeer ik in een "vrouwspersoon" die me tamelijk vreemd is ("ben ik dat??") Edoch, aangezien ik mateloos geboeid ben door mijn eigen proces van zelfkennis, laat ik me door deze confrontatie met "een andere kant van mezelf" niet direct uit het lood slaan, ah neen ;-) Ik kom gewoon wat dichterbij om dit onbekende stukje "zelf" wat grondiger te bekijken (een kleine analyse nietwaar) om pas daarna een oordeel te vellen. Is dit iets wat de moeite waard is om te houden? Of zal ik juist integendeel de nodige moeite doen om dat specifieke stukje eigenheid iets minder "eigen" te maken en mij ervan te distantiëren?

Nu kan ik je misschien beter eerst op de hoogte brengen van het feit dat ik in de wedren voor de titel van "goed mens" persé alle pausen én tegelijk ook Moeder Theresa wilde voorbijsteken. Helaas, het heeft niet mogen zijn... :-(

Dus, wat woede betreft, kon ik mezelf nogal moeilijk associëren met zo'n gillend, roepend, schreeuwend, wild rond zich heen slaand wezen ("waar haal je die beelden toch vandaan Tine?") en om die reden leek het me meer aangewezen om tolerant, verdraagzaam, ruimdenkend, begripvol én natuurlijk heel vergevingsgezind te zijn. Dat waren mijn inziens toch erg nobele streefdoelen... Zo gedacht, dus zo geprobeerd ook dan hé! Ik loop nu al enkele decennia rond op deze aardbol en ik ben er zeker van dat er geen 5 mensen te vinden zijn die me ooit al eens echt kwaad hebben gezien (geef toe, dit is volgens mij een unicum!!).

Tot het allemaal een beetje teveel werd eigenlijk; tot ik bepaalde fysieke klachten kreeg waar geen (aannemelijke) diagnose kon "opgeplakt" worden; tot ik een soort allergische reactie vertoonde telkens ik het woord "verdraagzaamheid" hoorde of ergens tegenkwam ....

Achteraf gezien blijkt dus dat het leven mij eigenlijk bijzonder goed gezind was; het bood me immers keer op keer dezelfde lessen aan. Maar ik wist het allemaal zoveel beter! "Het is hier wel de bedoeling om "heilig" verklaard te worden hé, dus laat mij maar doen!" ;-)

Het heeft lang geduurd maar uiteindelijk heb ik toch "het licht" gezien. Mijn eigen recente ervaringen (inderdaad ja, op liefdesvlak - liefde kan toch zo'n onverbiddelijke leermeester zijn, vind je niet?) hebben mijn ogen doen opengaan. Pijnlijk, maar zéér verhelderend, dus :-( EN :-)

Omdat ik véél te lang véél te veel "geslikt" had, was de intensiteit van mijn woede niet min! Maar ik ben natuurlijk nog niet zo ver "afgedwaald" van het heilige pad dat ik dan maar gillend de straat op ren om tegen de eerste de beste onschuldige voorbijganger eens goed mijn gal te spuwen. Neen, ik ben en blijf een welopgevoed meisje en hanteer andere "middelen" om mijn frustraties kwijt te geraken.

• Van mijn jongste dochter kreeg ik bijvoorbeeld voor mijn verjaardag een levensgroot "boksding" waarop ik me naar believen kan uitleven.
• Een andere taktiek die ik ten zeerste kan aanbevelen, is een tennisracket ter hand nemen (dit kan eventueel ook een badminton- of squashracket zijn, maar die zijn natuurlijk minder stevig, toch iets om rekening mee te houden) en er dan lustig op los te slaan. Neen, natuurlijk niet op dierbare meubels -en ook je huisdier heeft hier niets mee te maken maar kan hoogstens de rol spelen van verwonderde "toeschouwer"- maar bij voorkeur op iets wat tegen een stootje kan en niet de intentie heeft om terug te slaan!
• Wat ook kan bijdragen tot een lichter en luchtiger gevoel, is eens goed met de voeten stampen (verzamel voor die gelegenheid eerst alle matten in huis, dan kan je van de nood nog een deugd maken!)
• Evenmin te versmaden, is het gebruik van je vuisten (ook in dit geval enkel richten naar levenloze voorwerpen). Hou er echter rekening mee dat je handen "attributen" zijn die je later nog nodig zal hebben... Het is echt niet de bedoeling om tot bloedens toe door te gaan (zelfs lichte schaafwonden zijn taboe!)
• Eens goed roepen en tieren kan eveneens enorm deugd doen. Probeer het maar eens uit... Ga een ritje maken met je auto, zorg ervoor dat je raampjes potdicht zitten en brul mee met de motor (of maakt die van jou niet echt veel lawaai? Pech dan!)

