Een nachtelijk avontuurtje...

Ik zou kunnen vertellen over het afgelopen jaar...

Over mijn spliksplinternieuwe heup bijvoorbeeld (die ondertussen toch al wat meer "lichaamseigen" begint aan te voelen jaja)...

Of over mijn spliksplinternieuwe kleinzoon natuurlijk, die ik ondertussen ook als zeer "eigen" ervaar (hij is immers voor de helft afkomstig van mijn zoon)...

Maar omdat recente gebeurtenissen van nature vooraan in mijn geheugen liggen, is het -zeker op mijn leeftijd- iets makkelijker om over gisterennacht te verhalen...

Het was mijn "vrije avond"... Niet dat ik op andere avonden zo druk doende ben met allerlei plichtplegingen, maar op dingsdagavond gaat mijn jongste dochter babysitten (ze blijft daar ook overnachten), waardoor ik "ontslagen" word van mijn kook-taak en eventuele andere moederlijke activiteiten. De "lege" avond en nacht die ik op deze manier voor mij zie liggen, dat bezorgt mij telkens weer een blij en opwindend gevoel van vrijheid en zorgeloosheid (ik ben inderdaad zeer gemakkelijk gelukkig te maken).

Zonder voorafgaand gewetensconflict, installeer ik me in de zetel met een bord biefstuk/friet op schoot en de video van "Friends" in de recorder. Laat het genieten maar beginnen!!

Een tijdje later krijg ik telefoon van Sofie met de vraag of ik mijn kot nog uitkom. Zij is op dat moment nog aan het werk maar ziet het wel zitten om de dagtaak af te sluiten met een pintje of wijntje in ons stamcafé. Het vooruitzicht van een lekkere Rochefort (het beste bier ooit gebrouwen by the way!) doet me moeiteloos rechtveren uit mijn nochtans zeer comfortabele ligpositie (op de niet-geopereerde linkerheup wel te verstaan) en welgezind begeef ik me op weg naar Gent.

Ik vraag me af : "Had ik op dat moment geweten in welke situatie ik me enkele uren later zou bevinden, zou die Rochefort me dan evenveel gesmaakt hebben?" Tja, het antwoord zal voor eeuwig en altijd in nevelen gehuld blijven vrees ik...

Waar ik me dan wel bevond? Wat er precies gebeurd is? Is het dat wat je wilt weten?

Om 01u30 houden Sofie en ik het voor gezien; zij stapt op haar brommer, ik in mijn wagen (nog steeds mijn geliefde, zij het ondertussen tamelijk bejaarde Mitsubishi!) en samen doch afzonderlijk keren wij huiswaarts. Zij arriveert daar een kwartiertje later; ik niet...

Zo maar, zonder enige aankondiging, zonder waarschuwende "rare geluiden", zonder alarmerend flikkerende lichtjes of iets van dien aard, geeft mijn voertuig de geest. In een flits van alertheid, draai ik mijn stuur een beetje naar rechts zodat ik toch min of meer op een veilige plek beland tegen dat mijn auto "uitgebold" is.

Daar sta ik dan, midden in de nacht, alleen... Je zou denken (of althans, IK ging daar toch van uit!) dat -in een dergelijke situatie- enige lichte paniek zijn intrede zou doen (in dit verband verwijs ik jullie naar het eind van deze rubriek, waar ik ter verduidelijking een eerdere, soortgelijke ervaring beschrijf). Maar neen, ik verbaas mezelf (én de wereld) door een uiterste kalmte tentoon te spreiden en mijn hersenen aan het werk te zetten. Wat zijn de opties? Wat moet/kan ik doen?

Het ligt niet aan de batterij, zoveel is zeker. Want bij elke start-poging, hoor ik duidelijk dat mijn motor wel wil, maar eigenlijk niet kan, dus...

Misschien zit ik zonder olie??

Hoe ik daarbij kom? Wel, net voor mijn motor het opgaf, had ik het lampje van de olie zien oplichten, dus... Elk beetje garagist lacht mij nu waarschijnlijk vierkant uit, maar zeg nu zelf, voor een complete auto-leek, deed ik toch flink mijn best hé. Ik besluit om mijn "hulplijn" (in dit geval dochter Sofie die ondertussen veilig thuisgekomen is) in te schakelen en na enig telefonisch overleg, beschikken we over een compleet "actie-in-stappen"-plan . Het ziet er als volgt uit :

• sofie : "ik spring op mijn brommer en rij tot bij u" (kwestie van mij niet eenzaam aan mijn lot over te laten en vanuit het motto "samen zijn we sterk")
• ik : "breng je die bus olie uit het tuinhuis dan mee?" (voor het geval dat het eventjes-oplikkerend-rode-lampje-van-de-olie inderdaad een bepaalde boodschap had uitgezonden)
• sofie : "oké, blijf aan de lijn hé, ik ga die nu halen" (25 jaar maar nog steeds een beetje bang in het donker, hoe schattig)
• ik : "zoek je ook even het nummer van de pechverhelpingsdienst op?" (na verschillende pogingen om mijn auto terug aan de praat te krijgen, tesamen met enkele mantra-achtige bezweringen die ik in gedachten steeds maar weer uitsprak, werd de hoop dat het leven het goed met mij voorheeft en ik dit akkefietje wel zélf ging kunnen oplossen, gaandeweg toch veel en veel kleiner, tot het eigenlijk nog maar een petieterig "stipje" was)
• sofie : "ik zal dan ook maar wat geld -"geleend" uit de spaarpot van zusje Annelien- meebrengen zeker?" (want ja, ik had mijn lidmaatschap bij de VAB vorig jaar opgezegd omdat mijn auto mij nooit meer in de steek scheen te laten en ik dit dus geen verantwoorde uitgave meer vond)

Mens mens mens, hoe verschrikkelijk handig is het om te kunnen beschikken over een mobiele telefoon. Hoe deden we dat vroeger toch? (bepaalde herinneringen komen nu spontaan naar boven, maar ik zeg voor de tweede keer : zie onderaan bij "toevoegsel")

Iets later blijkt dat mijn motor géén behoefte heeft aan olie; mijn Mitsubishi weigert nog steeds te doen wat van hem verwacht wordt...

De VAB vraagt iets meer dan 200 euro om ter plaatse te komen, ZONDER garantie dat ze mij kunnen helpen (al ben ik dan wel voor een jaar -terug- lid van hun organisatie én geraakt mijn auto op zijn minst tot in de garage!). Ik wik, ik weeg; ik wik terug, en ik weeg nog een beetje... "Is er geen alternatief mijnheer?" Men zegt mij dat ik ook een beroep kan doen op een particuliere depannage-dienst... En dan gaat er een lichtje branden! Mijn eigenste garagist heeft mij immers al eens uit de brand geholpen midden in de nacht (weerom verwijs ik naar het eind van dit verhaal voor verdere uitleg) en misschien is hij bereid om nog eens de rol van "reddende held" te spelen?

