Verstand en gevoel

Als het erom gaat te bepalen of iets "juist" of "goed" is, hoe ga je dan te werk??

Ik ontdekte dat er wat dat betreft, op zijn minst twee verschillende categorieën mensen zijn.

1. Mensen die een onvoorwaardelijk vertrouwen hebben in hun eigen gevoelens, geven op die vraag het volgende antwoord : "Ik weet dat omdat ik het VOEL!" Het vertrouwen in zichzelf (hun gevoel) zorgt ervoor dat ze niet twijfelen aan "de waarheid" die vanuit hun eigen binnenste (intuïtie?) opborrelt!!
2. En dan heb je de andere categorie mensen die zullen antwoorden met "Ik weet het omdat ik het wéét". Zij lijken een onvoorwaardelijk vertrouwen te stellen in de "wijsheid" van hun verstand en hun eigen denkprocessen. Zij nemen aan dat alleen een "objectieve" (??) kijk op de dingen er kan voor zorgen dat je dichter bij de waarheid komt.

Vermits mijn eigen intuïtie zich jarenlang ergens op een (schijnbaar) onbereikbare -want voor mij blijkbaar onvindbare- plaats "schuilhield", had ik eigenlijk geen andere keus dan te "varen" op het kompas van mijn brein. Mijn vertrouwen in de capaciteiten van "this precious thing called mind" werd echter gaandeweg steeds maar kleiner, omdat ik de ene "aanvaring" na de andere had. Maar mijn schip moest wel eerst heel wat averij oplopen, vooraleer ik kon toegeven dat ik misschien beter een andere "kapitein" aan het roer van mijn levensboot liet plaatsnemen... Hoe zeer mijn eigen dierbare verstand mij ook nog de indruk wilde geven heel erg "verstandig" te zijn, ik kon dat uiteindelijk niet meer zo goed geloven ... :-)

En dus bevond ik mij een tijdje "tusen wal en schip"... Het vertrouwen in mijn eigen "gezonde verstand" (was dit trouwens ooit écht gezond geweest??) lekte gestaag weg -ik kon het niet meer ervaren als een betrouwbaar kompas dat me hoe dan ook wel zou brengen waar ik wilde zijn-, terwijl ik niet echt iets anders ter beschikking had waarop ik dan wél kon vertrouwen.

Tot ik ondervond dat het gebrek aan contact met mijn intuïtie (dat diepe innerlijke gevoel van WETEN) te wijten was aan het simpele (alhoewel!) feit dat er een heleboel emoties rondhingen, als een ondoordringbaar lijkende, dikke mist... En hoe meer ik die emoties toeliet tot mijn bewustzijn, ze aanvaardde als gevolgen van bepaalde (eerdere) ervaringen, hoe meer de mist optrok en hoe dichter ik mijn eigen intuïtie naderde.

Een onverwacht, doch aangenaam "effect" van dit proces, was dat mijn "verstand" alsmaar gezonder leek te worden. Het werd niet meer gestuurd door ongekende, diep verborgen levende emoties die het in de war brachten, of om de tuin leidden, maar kon steeds beter met een écht objectieve (tegelijk begripvolle én relativerende) blik naar de wereld rondom mij kijken. Door het roer van mijn levensboot in handen te geven van mijn intuïtie, werden mijn denkprocessen zuiverder. Want de nieuwe kapitein had via allerhande wijze lessen mijn verstand stap voor stap "omgetoverd" van een verwarde, twijfelende en angstige bestuurder tot een volgzame "scheepsmaat" die bereid en in staat is om vol vertrouwen de orders van zijn "meester" op te volgen....

Mijn verstand voelt niet meer de neiging om mij te overtuigen van het feit hoe "verstandig" het wel is, hoe veel het wéét en kent... Het heeft zijn strijd om de macht opgegeven, en werkt nu in harmonie samen met mijn gevoel. Waarvoor dank.. ;-)