Zoals ik dus al zei, blokkeert woede die er (om welke reden dan ook) NIET uitgelaten wordt, je energiekanaal, waardoor je je futloos en lamlendig voelt (zonder echt te weten hoe dat komt). Je begint je dan zo'n beetje als een wandelende (of zich voortslepende) patattenzak te voelen -al is mijn fantasie blijkbaar te beperkt om mij daar iets reëels bij voor te stellen; ik heb deze uitdrukking ook maar van "horen zeggen", vandaar...

Maar jongens, eens al die frustraties de vrije teugel hebben gekregen en je lichaam verlaten hebben (op een veilige manier zoals hierboven beschreven dus :-)), kan je als het ware de wereld aan! De energie stroomt met bakken tegelijk door AL je aders en spieren en cellen en dat gevoel is met niets te vergelijken!

De gouden raad van tante Tine??

Wees assertief voor je agressief wordt

de wereld -én jij- zullen er wel bij varen!

Als het kriebelt, moet je...

... krabben, of sporten, of een zalfje smeren, of wat was het nu weer?

Het doet er niet toe WAT, maar één ding is zeker, als je lentekriebels voelt, moet je IETS doen. Meestal kruipt er nogal veel tijd in het "nadenkproces" over wat ik het LIEFST zou willen doen (ik kan urenlang allerlei plannen "smeden" bijvoorbeeld, de wildste eerst) en wanneer ik dan eindelijk besloten heb wat ik zal gaan doen, is het vaak niet meer de moeite om er aan te beginnen. Weet je wel, dochter komt thuis van school, vertelt haar "dag-verhaal", patatjes wachten om geschild te worden, etc. etc. Niet getreurd echter, morgen is er weer een dag waarop ik met frisse, vernieuwde moed kan zitten filosoferen over hoe ik die kriebels het best omzet in enige praktische activiteiten!

• Zo heb je bijvoorbeeld mijn keukenplafond dat letterlijk "schreeuwt" om een laagje spiksplinternieuwe verf (al doe ik al meer dan een jaar alsof ik potdoof ben)
• De berging is aan reorganisatie toe; het is allemaal niet zo erg "handig" daar (maar ik ben er ondertussen eigenlijk toch al aan gewend geraakt, dus why bother?)
• De slaapkamer ja, dat is misschien een goed idee. Mijn kleerkast bevat "dingen" waarvan ik het bestaan waarschijnlijk al lang vergeten ben (alhoewel, Tine meisje, je wéét dat er ooit misschien nog een tijd komt dat je "retro" voor de dag wilt komen en dan komen die "dingen" misschien wel heel goed van pas. Dus neen, dan maar niet!)
• Het buitenonderhoud komt nog niet in aanmerking; ik ben immers een tamelijk "kouwelijk" typetje en begeef mij alleen maar vrijwillig naar buiten wanneer ik de garantie heb dat ik langs alle kanten bestraald zal worden door zonneschijn.
• Dan heb ik ook nog die immense logeerkamer (die ik twee lentes geleden helemaal leeg heb gemaakt omdat ik er "iets heel moois" wilde van maken!). Aangezien dit een uitstel-project is gebleken, ziet deze kamer er nog steeds hetzelfde uit : leeg en kaal en triestig. Dus ja, misschien zou ik mijn lentekriebels kunnen "omzetten" in de praktische energie die nodig is voor het opknappen van deze ruimte...