Eén telefoontje later, weet ik dat ik inderdaad -opnieuw- zal gered worden. Geen overbodige vragen (waar ik toch geen antwoord op kan geven); geen "brommerige" humeurigheid omdat ik hem uit zijn bed heb gebeld; geen "dit-kan-wel-een-tijdje-duren" of "dit-gaat-je-wat-kosten" vermaningen... Alleen maar "ik ben er direct"... Oh, wat zie ik mijn garagist graag... ;-)

De diagnose luidt : riem kapot. Niet die riem die je -zoals mij ooit verteld werd- tijdelijk kan vervangen door een nylonkous (begrijp je nu waarom er zo'n kous in mijn handschoenvakje ligt?), maar een andere riem, waar je trouwens niet zo gemakkelijk bij kan. Ik krijg zelfs een aan-mijn-(beperkte)-kennis-aangepaste technische uitleg, tesamen met de boodschap dat mijn dierbare auto zal weggetakeld worden en hij hopelijk tegen de volgende avond zal hersteld zijn. Het duurt maar enkele minuten vooraleer ik hoog en droog in de takelwagen zit, mijn auto veilig erop, en mijn ridder en redder-in-nood robuust en betrouwbaar achter het stuur! Als een echte gentlemen zet hij me recht voor mijn huisdeur af en keert dan naar zijn eigen huis terug (om toch nog een beetje te slapen, want het is ondertussen voorbij 03u!). We zijn hem beiden zeer dankbaar, mijn auto en ik...

In heel dit verhaal zit trouwens ook "een zedenles", wat had je gedacht... Want de manier waarop je naar de dingen kijkt, het verwachtingspatroon dat je -hoe onbewust ook- hanteert, kan een wereld van verschil maken in de beleving van bepaalde ervaringen. Maar ik wil daar verder niets over kwijt, want dit is "materie" voor het boek dat ik aan het schrijven ben. Gelieve dus nog even (of misschien iets langer) te wachten op verklarende theorieën, bevrijdende visies, verhelderende inzichten en ondersteunende tips...

En dan nu het beloofde "toevoegsel"...

Het gebeurde enkele jaren geleden... Ik was op weg van Gent naar Schelderode, na een avondje "stappen"... Het was 03u 's nachts...

Op 4 km van mijn huis, deed mijn auto ineens heel erg "raar". De druk van mijn voet op mijn gaspedaal was niet veranderd, en toch reed ik alsmaar trager, en trager, en trager, tot.... Tiens, zag ik daar rook ontsnappen vanonder mijn... De gedachte was nog niet eens uitgedacht, of ik stond stil. Niets meer, nada, rien. In the middle of nowhere, in het midden van de nacht, ver van huis, alleen, geen gsm (want dat bestond nog niet)... Het was ondertussen een onmiskenbaar feit dat mijn motor inderdaad serieus ROOKTE en ik was slim genoeg om te weten "dit zou niet mogen"! In mijn wagen blijven zitten, leek me niet echt de meest veilige optie en rondjes draaien rond mijn wagen -me ondertussen afvragend "wat nu, wat nu"- hielp me natuurlijk ook niet echt verder. Dan maar een nachtelijke wandeling naar huis, waar zich tenminste een telefoon bevond, zodat ik een beroep kon doen op de diensten van mijn pechverhelpingsdienst. Onderweg probeerde ik -tevergeefs eigenlijk- mezelf gerust te stellen. "Merelbeke is een zeer veilige gemeente"... "Ik ben niet bang, ook al is het midden in de nacht en pikdonker"... "Het zal allemaal wel meevallen; morgen lach ik hierom"... "Op dit moment zijn er mensen die met veel erger zaken te maken hebben"... Het hielp niet echt; ik blééf me een bang en eenzaam kind van vier voelen, niet "uitgerust" of "bekwaam" genoeg om te doen wat ze moest doen, namelijk HANDELEN!

Ik had echter geen keus... Ik kon niet terecht bij iemand die mijn probleem wel eventjes over zou nemen en het allemaal in orde zou brengen. Ik had alleen mezelf... En dus stapte ik maar flink door, één-twee, één-twee, één-twee; links-rechts, links-rechts, links-rechts... We zijn er; we bellen; we zullen worden geholpen...

Een uurtje of zo wachten, en daar is ie dan -het is de eerste keer dat ik hem zie- mijn toekomstige garagist, de man die het allemaal zal regelen. Opgelucht stap ik in zijn depannage-truck en we rijden naar de plaats des onheils, waar mijn Mitsubishi eenzaan staat te wachten. De rook is ondertussen verdwenen; het probleem blijkbaar niet... Want het verdict van de garagist is meedogenloos hard : "perte totale, mevrouw; de motor is oververhit geraakt en is om zeep". En wat doet ons Tineke, dat meisje dat dacht dat alles in orde zou komen omdat een stoer manspersoon het heft in handen had genomen? Ze stort in... Jaja, ik herinner het me nog als de dag van gisteren (al is de schaamte ondertussen gelukkig weggeëbd!). Schreiend val ik in de armen van een nietsvermoedende autohersteller, ondertussen roepend "wat moet ik nu doen; ik ben zo alleen; ik heb drie kinderen; ik kan dit niet aan; ..." Van mecanicien naar zielsherder, neen, dat was een veel te grote stap om in één keer te zetten. Nuchterheid, dat was wat ik duidelijk en meer dan wat ook nodig had, en dat was wat hij me gaf! Een onhandig klopje op mijn rug (ik hield me nog steeds vastgeklampt aan hem!) en dan "Kijk, ik zal uw wagen naar mijn garage takelen en ik zal op zoek gaan naar een vervangmotor. Maar nu ga ik je eerst terug naar huis brengen en dan bel je me morgen maar eens op." Zijn daadkracht, zijn praktische woorden..., het voelde aan als een koele pleister op een brandende wonde...

Is het niet logisch en zéér begrijpelijk dat ik mijn garagist graag zie en nooit of nooit mijn auto wil toevertrouwen aan iemand anders? Ja toch??

Terug van weg geweest...

Ik kan het zélf bijna niet geloven en toch is het waar : er is ondertussen ongeveer een jaar verstreken sinds mijn laatste "publicatie" hier... In die tijd is er inderdaad het één en ander gebeurd in mijn leven, maar daar ga ik vandaag nog niet over uitwijden. Op dit moment wil ik eigenlijk alleen maar de wederopstanding van mijn blog (na een wel erg lange slaap-toestand) aankondigen.

Hoeveel "lezers" zouden er nog overgebleven zijn na al die maanden van afwezigheid?? Alleszins nog ééntje hé, want ik ben mijn eigen trouwste fan ;-)

IK

Al wat ik wil

al wat ik ooit gewild heb

is er mogen zijn...

-

zo heel gewoon

gewoon zoals ik ben

---

Waar ik naar verlang

waar ik altijd naar verlangd heb

is mogen bestaan...

-

als mezelf

als dit heel unieke ik

---

Geen oordeel

geen vonnis

geen eisen

of voorwaarden

-

maar zo heel erg gewoon

Tine mogen zijn...

---

Dank aan allen

die me graag zien

zoals ik ben...

Quote of the day...

The only way to make relationships between people "work", is when every single member has a good, healthy relationship with him/herself!!

People who are not able to live alone, make themselves (and others) believe that humans are "social animals".... The truth is that they don't feel comfortable in their own company! They feel the urge to run away from the "voices" in their own mind because they don't like or don't understand (and therefore are afraid of) what this inner "people" have to say.. If they can't stand their own company, how will they ever be able to be "social"??

HOLD ME...

When I think

I can't go on

just hold me

When I'm tired

of being strong

just hold me

When I don't know

what to do

just hold me

-

When I need

a little break

please hold me

When there are

no answers left

please hold me

When I'm dying

to be reborn

please hold me

-

Why don't we

just hold on to eachother

every time

we need to believe

we're not alone

Over "Zout op mijn huid"?? Euh neen, toch niet.... ;-)

Geef toe, het is veel te warm...

