Familie

Jaja, familie... Het is een gegeven waarover ik regelmatig eens "brainstorm" met mezelf (ik noem dat filosoferen!) omdat het iets complex is, ook al lijkt het een tamelijk eenvoudigl iets! Sommige mensen benoem je als "familie" omdat ze dat simpel weg ZIJN; anderen geef je een ander "etiket" omdat ze dus duidelijk géén familie zijn. Wat valt er voor de rest nog te weten of te kennen of te onderzoeken??

Maar..., aangezien "yours truly" (ik zie op dit moment een grote glimlach verschijnen op het gezicht van degenen die me van dichtbij kennen!!) een vasthoudende "onderzoekster" is op het terrein van leven en liefde, mag het voor mij allemaal zo simpel niet zijn... Ik wil bepaalde onderwerpen tot op de bodem "uitspitten" nietwaar!

Neem nu het feit dat sommige mensen het zonder familie moeten doen, terwijl anderen er wel ergens wat rondlopen hebben maar er zich bijvoorbeeld niet echt voor interesseren; weer anderen hebben blijkbaar de indruk niet echt ZONDER hun familie te kunnen leven; nog eens een heleboel anderen hebben een massa familieleden maar gaan daar heel "los" mee om ("we zien wel wanneer we elkaar zien"); en dan is er ook nog een deel mensen die al het mogelijke zouden doen om hun 'eigenste' familie te ontlopen... Je ziet, voldoende "stof" om eens even bij stil te staan hé...

Want ik vraag me dan natuurlijk direct af "waarom?" Er zijn zoveel verschillende mogelijkheden, dus waarom bevind ik mij juist in deze bepaalde "familie-situatie"??

Ik beperk mij hier eventjes tot "het gezin van oorsprong", en heb het dus niet over mijn kinderen -dat is duidelijk een categorie apart :-). Ook mijn ouders, tantes, nonkels, nichten, neven, grootouders en dergelijke laat ik op dit moment even buiten beschouwing. Het gegeven "broers en zussen" is op zich al uitgebreid genoeg vind ik ;-)

Dat het allemaal met liefde te maken heeft, dat besef ik al langer dan vandaag. Maar dat er een (diepere) betekenis verborgen ligt -vér voorbij het simpele biologische gegeven- in het feit dat juist DIE mensen als het ware "verbonden" zijn met mij, is iets wat pas na lange tijd echt tot mij doordrong. Tot dan schreef ik gemakkelijker alles gewoon aan "toeval" toe... "Ja, ik heb 4 zussen en één broer, so what? Dat is toch maar gewoon hoe het IS... Mijn ouders wilden blijkbaar een groot gezin hé!"

Maar op een bepaald moment in mijn leven begon ik te beseffen dat niets eigenlijk "zomaar" gebeurt, dat niets eigenlijk zonder zin of bedoeling plaatsvindt, in niemands leven trouwens. En toen rezen er als vanzelf enkele vragen op... Waarom zijn juist DIE mensen in mijn leven? Waarom zijn het juist dié mensen die me als klein kind, als kleuter, als puber en/of als adolescent hebben gekend? Waarom blijf ik hoe dan ook, wat ik zélf ook nog zou mogen "willen" of "doen", voor de rest van mijn leven verbonden met juist deze mensen -hoe "ver" (effectief of gevoelsmatig) we ook nog van elkaar verwijderd mogen zijn? Ik heb daar maar één mogelijk (voor mij verklarend) antwoord op gevonden : zij zijn in mijn leven omdat ze er een functie in hebben!

Dat is daarom nog niet altijd aangenaam, soms zelfs integendeel... Want "familie" heeft van nature de neiging om

• te confronteren ("wij kennen je hoor!")
• je een spiegel voor te houden ("wij komen uit hetzelfde 'nest' hé")
• allerlei "beelden" over jou te koesteren waartegen je weerloos bent (hoe hard je ook probeert je daartegen te verzetten, vergeet niet dat zij er rotsvast van overtuigd zijn jou door en door te kennen; tenslotte "weten" ze nog maar al te goed wie je was als kleuter en/of puber!)
• je te "helpen" herinneren aan je negatieve kantjes en je zwakheden ("weet je nog toen...")

Gelukkig heeft deze "medaille" ook een keerzijde. Want je familie heeft blijkbaar evengoed de neiging om

• je te accepteren zoals je bent ("wij kennen je hoor")
• je hoe dan ook en ondanks alles toch graag te zien ("wij komen uit hetzelfde nest hé")
• eens te glimlachen en de schouders op te halen als je je weer eens "raar" of "tegendraads" gedraagt (tenslotte hebben ze je gekend toen je een kleuter en/of puber was)
• je te "helpen" herinneren aan je mooie eigenschappen en je sterkte ("weet je nog toen...")

Dankzij dit besef, kan ik ondertussen veel gemakkelijker blij en dankbaar zijn voor het feit dat ik zussen en een broer "heb"... Want ik weet nu dat ik graag gezien word. Zelfs al voelt het soms zo niet aan (wanneer ze "handelen" vanuit de eerst genoemde functie!), toch ben ik op zulke momenten steeds meer bereid (en daarom in staat) om in te zien dat zij het alleen maar goed bedoelen. Want juist omdat zij mijn familie zijn, ben ik automatisch HUN familie hé... ;-)

Het zou geen kwaad kunnen als ik af en toe wat meer liet merken dat ik mijn familie als waardevol ervaar in mijn leven hé? Misschien kan ik dit opnemen in mijn lijst van "goede voornemens"... ;-)