Maar laat ons dus eerst beginnen met het "verzamelproces".... De verfpotten, de borstels, wat krantenpapier en plastiekfolie (al ben ik een zeer proper meiske dat niet van "smossen" houdt, toch ben je maar beter op alles voorbereid) zal ik dus morgen eens allemaal "uitstallen", binnen mijn gezichtsveld, als aanmoediging zogezegd!

Alhoewel, daar valt me nu net te binnen dat er eerst wat "afschuurwerken" moeten gebeuren vooraleer ik met allerlei kleurtjes en zo kan beginnen experimenteren. En sorry, maar schuurpapier en ik, dat is niet direct de meest ideale combinatie... Ik zal dus nog wat extra dagen nodig hebben om me mentaal voor te bereiden op deze "lenteklus". Maar geen nood, ondertussen weet ik mezelf wel bezig te houden :-))

Schrijven in mijn blog lijkt me ook een nuttige activiteit... of niet? ;-)

Stel je even voor...

Probeer eens eventjes stil te staan en je voor te stellen... : een wereld zonder muziek... Ik weet dat ik dit idee onmogelijk kan bevatten!!

Ik ben niet echt het "actieve type" wanneer het om de magische muziekwereld gaat (ik lever niet echt een reële bijdrage), maar ik beschouw mezelf alleszins wel als een zeer dankbare (zij het passieve) "ontvangster". En het mooie is dat dit mij niet kwalijk genomen wordt, integendeel, de muziek is er altijd wanneer ik het wil of nodig heb.

Eigenlijk is muziek zoiets als "de perfecte minnaar"...

• In welke gemoedstoestand ik me ook bevind, muziek maalt daar niet om...
• Naar welk "genre" ik ook verkies te luisteren, muziek kent geen jaloezie...
• Hoeveel ik ook "consumeer" (gulzigheid nietwaar), muziek stopt nooit met geven...
• Hoe vaak ik ook de stilte verkies, muziek zal er altijd zijn, wachtend op mij met oneindig geduld...
• Hoe dikwijls ik ook nog de harmonie "verstoor" (door zélf mee te schreeuwen), muziek zal me alleen maar aanmoedigen..

De woorden "thank you for the music" zijn een levende waarheid voor mij (voelbaar in mijn hart iedere keer als ik naar muziek luister), maar ik zou evengoed "dankjewel" kunnen zeggen tegen alle muzikanten wereldwijd (hetgeen ik dus hierbij effectief doe : dank je Peter, Daithi, Kirill, Chris, en alle anderen die ik minder goed ken :-))

• want het is door hen dat muziek de weg vindt naar ons hart en onze ziel
• want het is hun talent om te creëren dat ervoor zorgt dat wij kunnen genieten
• want het is dankzij hun bereidheid om te "delen" (opnemen, uitvoeren, optreden) dat we in staat zijn in contact te komen met onze eigen liefde voor muziek

Ik kan me heel gemakkelijk voorstellen dat muziek één van de middelen is die God (= het leven, want dat is volgens mij één en dezelfde "kracht") hanteert om zich kenbaar te maken aan ons... Dus elke keer dat ik me "geraakt" voel door een lied, probeer ik eraan te denken dat God mij op deze unieke manier het volgende laat weten :

"I just called to say I love you"...

Klein meisje wordt vrouw...

Dit prachtige meisje zegt "mama" tegen mij, maar soms lijkt het alsof ZIJ degene is die mij een beetje "opvoeding" geeft ... ;-)

Annelien, soms staan we als twee vreemden tegenover elkaar en hangt er alleen maar een grote, ongemakkelijke stilte tussen ons, als een muur zonder venster om door te kijken!

• soms praat ik terwijl jij niet wil horen...
• soms ben ik bang terwijl jij alleen maar wilt "leven"...
• soms wil ik jou alleen maar beschermen terwijl jij juist wilt ontdekken...
  

En dan vragen we ons beiden hetzelfde af... "Waar is de liefde? Waarom begrijpt ze mij niet?"
Gelukkig slagen we er meestal wel in om bruggen te bouwen en zo onze werelden met elkaar te verbinden... En de meest aangename, de belangrijkste brug, die we beiden maar al te graag bewandelen, is ons gevoel voor humor!
Laat ons vooral niet vergeten onszelf en elkaar eraan te herinneren dat we alleen maar bezig zijn om van alles over de liefde te weten te komen, zij het ieder op onze eigen manier...