Ik mag me dan nog voorgenomen hebben om NOOIT MEER te klagen over een eventuele hittegolf -dat was toen het er nog op leek dat we tot de herfst gingen moeten wachten op de "start" van de zomer (dit klinkt op zijn minst een béétje onmogelijk, ik weet het)-, toch vind ik : er zijn grenzen hé! En wat betreft het weer, ligt deze bij mij zo ongeveer op 25° Celcius... :-)

Op dit moment valt er buiten niet zo veel meer te doen dan heel erg zweten en af en toe flauwvallen, en eerlijk gezegd trekt dat me nu niet direct heel erg aan! Binnen vind ik gelukkig nog wel enig soelaas (ik woon namelijk in een "koel" huis), al beperk ik het bewegen voor alle veiligheid tot een strikt minimum, namelijk : ademen (dat gaat vlot), mijn vingers laten tokkelen op het toetsenbord (is al wat lastiger), van de ijskast naar mijn computer wandelen -in slow motion natuurlijk- om mijn vochtgehalte op peil te houden, en dan weer terug (moeizaam maar nog nét te doen)! Af en toe worden deze "werkzaamheden" onderbroken voor een welverdiend ijsje, of een verfrissend voet(onder-de-lopende-douchekraan)-badje, of een after-sun-insmeerbeurt (een uiterst zinvolle en broodnodige activiteit nadat ik mijn lichaam gisteren iets té zorgeloos heb "bloot"gesteld aan de -blijkbaar meedogenloze- zon die zo stralend en vrijgevig scheen (*) aan het strand van Knokke!)

(*) op te vatten in zowel de letterlijke betekenis van het werkwoord "schijnen" als in de àndere betekenis ("het schijnt dat...")

Ik heb er gelukkig een rotsvast, onwankelbaar vertrouwen in dat mijn -nu nog eerder kreeftachtig uitziend- voorkomen binnen de kortste keren "getransformeerd" zal worden in een zuiders ogend uiterlijk, op voorwaarde dat ik mijn huid fris en "moisturized" hou met behulp van de nodige crèmekes.

Het is me wel opgevallen dat het aantal sproeten elk jaar minstens verdubbelt... Als dit zo voortgaat, dan zal ik er binnen een aantal jaren ONGELOOFLIJK zuiders (misschien zelfs wat Afrikaans?) uitzien, omdat elk plekje van mijn lichaam dan "bezet" zal zijn door een donkerbruine sproet die besloten heeft om daar zijn/haar vaste verblijfplaats van te maken! Dat is trouwens ook iets wat ik "ontdekt" heb... Sproeten komen wel, maar gaan niet! Vroeger was ik op zijn minst gedurende de winterperiode toch nog "sproetvrij" (of is het sproetloos?), maar dat behoort blijkbaar ook voorgoed tot het verleden. Ben ik eventjes blij dat ik daar ondertussen niet meer onder "lijd" en onvoorwaardelijke trouw heb gezworen aan de volkswijsheid die zegt dat het bij deze huidvlekjes om één van "de 7 schoonheden" gaat... :-)

Midden in de nacht...!

Ik heb het altijd al geweten : ik ben absoluut een avondmens! De ochtendstond mag dan wel goud in de mond hebben, maar dat soort metaal is blijkbaar niet echt aan mij besteed... De avondlijke (en eigenlijk vooral "nachtelijke") uren hebben naar mijn mening iets wat de andere dagdelen duidelijk niet hebben. Wat dat "iets" dan juist is, valt moeilijk te omschrijven (allez vooruit Tine, je hebt schrijversgenen of je hebt er geen hé meiske!!)...

Tja, ik zal dan maar een poging ondernemen zeker?

Ik ervaar het als iets heel persoonlijks, zoveel is zeker. Wanneer het huis (en vooral : mijn huisgenoten) in diepe rust is (zijn), dan lijk ik in een soort mystieke sfeer terecht te komen. De tijd is als het ware "zwanger" van mogelijkheden, vol potentie dus... En dat is een ideaal vertrekpunt! Want automatisch volgt daarop de "geboorte" van een nieuwe Tine!

• Keek ik die dag toevallig naar één of ander "renoveer-je-huis-binnen-een-handomdraai"-programma op tv, dan kan ik me perfect voorstellen dat ik één dezer dagen mijn eigen huis in een wip "omtover" tot net die gezellige, op-mijn-lijf-geschreven woonst die me al zo heel erg lang voor ogen staat. Midden in de nacht lijken zelfs de meest wilde plannen perfect realiseerbaar...
• Heb ik me overdag bezig gehouden met mijn boek, zuchtend en kreunend omdat het maar niet vooruitging? Dan zorgen de nachtelijke mijmeringen ervoor dat ik mezelf vol zelfvertrouwen (én met een afgewerkt produkt) naar een uitgeverij zie stappen, alwaar ik een ongelooflijke "deal" sluit...
• Ben ik, toen het nog licht was, ergens uit de bocht gevlogen op emotioneel vlak en kreeg ik daardoor zo'n ambetant gevoel ergens in de buurt van mijn maag en darmen? Pff, dat wordt probleemloos rechtgezet in het donker, wanneer het begrip voor mezelf en mijn menselijkheid zo heel erg tastbaar aanwezig lijkt te zijn...
• Leek het er deze namiddag nog op dat er eigenlijk nooit een eind komt aan al die huishoudelijke karweitjes? Dan zorgt het duister er gewoon voor dat ik me daar totaal geen zorgen over hoef te maken. Nu eventjes geen stofzuiger (de buren slapen!), geen vensters kuisen (je merkt geen verschil tussen vuil en proper); buiten werken kan al helemaal niet (je ziet geen steek kind!) ...

Zoveel is ondertussen wel duidelijk : de nacht is mijn beste vriend! Ik ervaar deze nooit als een einde van weer een dag, maar als een beloftevol begin van een nieuwe dag, een nieuw tijdperk, een nieuw leven... De nacht geeft mij telkens weer de toestemming om te zijn wie ik ben, én tegelijk het geloof en vertrouwen dat ik kan worden wie ik wil zijn. Al ben ik "naakt", en dus kwetsbaar, ik weet me gekoesterd.

Er zijn geen verwachtingen, slechts aanvaarding...

Er is geen haast, slechts rust...

Er is geen "moeten" maar enkel een "mogen zijn"...

"Donker" en "alleen" en "stilte"... Het zijn geen bedreigende fenomenen. Het zijn daarentegen de typische eigenschappen van de nacht die voor mij aanvoelen als een warme, liefdevolle omhelzing!

Goede nacht.... Slaap zacht...

De levensreis...

From the day I was born

I was on a journey

without knowing

the destination

-

My needs and desires

my wishes and things-to-do

were my guide

towards my goal

-

For such a long time

it only seemed

a never ending road

to nowhere

-

The beacons along my path

hidden in people and experiences

often looked like obstacles

trying to hold me back

-

There was fear

because I needed trust

It was cold

because I longed for warmth

I found incomprehension

because I wanted to be understood

I met Mr. Loneliness

because I was afraid of being alone

-

All these messages

finally brought me

the knowledge

I was searching for

The road I'm walking

will always bring me

to where I'm supposed to be

And there's no way

I can get lost...

De zee roept...

Het is eindelijk zover, ik heb het gevoeld : de zalig zomerse zon! Hoe goed het ook toeven is op mijn eigen terras, met deze temperatuur gaat er toch niets boven "een dagje aan zee"...

Heeft het te maken met het feit dat ik daar niets anders kàn doen dan gewoon NIETS, wat bij mij neerkomt op : liggen, lezen, kruiswoordraadsel oplossen, pootje baden, nog wat liggen (eerst omdraaien natuurlijk!), sandwichke verorberen, muziek beluisteren, eventueel een middagdutje tussendoor, beetje aan "mensen-bekijken" doen..., zonder dat ik direct de indruk krijg dat ik lui ben??

