Dat wonderlijke hart...

Alle mensen hebben er één... Maar over het algemeen worden we ons hart niet echt "gewaar". Het klopt, het pompt, het zwoegt soms zelfs, maar wij blijven daar tamelijk onverstoord onder. Tot het op de één of andere manier zijn bestaan kenbaar maakt... En dan ineens, beseffen we door en door hoe belangrijk het eigenlijk is, hoe afhankelijk we zijn van een goed functioneren ervan, hoe "hard" (!!) we dat dierbare hart eigenlijk nodig hebben.

Waarom vindt ons hart het af en toe nodig ons te herinneren aan zijn bestaan?? Gaan we er misschien te onzorgvuldig mee om? Vinden we het allemaal té vanzelfsprekend? Krijgen we een waarschuwing? Of eerder een liefdevol duwtje in de goede richting?

Ons hart beschikt over een heel arsenaal "middeltjes" om onze aandacht te vangen...

• zo kan het ineens beginnen "fladderen" in onze borstkas (zenuwachtig? te veel stress? verliefd misschien?)
• of het lijkt ineens samen te krimpen (welk verdriet wil zich kenbaar maken?)
• soms "steekt" het een beetje (of een beetje veel!) en dat voelt aan alsof iemand het met een mes aan het "bewerken" is (wie heeft je pijn gedaan? of wie heb je zélf pijn gedaan?)
• en dan kan het ineens zijn eigen "beat" omhoog drijven, alsof het elk moment uit je borstkas wil springen (opgewonden over iets? kwaad? of gewoon heel erg bang misschien?)

Je hart is heel erg slim... Je kan het onmogelijk om de tuin leiden! Het registreert elke emotie en houdt deze vast tot jij bereid bent het tot je bewustzijn toe te laten. Wees lief en begripvol voor je hart want het heeft een zware (levenslange) taak uit te voeren : het moet onthouden wie je bent en wat je voelt, het moet je dat op tijd en stond laten weten (steeds sterkere signalen uitzendend wanneer jij blind en doof wenst te blijven!) en het krijgt daar zelden de nodige waardering voor!

Wat een ondankbare job.... ;-)