De 4 bestaansniveau's

Je moet je eens proberen voorstellen dat je tegelijk in 4 totaal verschillende werelden zou moeten leven, met andere regels, andere begrippen, andere uitingsvormen... Zo op het eerste gezicht lijkt dat een immense opdracht, waarvan je alleen maar kan denken "neen, dank je, toch maar liever niet"... Nochtans doen we het dag in, dag uit, zij het mischien niet altijd zo heel erg bewust!

Die verschillende werelden zijn de niveau's waarop wij "leven", waarin wij functioneren en "onze gang gaan"...

Die verschillende werelden "botsen" geregeld, zowel in onszelf, als buiten ons...

Die verschillende werelden worden tegelijk door ons allen bevolkt, ontdekt, genegeerd soms, of onderdrukt, "bezet" of uitgebuit, bewonderd, elke dag opnieuw...

Want allemaal bestaan wij zowel fysiek (materiëel), emotioneel, verstandelijk als spiritueel, of twijfelt iemand daar nog aan? ;-)

En volgens mij is het de bedoeling dat wij naar harmonie streven op al deze verschillende "werkterreinen" (zoals het leven zélf ook telkens weer naar harmonie streeft).

Soms vereenzelvigen wij ons te sterk met één van deze niveau's, en zien we onszelf bijvoorbeeld vooral als een "lichaam", of denken (!) we dat het allerbelangrijkste ons "brein" is. En inderdaad, een leven zonder spiritualiteit of emotionaliteit, lijkt nog steeds een menselijk leven, terwijl het logisch lijkt dat we zonder lichaam of verstand bitter weinig zouden kunnen komen doen op deze planeet. Ik zie het echter anders .... (allicht ;-))

Ik ga er immers vanuit dat alle 4 de bestaansniveau's hun belang hebben, dat ze evenwaardig zijn aan elkaar, dat we geen van hen mogen "verwaarlozen" of afdoen als onbelangrijk. En ik denk ook dat het leven ons een handje helpt om onze aandacht te vestigen op de terreinen waar "werk aan de winkel" is.... Met als enige doel meer harmonie (= meer evenwicht en innerlijke vrede) te bewerkstelligen!!

In mijn omgeving word ik regelmatig geconfronteerd met "voorbeelden" van de werking van het naar harmonie-strevende-leven. Wanneer mensen de neiging hebben een bepaald niveau te sterk te benadrukken (of het juist te weinig aandacht geven), dan zie je vaak dat juist daar een soort "disfunctie" optreedt, dat het leven er op een bepaalde manier voor zorgt dat we zien wat we zouden moeten zien. Soms kan het echter lang duren voor we ook echt iets INzien... Soms gaan we immers eerder van het tegenovergestelde uit : problemen op een bepaald terrein doen ons misschien té vlug besluiten dat we juist aan dit niveau meer aandacht moeten besteden terwijl het omgekeerde (= minder klemtoon, minder aandacht, minder "mee bezig zijn") evengoed aan de orde zou kunnen zijn. Maar dat wordt dan vroeg of laat ook wel duidelijk... :-)

Ergens worden we dus telkens weer "gedwongen" om naar evenwicht te streven tussen AL onze bestaansniveau's. Er wordt ons blijkbaar gevraagd om aandacht te hebben voor HET GEHEEL, om ons niet té sterk te vereenzelvigen met één of twee "kanten" van ons mens-zijn, maar om te beseffen dat we meer zijn dan we denken te zijn....