Of zou het eerder een gevolg zijn van het feit dat veel van mijn mooiste herinneringen met de zee te maken hebben??

Of krijg ik gewoon een heel sterk vakantiegevoel in de buurt van zand en water (en de geur van zonnebrandolie)??

Waarschijnlijk zorgt de combinatie van al deze factoren ervoor dat de zee een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefent op mij...

Het is alsof al mijn zintuigen op de meest aangename manier geprikkeld worden!

• het geluid van de golven...
• de zilte geur die daar gewoon in de lucht hangt...
• met mijn vingers door het zand woelen of mijn verhitte lijf (dat klinkt eigenlijk anders dan ik het bedoel) laten afkoelen in het ijskoude water...
• kijken naar ontspannen mensen die gewoon aan het genieten zijn...
• denken aan "Zout op mijn huid" -wie het boek gelezen heeft, hoeft geen verdere uitleg en de anderen krijgen er geen! ;-) terwijl ik het op mijn lippen proef...

En dus heb ik mezelf beloofd dat ik aanstaande dinsdag een tochtje van ongeveer 60 km maak, in het gezelschap van een koelbox, mijn grootste badhanddoek, lectuur, een draagbare cd-speler, een puzzelboekske en een fles zonnemelk. De zee verwacht mij, vandaar...

(en hopelijk past mijn bikini zich automatisch aan mijn lichaam aan, dat ietwat omvangrijker geworden lijkt sedert verleden zomer - hoe zou dat toch komen?)

Transformatie

Er is al een hele tijd een bizar -en tegelijk logisch- proces aan de gang in mijn leven... Als ik het een beetje "beeldend" wil voorstellen, dan is het alsof ik "vermomd" rondliep in allerlei lagen kledij, en dat ondertussen laag na laag afgelegd werd. Een beetje als een slang die telkens weer een oude huid aflegt, en vernieuwd verdergaat (of liever : "glijdt") ...

Omdat er nogal confronterende situaties en/of gebeurtenissen "nodig" zijn eer ik besef dat ik eigenlijk niet zo goed bezig was, gaat het mezelf ontdoen van een oude laag in eerste instantie telkens weer gepaard met een intens innerlijk -soms ook uiterlijk- verzet (gewoontes voelen allemaal vertrouwd en comfortabel aan nietwaar). De "nieuwe" Tine die telkens weer -met stukjes en beetjes- tevoorschijn komt, lijkt op het eerste gezicht dan ook iemand die me totaal vreemd is, omdat ze geneigd is totaal anders te reageren dan ik gewend ben. Maar aangezien ik maar al te goed aanvoel waar ik naartoe moet -zij het niet zo van harte of vrijwillig- blijf ik toch bereid dit proces te vertrouwen.

Bepaalde zaken -eigenschappen, karaktertrekken, neigingen en patronen- waren dringend aan verandering toe en het lijkt wel alsof het leven het op een dusdanige manier "regelt" dat ik wel MOET veranderen! De manier waarop sommige dingen op mijn pad komen, of de intensiteit van bepaalde gebeurtenissen, zorgt er als het ware voor dat ik niet kan "vluchten" in ontkenning, of negeren, of weglachen, of vechten... Sommigen noemen het toeval, of het lot, maar in mijn eigen ogen lijkt het soms wel op "toverkunsten", meesterlijk uitgevoerd door "de grote baas" van het universum...

Door effectief te leren luisteren naar de stem van mijn intuïtie, legde ik op een tamelijk korte tijd een lange weg af! Ik voel me geestelijk krachtiger dan ooit voordien in mijn leven. Emotioneel heb ik een stabiliteit gevonden -door het ontwikkelen van een reactievermogen- die wonderen doet voor mijn geblutste en gebuilde hart. En op spiritueel vlak word ik elke dag meer en meer een geïnspireerde en tegelijk sterk relativerende vrouw...

Het proces is echter niet ten einde -en dat zal het waarschijnlijk nooit zijn- (we leven nog nietwaar?) maar ik volg het pad nu op een veel lichtvoetiger manier. De zakken vol ballast heb ik gewoon van me af gegooid.... Slim hé ;-)

24 jaar later...

26 mei 1982 is een dag die allicht voor altijd in mijn herinnering zal blijven leven, omdat er toen een klein meisje vol enthousiasme mijn wereld binnentrad... Dat kleine meisje is ondertussen uitgegroeid tot een heuse vrouw, maar het enthousiasme waarmee ze naar de wereld kijkt, is nog steeds even groot en de uitbundige, levenslustige manier waarop ze alle dingen beleeft, bleef eveneens onveranderd !! Haar geboortedag was een warme, stralende dag met heel veel zonneschijn, en het is alsof haar karakter die kenmerken heeft "overgenomen"...

Zij is en blijft dus mijn "zonnestraaltje"...

Het -voor haar nog steeds heuglijke- feit van een jaartje ouder worden, moest dus ook dit jaar in de typische Sofie-stijl gevierd worden! "We maken er gewoon een drie-daagse van"... zei Sofie. We zijn dus al 2 dagen "bezig" en zullen het festijn vanavond "in schoonheid" afsluiten! Hieronder enkele sfeerbeelden...

met vriendin Caroline

"the red and the blond", samen op oorlogspad

when "smoke gets in your eyes"...

... kan je beter een beschermende bril opzetten!

Elke aanwezige moest bereid zijn

zich op z'n minst een klein beetje belachelijk te maken...

... en voor sommigen was dat helemaal niet zo moeilijk!

Opdracht = toon eens je meest spontane lach!!

En zo ziet ons mama er dus uit na 2 dagen "feest" ;-)

De wedstrijd "om ter droevigst kijken"...

... werd alvast niet gewonnen door deze "deelneemsters"...

... en een tweede poging was ook tot mislukken gedoemd!!

"Ooit zal je me 'papa' noemen"

zegt Nino al jaren tegen Sofie

(en wat deze foto ook nog mag insinueren,

dit is tot nu toe nog steeds niet het geval!)

6 september staat echter ook in MIJN agenda genoteerd jongen! :-))

-

"LOWIEKEN", ik wens je bij deze

EEN HEEL GELUKKIGE VERJAARDAG

En we hebben die bloemekes toch maar weer eens deftig buiten gezet hé meisje...

Vriendschap

Er zijn zo van die momenten in 't leven waarin de nood aan oprechte vriendschap heel erg groot is... En gelukkig kan ik dan op een paar mensen rekenen die me terug bij mezelf brengen, die me laten weten hoeveel ze om me geven, die alle mogelijke moeite doen om me een spiegel voor te houden waarin ik mezelf als een mooie, sterke, moedige en lieve vrouw kan zien...

Op dit moment ben ik "herstellende" van een licht beschadigd hart, en dan werken de warmte, het begrip, de liefde -allemaal ingrediënten van een wederzijdse, gelijkwaardige vriendschap- heel erg helend en koesterend.

-

Vrienden....

Het zijn mensen die me behoeden voor een verlies aan zelfvertrouwen...

Het zijn zij die me eraan herinneren wie ik ben, omdat ze WETEN wie ik ben...

Het zijn mensen die me willen geven wat ik op dat moment nodig heb, zomaar...

-

Vrienden...

Zij luisteren (al hoorden ze mijn verhaal al ettelijke keren) ...

Zij begrijpen (al begrijpen ze niet waarom) ...

Zij aanvaarden (al hadden ze het liever anders gezien voor mij) ...

