"Therapeutische" woede

Woede is energie, dat zal niemand ontkennen, en dat wist IK zelfs ;-) Wat ik echter niet besefte, was dat opgekropte (niet eerder geuite) woede ervoor zorgt dat je eigen energie als het ware stopt met "stromen". Enfin, dat weet ik ondertussen dus wél, en zoals gewoonlijk heb ik deze wijsheid eerst persoonlijk "mogen" ervaren. Tja, je moet weten dat ik een nogal eigenwijs iemand ben die vooral geloof hecht aan wat waar is VOOR MIJ (al denk ik dat iederéén dit criterium voor zichzelf hanteert, maar misschien weet niet iedereen dat?)

Naast eigenwijsheid heb ik natuurlijk nog andere typische (zeer aantrekkelijke) kenmerken en één daarvan is dat ik iemand ben die niet vlug kwaad wordt. Maar eens men voldoende keren een bepaalde grens heeft overschreden (die ik dus zélf blijkbaar niet zo goed weet liggen, want anders zou één "overschrijding" al een reactie veroorzaken!), transformeer ik in een "vrouwspersoon" die me tamelijk vreemd is ("ben ik dat??") Edoch, aangezien ik mateloos geboeid ben door mijn eigen proces van zelfkennis, laat ik me door deze confrontatie met "een andere kant van mezelf" niet direct uit het lood slaan, ah neen ;-) Ik kom gewoon wat dichterbij om dit onbekende stukje "zelf" wat grondiger te bekijken (een kleine analyse nietwaar) om pas daarna een oordeel te vellen. Is dit iets wat de moeite waard is om te houden? Of zal ik juist integendeel de nodige moeite doen om dat specifieke stukje eigenheid iets minder "eigen" te maken en mij ervan te distantiëren?

Nu kan ik je misschien beter eerst op de hoogte brengen van het feit dat ik in de wedren voor de titel van "goed mens" persé alle pausen én tegelijk ook Moeder Theresa wilde voorbijsteken. Helaas, het heeft niet mogen zijn... :-(

Dus, wat woede betreft, kon ik mezelf nogal moeilijk associëren met zo'n gillend, roepend, schreeuwend, wild rond zich heen slaand wezen ("waar haal je die beelden toch vandaan Tine?") en om die reden leek het me meer aangewezen om tolerant, verdraagzaam, ruimdenkend, begripvol én natuurlijk heel vergevingsgezind te zijn. Dat waren mijn inziens toch erg nobele streefdoelen... Zo gedacht, dus zo geprobeerd ook dan hé! Ik loop nu al enkele decennia rond op deze aardbol en ik ben er zeker van dat er geen 5 mensen te vinden zijn die me ooit al eens echt kwaad hebben gezien (geef toe, dit is volgens mij een unicum!!).

Tot het allemaal een beetje teveel werd eigenlijk; tot ik bepaalde fysieke klachten kreeg waar geen (aannemelijke) diagnose kon "opgeplakt" worden; tot ik een soort allergische reactie vertoonde telkens ik het woord "verdraagzaamheid" hoorde of ergens tegenkwam ....

Achteraf gezien blijkt dus dat het leven mij eigenlijk bijzonder goed gezind was; het bood me immers keer op keer dezelfde lessen aan. Maar ik wist het allemaal zoveel beter! "Het is hier wel de bedoeling om "heilig" verklaard te worden hé, dus laat mij maar doen!" ;-)

Het heeft lang geduurd maar uiteindelijk heb ik toch "het licht" gezien. Mijn eigen recente ervaringen (inderdaad ja, op liefdesvlak - liefde kan toch zo'n onverbiddelijke leermeester zijn, vind je niet?) hebben mijn ogen doen opengaan. Pijnlijk, maar zéér verhelderend, dus :-( EN :-)

Omdat ik véél te lang véél te veel "geslikt" had, was de intensiteit van mijn woede niet min! Maar ik ben natuurlijk nog niet zo ver "afgedwaald" van het heilige pad dat ik dan maar gillend de straat op ren om tegen de eerste de beste onschuldige voorbijganger eens goed mijn gal te spuwen. Neen, ik ben en blijf een welopgevoed meisje en hanteer andere "middelen" om mijn frustraties kwijt te geraken.

• Van mijn jongste dochter kreeg ik bijvoorbeeld voor mijn verjaardag een levensgroot "boksding" waarop ik me naar believen kan uitleven.
• Een andere taktiek die ik ten zeerste kan aanbevelen, is een tennisracket ter hand nemen (dit kan eventueel ook een badminton- of squashracket zijn, maar die zijn natuurlijk minder stevig, toch iets om rekening mee te houden) en er dan lustig op los te slaan. Neen, natuurlijk niet op dierbare meubels -en ook je huisdier heeft hier niets mee te maken maar kan hoogstens de rol spelen van verwonderde "toeschouwer"- maar bij voorkeur op iets wat tegen een stootje kan en niet de intentie heeft om terug te slaan!
• Wat ook kan bijdragen tot een lichter en luchtiger gevoel, is eens goed met de voeten stampen (verzamel voor die gelegenheid eerst alle matten in huis, dan kan je van de nood nog een deugd maken!)
• Evenmin te versmaden, is het gebruik van je vuisten (ook in dit geval enkel richten naar levenloze voorwerpen). Hou er echter rekening mee dat je handen "attributen" zijn die je later nog nodig zal hebben... Het is echt niet de bedoeling om tot bloedens toe door te gaan (zelfs lichte schaafwonden zijn taboe!)
• Eens goed roepen en tieren kan eveneens enorm deugd doen. Probeer het maar eens uit... Ga een ritje maken met je auto, zorg ervoor dat je raampjes potdicht zitten en brul mee met de motor (of maakt die van jou niet echt veel lawaai? Pech dan!)

Zoals ik dus al zei, blokkeert woede die er (om welke reden dan ook) NIET uitgelaten wordt, je energiekanaal, waardoor je je futloos en lamlendig voelt (zonder echt te weten hoe dat komt). Je begint je dan zo'n beetje als een wandelende (of zich voortslepende) patattenzak te voelen -al is mijn fantasie blijkbaar te beperkt om mij daar iets reëels bij voor te stellen; ik heb deze uitdrukking ook maar van "horen zeggen", vandaar...

Maar jongens, eens al die frustraties de vrije teugel hebben gekregen en je lichaam verlaten hebben (op een veilige manier zoals hierboven beschreven dus :-)), kan je als het ware de wereld aan! De energie stroomt met bakken tegelijk door AL je aders en spieren en cellen en dat gevoel is met niets te vergelijken!

De gouden raad van tante Tine??

Wees assertief voor je agressief wordt

de wereld -én jij- zullen er wel bij varen!