Ik ben blij dat je mij de toestemming gaf (al was het met de nodige aarzeling hé?) om een stukje van je "werk" (waarmee jij je zo graag en vaak bezig houdt) op dit blog te "publiceren". Dit is mijn manier om je te tonen hoe trots ik ben op jou, mijn allerliefste 15 jarige dichteres...

Does it mean something...

I can't get you out of my mind

& it's you I always dream of

We both miss eachother so bad

& we were so deeply in love

- doesn't that mean something?

The day we met I couldn't help but staring

& you kept looking at me

I can only think about your smile

& about our beautiful history

- doesn't that mean something?

I can only remember the good times

& I forgot about the bad

We always laughed together

& we were never sad

- doesn't that mean something?

We keep talking about the memories

& about how happy we used to be

We keep going back into time

& talk about you and me

- doesn't that mean something?

I know what you are like

& what you like to do

I know all your bad sides

& somehow I still love you

- doesn't that mean EVERYTHING?

(Annelien - 26/07/05)

Special friends

One hug from you

makes my worst day

one of the best

it makes everything okay

One look from you

brings a smile on my face

it's something magical

takes me to a higher place

One kiss from you

makes me dream of one more

which I get the next day

it's what I wake up for

One conversation with you

is the reason I stay

you make me fall in love

with everything you say

You cause a special feeling

somewhere deep inside

a feeling that tells me

I've got nothing to hide

(Annelien - 16/08/05)

I love it...

I love it when you stare

when you notice I'm there

I love it when you smile

even only for a little while

then I know I crossed your mind

and I assume you think I'm kind

I love it when it's just me you see

love it when you can't stop looking at me

love it how you act crazy if you hear my name

how you think I could never feel the same

I love it when you treat me like a God

but when will you realize I'm not?

When will you know it's okay to talk and touch?

When will you know I like you just as much?

(Annelien - 18/08/05)

Mijn t-shirts worden ongeduldig...

... en ik ook!

Ja, ik weet het, de lente "hangt in de lucht" maar blijkbaar toch veel te hoog voor mij om er grip op te krijgen en het ietsje dichterbij te brengen zodat ik er écht kan van genieten!

Toen ik vandaag door mijn keukenraam keek (jaja, dit is "a room with a view"), het groene gras en in de verte wat bomen (zonder bladeren echter!) zag, besprenkeld met wat zonlicht, wilde ik niets liever doen dan onmiddellijk naar buiten rennen om de natuur te omhelzen. Voor ik de daad bij de wens kon voegen, besefte ik gelukkig dat de natuur me waarschijnlijk zwaar zou teleurstellen en ik alleen maar "nat en koud" zou worden...

Dus bleef ik wijselijk àchter het glas, dromend van wat binnenkort (héél binnenkort?) komen gaat. En terwijl ik daar mee bezig was -ik had niet echt dringender dingen te doen- verplaatste mijn aandacht zich naar het vuil dat op mijn ruiten "kleeft" (Hopelijk ben ik niet de enige die absoluut geen nut ziet in het kuisen van vensters tijdens de winter!) Deze aandachtsverschuiving is wat men noemt "terug in de realiteit in minder dan één seconde"... Een dilemma drong zich onvermijdelijk op :

• Zal ik mijn kuisprodukten bijeen grabbelen, mijn moed bewijzen (aan mezelf) en de kou trotseren om dit klusje even snel te klaren?
• Of zal ik blijven waar ik ben, de "harde feiten des levens" negeren, mezelf wijsmaken dat het toch weldra zal regenen en mijn ruiten dus door moeder natuur in hoogsteigen persoon zullen gereinigd worden (al was het maar als een speciale "geste" omdat ze me zo lang op de lente doet wachten)?

Wie wil weten welke keuze ik uiteindelijk gemaakt hebt, zal een trouwe fan van dit blog moeten worden. Wanneer je mij beter leert kennen, zal je de uitkomst van dergelijke dilemma's waarschijnlijk gemakkelijk kunnen raden ;-)