Zij geven steun (al blijven ze me zien en respecteren als een krachtige persoonlijkheid) ...

-

Vrienden...

Zij zien mij gewoon graag omdat ik Tine ben....

En daarom zeg ik uit het diepst van mijn hart : DANK JE WEL omdat je er bent!

-

"Vriend" noem ik jou

omdat het alles zegt

wat onuitgesproken blijft

-

We klinken op de nacht

die ons hier samenbracht

even heel dichtbij

voor jou, voor mij

Morgen is nog ver weg

-

"Vriend" noem ik jou

omdat dit moment

al de rest verdrijft

-

Vergeten wat me wacht

nu jij naar me lacht

Die glans in jouw ogen

geeft mij 't vermogen

om gewoon mezelf te zijn

-

"Vriend" noem ik jou

omdat het alles zegt

wat voor altijd geldt

'k zie je graag

Omtrent "things-to-do" en "do-it-yourself" ...

Ik ben duidelijk een "doe-het-zelf"-meisje... Ik ben niet graag afhankelijk van anderen én het geeft me een heel goed gevoel wanneer ik erin slaag iets te realiseren "op mijn eentje"... Deze neiging zal waarschijnlijk ook wel wat negatieve aspecten inhouden (je kan immers niet ALLES zélf doen) maar dat heeft er tot nu toe nog niet voor gezorgd dat ik mijn streven naar zelfstandigheid heb ingeperkt, misschien zelfs integendeel.

Ik ben ook een "lijstjes"-mens.... Ik denk dat dit één van de gevolgen is van het feit dat ik hou van duidelijkheid, orde en overzichtelijkheid -al ben ik evengoed een "fan" van spontaniteit, avontuurlijkheid en de laat-maar-waaien-mentaliteit! Dus wanneer ik de indruk krijg dat de dingen mij een beetje boven het hoofd groeien (er is altijd wel iets te doen nietwaar), dan ga ik eens zitten en maak ik een lijstje... :-)

Momenteel ligt er zo eentje op mijn keukentafel, met een opsomming van alle dingen die nog "zouden moeten gedaan worden", liefst zo spoedig mogelijk natuurlijk. Om mezelf niet op voorhand moedeloos te maken, sta ik niet echt stil bij de hoeveelheid "things-to-do" die ik opschreef (en hoeveel tijd en energie dit me zal kosten), maar "kies" ik datgene wat me op dat eigenste moment het meest aanspreekt. En zo ben ik om 11u 's morgens mijn haag aan het scheren, om enkele uren later één van mijn keukenkasten te gaan uitkuisen, wat nadien gevolgd wordt door het ophangen van een "vrouws"hoge spiegel (al heel erg lang een item op het verlanglijstje van mijn beide dochters!).

En al doende, viel mij iets op waar ik toch even "stil" van werd... Want ik merkte dat ik toch een duidelijke voorkeur heb voor wat men eerder als "mannelijke activiteiten" omschrijft! Alle attributen die men meestal aantreft in stoere, krachtige handen (een haagschaar, een boormachine, schroevendraaiers-pluggen-vijzen, ...) voelden zich heel erg thuis in mijn gezelschap (en ik in dat van hen). Heb ik in de loop van mijn leven -via mijn voeding of zo?- wat extra testosteron binnen gekregen misschien? Of ben ik geboren met méér mannelijke hormonen dan de gemiddelde vrouw? Ik zou het niet weten... Wat ik wél weet, is dat ik me op en top vrouw voel, en misschien zelfs nog het meest wanneer ik in de weer ben met zo'n stoere boormachine.... En ach, dat mijn "poezelige pollekes" er momenteel eerder uitzien als lichaamsdelen die dingen gedaan hebben die ze beter NIET hadden gedaan, neem ik er gewoon bij. Deze avond geef ik mezelf dan gewoon een uurtje extra "verzorging" hé.... ;-) (niet vergeten om dit op je "things-to-do-"lijstje te zetten Tine!)

-

En toch... Ergens in mijn hoofd, zit een compleet ANDER lijstje ... En dit bevat o.a. de volgende "afstreep-items"...

• op reis gaan, minstens voor een week, en naar een warm, "interessant" gebied (zoals Kreta bijvoorbeeld)
• eindelijk een afspraak maken voor die lichaamsmassage (als mijn "verjaardagsbon" ondertussen nog niet vervallen is tenminste)
• een beetje "cultuur" in mijn leven brengen (tentoonstellingen, opera, musea, ...)

• een feestje organiseren en alle mensen die ik graag heb, uitnodigen voor een eet- en drinkfestijn van jewelste

• iemand (jaja, allicht, een man!) tegenkomen die me voor heel eventjes mijn "things-to-do"- lijstje kan doen vergeten ;-)

Als ik deze items nu eens gewoon -tussen alle andere- op mijn geschreven lijstje zette?? Dan worden het automatisch ook "things-to-do" hé..., of niet?? :-))

Blues = heerlijke sentimentaliteit!!

Je kan me moeilijk een blues-fan noemen... Ik denk dat ik amper één cd van dit genre in huis heb! En toch..., wat een man al niet vermag.... ;-) Want voor mij zal blues altijd gerelateerd blijven aan P., een heel speciaal iemand wiens manier van zijn en leven naar mijn gevoel eigenlijk symbool staat voor dit soort muziek...

Na enkele uurtjes "onderdompeling" in de blues-sfeer, voel ik me momenteel heel erg rijk en "vol"... Deze avond (én nacht) beleefde ik een nostalgische uitstap, een soort retro-trip, naar het land van het verleden met al zijn onvergetelijke herinneringen! Het is alsof ik de ene Tine na de andere tegenkwam, met elk liedje dat gespeeld werd. En naarmate de tijd vorderde, leek ik steeds meer "deeltjes" te verzamelen, ik werd als het ware steeds méér dan ik ervoor was...

Dit klinkt misschien allemaal een beetje raar, maar wanneer je jezelf ook zo'n "bad" zou geven, wanneer je jezelf eens zou laten meedrijven op de golven van de blues, langs alle "punten" in de tijd, dan zou je waarschijnlijk een beter idee krijgen omtrent datgene wat ik bedoel.

Nostalgie en melancholie lijken dan misschien wel termen met een ietwat "zwaardere" (= droevige) betekenis, maar het reële ervaren ervan, biedt mij telkens weer iets wat het leven juist "lichter" maakt, omdat het me in contact brengt met mezelf.

Laat jezelf dus maar eens volledig gaan en vaar eens uit naar het land van de blues... Wie weet, beland ook jij op een plaats waar het heerlijk vertoeven is... :-)

Voor mijn meisje...

Er was een tijd

dat je geloofde

in de toverkracht

van een kusje

want het verdreef

de pijn

van een geschaafde knie

-

Er was een tijd

dat je wist

dat troost een wondermiddel is

want je tranen

droogden als vanzelf

in mijn koesterende armen

-

Er was een tijd

dat je geen seconde twijfelde

aan de magie van liefde

want elk probleem verdween

telkens ik je zei

"ik zie je graag"

-

Toen kwam het moment

waarop je dacht

dat je krachteloos was

wanneer je niet zélf

al je noden lenigen kon

-

Vanuit je intens verlangen

naar onafhankelijkheid

en op-eigen-benen-staan

liet je los

al wat tot dan

zoveel waarde had

-

En nu voel je je verloren

alleen

wanhopig en bang

Je vindt in jezelf

niet eenzelfde kracht

die je mij eens toebedacht

-

Maar zoals jij ooit eens

in mij geloofde

en in mijn toverkracht

zo geloof ik nu in jou

en in jouw macht

-

Het licht wacht op jou

grote kleine meid

en het is nooit weg geweest

het brandt in je eigen ziel

je ziet het meteen

als je echt naar binnen kijkt

-

Ik zie je graag

-

(je mama)

Mama's dag...

