De zee roept...

Het is eindelijk zover, ik heb het gevoeld : de zalig zomerse zon! Hoe goed het ook toeven is op mijn eigen terras, met deze temperatuur gaat er toch niets boven "een dagje aan zee"...

Heeft het te maken met het feit dat ik daar niets anders kàn doen dan gewoon NIETS, wat bij mij neerkomt op : liggen, lezen, kruiswoordraadsel oplossen, pootje baden, nog wat liggen (eerst omdraaien natuurlijk!), sandwichke verorberen, muziek beluisteren, eventueel een middagdutje tussendoor, beetje aan "mensen-bekijken" doen..., zonder dat ik direct de indruk krijg dat ik lui ben??

Of zou het eerder een gevolg zijn van het feit dat veel van mijn mooiste herinneringen met de zee te maken hebben??

Of krijg ik gewoon een heel sterk vakantiegevoel in de buurt van zand en water (en de geur van zonnebrandolie)??

Waarschijnlijk zorgt de combinatie van al deze factoren ervoor dat de zee een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefent op mij...

Het is alsof al mijn zintuigen op de meest aangename manier geprikkeld worden!

• het geluid van de golven...
• de zilte geur die daar gewoon in de lucht hangt...
• met mijn vingers door het zand woelen of mijn verhitte lijf (dat klinkt eigenlijk anders dan ik het bedoel) laten afkoelen in het ijskoude water...
• kijken naar ontspannen mensen die gewoon aan het genieten zijn...
• denken aan "Zout op mijn huid" -wie het boek gelezen heeft, hoeft geen verdere uitleg en de anderen krijgen er geen! ;-) terwijl ik het op mijn lippen proef...

En dus heb ik mezelf beloofd dat ik aanstaande dinsdag een tochtje van ongeveer 60 km maak, in het gezelschap van een koelbox, mijn grootste badhanddoek, lectuur, een draagbare cd-speler, een puzzelboekske en een fles zonnemelk. De zee verwacht mij, vandaar...

(en hopelijk past mijn bikini zich automatisch aan mijn lichaam aan, dat ietwat omvangrijker geworden lijkt sedert verleden zomer - hoe zou dat toch komen?)