Aan David, Gwendolyn, Sofie en Annelien

-

DANK JE WEL

-

voor de aandacht

voor de liefde

voor het respect

voor de goede zorgen

voor het begrip

-

... en voor de cadeautjes natuurlijk :-))

Impulsen : volgen of niet?

Ik kan een impulsief meisje zijn soms, dat valt niet te ontkennen. Maar of dat nu zo'n goede eigenschap is, durf ik -althans wat mij betreft- niet direct te beweren. :-)

Zo viel mijn oog verleden week op een aanbieding van 4 "design"-tuinlantaarns. Ik keek niet echt naar de doos maar zag die lichtjes al staan rond mijn terras, en bedacht hoe ik daarvan zou genieten wanneer ik 's avonds laat nog buiten zit... Voor ik het dus goed en wel besefte, stond ik aan de kassa. En deze week, nadat ik de nodige opkuiswerkzaamheden verricht had rond mijn terras, pakte ik mijn lichtjes uit... Ramp oh ramp, want dit waren geen lampen die op zonne-energie werkten, maar van die elektrische dingen die een stopcontact nodig hebben, BUITEN wel te verstaan. En al hangt er tegen één of andere buitenmuur wel zo'n vooroorlogs geval, ik zou daar toch geen stekker durven insteken!

Ik dacht er eerst aan om eventueel iemand blij te maken met deze prachtige (voor mij zinloze) set, maar kon niet onmiddellijk iemand bedenken, en dus toog ik maar schoorvoetend terug naar de winkel. "Mevrouw, is het mogelijk om dit terug te nemen? Ik dacht dat ik de koop van mijn leven afgesloten had; maar dit blijkt dus eerder de MISkoop van mijn leven!". Zonder verder vragen, werd er geruild : zij de lampen terug; ik mijn geld terug :-) Ziezo, dat heb ik toch maar weer schoon geregeld hé...

Het extra (alhoewel?) geld dat ik op deze manier verwierf, werd natuurlijk tamelijk vlug ge-her-investeerd (of hoe zeg je dat?) -omdat het zondag moederdag is en ik dus als eerste iets voor mezelf moest kopen- en wel in een prachtig wit kleedje dat vandaag overduidelijk naar mij hing te "lonken". En ja, hoe raad je het, ik ZAG me inderdaad al rondlopen binnenkort, gebruind en wel, met hier en daar een kilootje minder allicht, en ik bedacht hoe PRACHTIG ik er zou uitzien in dit "frutsel-kleedje"... En dus werd er niet verder nagedacht maar gewoon "meegenomen"... Ben ik nu weer te impulsief geweest en zal dit witte ding gewoon heel de zomer in mijn kleerkast moeten vertoeven? We zullen zien hé... ;-)

Zij die zich geroepen voelen...

Tja, die feetjes van ons hebben altijd wel bepaalde gevolgen... Want "matigheid" is een woord waarvan wij de theoretische betekenis wel snappen, maar dat in de praktijk niet echt van toepassing lijkt te zijn in ons leven ;-) Helaas, onze kleren vertellen ons dat zij niet bereid zijn zich vanzelf aan te passen aan onze steeds veranderende lichaamsvormen en dat het dus beter -én stukken goedkoper- zou zijn moesten wij ons (lichaam) aanpassen aan onze beschikbare kledij!

Zoals door iedereen -wij zélf in de eerste plaats- zaterdag weer maar eens bevestigd kon worden, zien Sofie en ik er altijd wel stralend en gezond uit maar er is ook nog een àndere realiteit die niet zo direct ZICHTBAAR is, maar voor ons wel heel erg VOELBAAR. En dat is onze fysieke conditie en die -wel aanwezige maar door ons handig wegsgetoken- "Michelinbandjes"...

Wanneer wij bijvoorbeeld 's nachts welgezind richting bedstee trekken, nemen wij meestal een "pauze" aan het eind van de trap, zogezegd om een nachtzoen uit te wisselen, maar beiden kennen wij natuurlijk de échte reden van deze "pitstop" : het is gewoon om een beetje op adem te komen :-)) We slagen er spijtig genoeg niet meer in onszelf te geloven wanneer wij onszelf (én elkaar) wijsmaken dat het roken -én het gebrek aan beweging- TOTAAL geen effect hebben op ons lichamelijk functioneren...

Wij zijn ondertussen vastbesloten om daar eindelijk eens iets aan te gaan doen, zie. En deze keer zal het niet alleen bij goede voornemens blijven, want dochterlief heeft een echt "actieplan" opgesteld... Elke dag staat er wel IETS op het programma dat er zal voor zorgen dat wij binnen de kortste keren als de meest fitte en/of sportieve "moeder-en-dochter" erkend zullen worden.... Jaja, ik geloof nog in wonderen!! ;-)

Dus binnenkort zal je ons regelmatig door Schelderode zien joggen (heel erg gezwind, zoals duidelijk afgebeeld op bijgaande foto), al zijn we natuurlijk bescheiden genoeg om toe te geven dat het in het begin misschien wel eerder al "snel-wandelend" zal geschieden....

-

Ons "programma" bevat ook enige acrobatische oefeningen... Het valt nog af te wachten of onze spieren daarmee akkoord zullen gaan :-)

-

En de hometrainer, die hier al enkele jaren slechts dienst doet als meubelstuk (het IS uiteraard een extra zitplaats nietwaar?), zal eindelijk ook gebruikt worden voor datgene waarvoor hij eigenlijk dient, namelijk het conditie-peil wat omhoog brengen (misschien zelfs tot ongekende, nooit vermoede hoogtes??)

Spijtig genoeg werd mijn fiets-op-steuntjes niet met "passagier" -zoals op de foto toch gesuggereerd wordt- geleverd (zoveel meer kan dat toch niet gekost hebben?)

-
Wordt beslist vervolgd. De verdere "ontwikkelingen op sportief vlak" zullen u niet onthouden worden! :-)

Een typisch Peeters-feestje??

We hadden het al regelmatig tegen elkaar gezegd : het werd toch eens tijd dat we ons tante Simonne (uit Kortrijk) eens bezochten.... Maar zoals vele andere mensen waarschijnlijk, zijn wij oneindig goed in en enthousiast bij het maken van allerlei plannen en voornemens (hoe wilder, hoe beter!!) maar de effectieve uitvoering ervan belandt meestal op een wel héél erg lange baan :-)

Gelukkig is daar dan ons Mie... Want als er een koe bij de horens moet gevat worden, dan kan je in onze familie op zus Mieke rekenen, dat mag eens gezegd worden!! Haar motto luidt "zeggen = doen", en daar zijn wij dan allemaal mee gebaat.

En dus werd tante Simonne, samen met nonkel Edmond, gisteren door broer Pool van het station gehaald en rechtstreeks naar Laarne gebracht, het "verzamelpunt" voor deze gelegenheid. Het werd een vertel-, luister-, lach-, eet- en drinkfestijn zoals we het graag hebben (dat heb je weer eens goed gedaan Mie!)

-

Een plotse regenbui joeg ons allen naar binnen

alwaar we als vanzelf een "magische kring" vormden ;-)

-

Er was veel fruit voorzien, maar het eten ervan had een beetje een "raar" effect op mij :-))

Alhoewel, ik was zeker niet de enige, want aan onderstaande foto's is duidelijk te merken dat sommigen wel érg extreem verschillend gedrag vertoonden : van uitbundig enthousiasme naar blijkbaar tamelijk slaperig tot compleet uitgeteld zelfs....

Gelukkig kon je op nonkel Edmond rekenen voor een interessant, boeiend gesprek over "serieuze" zaken bijvoorbeeld....

... en er was ook de mogelijkheid om gewoon wat "afwezig" te zijn om aan de nodige introspectie of zo te doen... ;-)

Eén ding is zeker : we hebben blijkbaar allemaal op onze eigen, unieke manier genoten van het samenzijn, en met zijn allen hopen we dat ons tante Simonneke dat ook kan zeggen!!

En tot slot : "dankzij" dit blog (en mijn ijverigheid natuurlijk) kunnen jullie nu allemaal de foto's op jullie eigen computer zetten (want natuurlijk had weer niemand eraan gedacht zijn camera mee te brengen, behalve ons Sofieke weer hé) ;-)

De 4 bestaansniveau's

Je moet je eens proberen voorstellen dat je tegelijk in 4 totaal verschillende werelden zou moeten leven, met andere regels, andere begrippen, andere uitingsvormen... Zo op het eerste gezicht lijkt dat een immense opdracht, waarvan je alleen maar kan denken "neen, dank je, toch maar liever niet"... Nochtans doen we het dag in, dag uit, zij het mischien niet altijd zo heel erg bewust!

Die verschillende werelden zijn de niveau's waarop wij "leven", waarin wij functioneren en "onze gang gaan"...

Die verschillende werelden "botsen" geregeld, zowel in onszelf, als buiten ons...

Die verschillende werelden worden tegelijk door ons allen bevolkt, ontdekt, genegeerd soms, of onderdrukt, "bezet" of uitgebuit, bewonderd, elke dag opnieuw...

Want allemaal bestaan wij zowel fysiek (materiëel), emotioneel, verstandelijk als spiritueel, of twijfelt iemand daar nog aan? ;-)

En volgens mij is het de bedoeling dat wij naar harmonie streven op al deze verschillende "werkterreinen" (zoals het leven zélf ook telkens weer naar harmonie streeft).

Soms vereenzelvigen wij ons te sterk met één van deze niveau's, en zien we onszelf bijvoorbeeld vooral als een "lichaam", of denken (!) we dat het allerbelangrijkste ons "brein" is. En inderdaad, een leven zonder spiritualiteit of emotionaliteit, lijkt nog steeds een menselijk leven, terwijl het logisch lijkt dat we zonder lichaam of verstand bitter weinig zouden kunnen komen doen op deze planeet. Ik zie het echter anders .... (allicht ;-))

Ik ga er immers vanuit dat alle 4 de bestaansniveau's hun belang hebben, dat ze evenwaardig zijn aan elkaar, dat we geen van hen mogen "verwaarlozen" of afdoen als onbelangrijk. En ik denk ook dat het leven ons een handje helpt om onze aandacht te vestigen op de terreinen waar "werk aan de winkel" is.... Met als enige doel meer harmonie (= meer evenwicht en innerlijke vrede) te bewerkstelligen!!

In mijn omgeving word ik regelmatig geconfronteerd met "voorbeelden" van de werking van het naar harmonie-strevende-leven. Wanneer mensen de neiging hebben een bepaald niveau te sterk te benadrukken (of het juist te weinig aandacht geven), dan zie je vaak dat juist daar een soort "disfunctie" optreedt, dat het leven er op een bepaalde manier voor zorgt dat we zien wat we zouden moeten zien. Soms kan het echter lang duren voor we ook echt iets INzien... Soms gaan we immers eerder van het tegenovergestelde uit : problemen op een bepaald terrein doen ons misschien té vlug besluiten dat we juist aan dit niveau meer aandacht moeten besteden terwijl het omgekeerde (= minder klemtoon, minder aandacht, minder "mee bezig zijn") evengoed aan de orde zou kunnen zijn. Maar dat wordt dan vroeg of laat ook wel duidelijk... :-)

Ergens worden we dus telkens weer "gedwongen" om naar evenwicht te streven tussen AL onze bestaansniveau's. Er wordt ons blijkbaar gevraagd om aandacht te hebben voor HET GEHEEL, om ons niet té sterk te vereenzelvigen met één of twee "kanten" van ons mens-zijn, maar om te beseffen dat we meer zijn dan we denken te zijn....

Poetry in motion...

I'm a woman

I will never know

what it means to be a man

Don't even try to explain

you would only waste your time

for I can't possibly understand

-

'cause I'm a woman

and I will always be

that makes the difference

between you and me

-

I can only say

you're no stranger to my heart

It's not easy to accept

we wil have to live our lifes

in splitted worlds, for ever apart

-

'cause I'm a woman

and I will always be

that makes the difference

between you and me

-

If you're looking for

a way to forget your fear

of the odds and the unknown

close your eyes and start to dream

of that special thing called love, my dear

-

Yes, I'm a woman

and it will always be

the only difference

between you and me

De wijsheid van one-liners

Ik lees heel graag spreuken, gezegdes of one-liners.... Meestal zijn ze afkomstig van doodgewone mensen die over een bepaald onderwerp een heel heldere visie hebben. Het gaat daarbij heel vaak om eye-openers... : we weten het eigenlijk wel, maar als het zo eens zwart op wit staat, zien we het pas écht :-)

Vandaar de bijdrage van vandaag... Nu moest ik tenminste niet zélf iets verzinnen ;-)

• Als je ouder wordt, wordt alles slechter, behalve het vergeten, dat wordt beter
• Ervaring is niets meer dan de som van al je fouten
• Niemand is perfect maar bij sommigen valt dat gewoon meer op
• De mens is net een prullenbak, trap op z'n teen en zijn mond gaat open
• "Ik ben zo gelukkig als een kind..." is typisch een uitspraak van volwassenen
• In den beginne was er niets...en toen is dat ook nog ontploft....... ?
• Het is gemakkelijk om flexibel te zijn als je geen ruggegraat hebt
• Er bestaat geen uitzondering op de regel dat iedereen een uitzondering op de regel wil zijn
• Als mensen vragen: "Hoe maakt u het?", zeg dan maar: "Ik ben nog bezig, het is nog niet af."
• Echt belangrijke mensen, zijn mensen voor wie belangrijk zijn niet belangrijk is
• Elk probleem heeft een oplossing; als er geen oplossing is dan is het geen probleem maar een feit
• Velen klagen over hun uiterlijk, maar niemand over zijn verstand
• Iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn
• Men moet de broek des levens ophouden met de bretels van de hoop
• Mag een vegetarier vlinders in zijn buik hebben?
• Sommige mensen zouden wijs kunnen worden, als ze zich niet verbeelden dat ze het al waren

Zo, nu je dit gelezen hebt, ben je weer iets wijzer geworden (of dacht je dat je dat al was misschien?) :-)))

Het is weer bijna zover...

Een jaarlijks terugkerende "martelgang" : het controle-onderzoek bij de tandarts!! Wanneer die datum dichterbij komt (en momenteel is deze beangstigend vlakbij eigenlijk) las ik dagelijks een extra "poetsbeurt" in... Niet dat ik nu zo naïef ben om écht te geloven dat eventuele gaatjes daardoor opeens géén gaatjes meer zouden zijn, maar ergens hoop ik blijkbaar toch dat ik de schade misschien kan beperken :-) Spijtig genoeg is deze hoop dit jaar nul komma nul!! Want één tand geeft duidelijk blijk van niet zo heel erg gezond meer te zijn, vermits deze me regelmatig laat voelen dat hij BESTAAT. Persoonlijk vind ik dat tanden dat niet (nooit) zouden mogen doen! Want als ze hun bestaan kenbaar maken, wéét ik dat er iets aan de hand (of liever, "aan de tand") is....

Jarenlang kwam ik er heel gemakkelijk vanaf. Even binnen wippen, door de tandarts laten constateren "geen enkel gaatje, proficiat Tine", tandsteen laten verwijderen en vlug terug naar buiten. En dan kon ik weer een heel jaar lang gewoon vergeten dat ik tanden heb....

Waarom zijn onze tanden niet uit een beter materiaal gemaakt, vraag ik me dan af. Materiaal dat niet dagelijks meerdere "schoonmaakbeurten" nodig heeft om schade te voorkomen. Materiaal dat zuur-, zout- en zoetbestendig is, en niet zo gevoelig is voor van alles en nog wat. Materiaal dat tegen een stootje kan en heel ons leven meegaat zonder al die lastige "controles" en dat steeds maar terugkerende onderhoudswerk!

Ik wil me niet schuldig voelen als ik eens ga slapen ZONDER die noodzakelijke tanden-poets-opdracht te vervullen...

Ik wil me niet schuldig voelen telkens ik iets zoets in mijn mond steek, wetend dat mijn tanden deze lekkernij niet echt verwelkomen...

Tja, ik kan nu al voorspellen dat, wanneer ik in de tandartsstoel zal zitten en die vreselijke boor (met dat afschuwelijke geluid) op mij af zie komen, ik in mijn binnenste zal verzuchten "ach, had ik maar...." :-(

Het belang van emotionele gezondheid

"Gezondheid!!"... wensen we elkaar toe -niet alleen elk jaar opnieuw bij het uitwisselen van nieuwjaarswensen- maar ook als we getrakteerd worden op een drankje, of wanneer er iemand niest of zo. Blijkbaar weten we dus allemaal maar al te goed hoe belangrijk dit is... Maar beseffen we wel waar het hierbij om gaat?

-

Vroeger maakte men zich eigenlijk alleen maar zorgen om de fysieke gezondheid . Als je lichaam goed functioneerde, dan was alles oké... De geestelijke gezondheid staat nog niet zo heel erg lang in de belangstelling en onze emotionele gezondheid krijgt pas écht de nodige aandacht sinds een aantal jaren.

Nochtans heeft "gezond zijn" met al deze terreinen te maken... Ze zijn onderling afhankelijk van elkaar, en een "mankement" op eender welk vlak, heeft gevolgen op de rest van ons functioneren.

-

Het hoofdstuk "Emoties" van het boek dat ik aan het schrijven ben, heeft me bloed, zweet en tranen gekost (bijna letterlijk zelfs) maar het eindresultaat mag er zijn -al zeg ik het zelf :-). Om die reden leek het mij wel gepast om iets over dit onderwerp op mijn blog te schrijven...

-

Wat mezelf betreft, weet ik dat mijn lichaam en geest van zichzelf tamelijk robuust en weerbaar zijn. Op emotioneel vlak daarentegen, ben ik mijn hele leven nogal "vatbaar" geweest voor allerlei beïnvloedingen "van buitenaf" die niet direct een positief effect hadden op mijn gemoedsrust en/of mijn eigenwaarde. Toch moest ik soms al bijna compleet "onderuit gehaald" zijn vooraleer ik echt besefte (of kon erkennen) dat ik niet het juiste pad aan het volgen was... Ik was iemand die heel erg lang bepaalde "pijnsignalen" kon negeren, en wanneer ik dan uiteindelijk toch door begon te krijgen dat er iets "niet goed zat", maakte ik nadien ook nog vaak onjuiste interpretaties of trok ik de verkeerde conclusies! Spreekwoordelijk noemt men dit soms "kop in het zand steken", of "ziende blind blijven"... ;-)

-

Wat is "emotionele gezondheid" eigenlijk? Wanneer kan je jezelf als emotioneel stabiel en gezond beschouwen? De meesten zullen er nu automatisch van uitgaan dat ik mezelf moeilijk als een accurate, betrouwbare "dokter" kan beschouwen op dit terrein, aangezien ik net aangegeven heb dat het telkens weer heel lang duurde vooraleer ik in staat was de juiste "diagnose" te stellen bij mezelf :-)

Edoch, ik heb gaandeweg zoveel (persoonlijke) ervaring opgedaan op dit terrein, dat ik er meer dan één boek zou kunnen over schrijven. Juist omdat ik zo heel goed weet wat je vooral NIET moet doen om emotioneel gezond te blijven, mag ik wat dit betreft "een specialiste" genoemd worden. Want geef toe, als je op voorhand weet hebt van de eventuele valkuilen, obstakels, mis- en omleidingen, gevaren en vertragingen die je op het emotionele pad kan tegenkomen, ben je veel beter "gewapend", sta je sterker in je schoenen dan wanneer je deze kennis niet hebt!

Wanneer ik om de één of andere reden een tochtje door de jungle moet maken, zou ik toch ook het liefst in het gezelschap verkeren van een gids die "het terrein" al op voorhand verkend heeft. Iemand die wéét waar de gevaren zich bevinden (van doornig struikgewas en hongerige wilde dieren die wel zin hebben in wat mensenvlees tot onschuldig uitziende poelen die moerassen blijken te zijn of betrouwbaar lijkende doch zeer wankele bruggen over ravijnen...) en die me om die reden dus langs het veiligste pad zou kunnen leiden.

-

Zélf denk ik dat de mate van emotionele gezondheid kan "vastgesteld" worden aan de hand van volgende factoren :

• in hoeverre ben je in staat allerlei emoties in al hun volheid toe te laten en deze effectief te ervaren zonder dat je de behoefte voelt ze te negeren, onderdrukken, te ontkennen of te raionaliseren?
• in hoeverre beïnvloedt het ervaren van die emoties je geestelijk functioneren (verlies je automatisch en onmiddellijk al je "gezonde" verstand bijvoorbeeld) of je fysiek welbevinden (word je "ziek" van angst, woede of verdriet)?
• in hoeverre ben je in staat "juist" om te gaan met de emoties van anderen, wanneer je daarmee geconfronteerd wordt (voel je je ongemakkelijk en heb je de neiging om weg te vluchten omdat je er liever niets mee te maken hebt, probeer je het op de één of andere (objectieve?) manier "op te lossen" of blijf je gewoon "aanwezig" met een luisterend oor en een begrijpend hart)?

Een goede vraag om mee te beginnen echter, is misschien wel de volgende :

"Hoeveel belang hecht je aan emoties en gevoelens in je leven?"

Zeg het in één zin...

Voor vandaag luidt deze zin als volgt (en ik richt mij hier specifiek tot Sofie, Annelien en David & Gwendolyn) :

"HOE ONNOZELER, HOE BETER!!"

(en bedankt hé, ik heb me mega super "wreed" geamuseerd)

-

PS 1 : Ik wil al mijn "kientjes" er hierbij ook op attenderen dat ik deze avond op geen enkel moment de "belachelijkheids"-discobril diende op te zetten (als jullie het spel eerlijk hadden gespeeld tenminste). Ik zal jullie eens dringend het verschil moeten uitleggen tussen "grappig" en "belachelijk"... :-)))))

PS 2 : En de volgende keer zorg ik ervoor dat ik écht belachelijke foto's van jullie kan publiceren op mijn blog. U weze gewaarschuwd... Oh, de zoete smaak van de "wraak" ;-)