Nog even voor het slapengaan....

Je geest een beetje "voedsel" geven, zo vlak voor je naar dromenland vertrekt, brengt altijd één of ander positief resultaat voort. Tenminste, dat is wat IK geloof (je hoeft het niet persé met mij eens te zijn, maar in je eigen belang, zou je dat misschien beter wél doen :-))

En omdat ik nu eenmaal iemand ben die zich bekommert om de geestelijke gezondheid van al mijn dierbare lezers, volgen hier 2 "verhaaltjes voor het slapengaan"...

-

1. 't Kan goed zijn, 't kan slecht zijn

Er was eens een boer die ergens in een klein dorp woonde. Zijn enige échte bezit was een prachtig raspaard maar toch leek deze man, ondanks de armoede waarin hij leefde, zich nooit zorgen te maken om de dag van morgen.

Op een ochtend wandelde hij -zoals hij altijd deed- naar de weide om zijn paard het nodige drinkwater te bezorgen en zag dat het dier verdwenen was. Hij werd niet gewoontegetrouw verwelkomd door een vrolijk gehinnik, maar kon alleen maar vaststellen dat er een groot gat in de omheining gemaakt was en dat zijn paard blijkbaar met de noorderzon vertrokken was!

Toen zijn dorpsgenoten hoorden wat er gebeurd was, kwamen ze één voor één langs om die arme boer hun medeleven te betuigen. De reactie van de boer verbaasde hen wel enigszins want het enige wat hij zei, was "ach, het is nu eenmaal gebeurd; 't kan goed zijn; 't kan slecht zijn"...

Een week later werd de boer op een nacht wakker van een enorm kabaal. De richting volgend van waaruit het geluid klonk, kwam hij op een bepaald moment oog in oog te staan met een hele kudde prachtige wilde paarden die zich allemaal op zijn weide "verzameld" hadden. En de leider van deze bende was duidelijk zijn eigen paard...

De volgende dag kwamen alle dorpsgenoten weer langs op zijn boerderij om hem te feliciteren met deze ongelooflijke verrassing. Hij was nu immers de eigenaar van maar liefst 20 van die beesten en werd daardoor eigenlijk de rijkste boer uit de wijde omtrek. Weerom deed de laconieke respons van de boer hen versteld staan. Want het enige wat hij zegde, was "ach, het is inderdaad een verrassing, 't kan goed zijn, 't kan slecht zijn"... Iedereen dacht dat die boer toch maar een heel raar mannetje was!

De volgende dag wilde de zoon van de boer niets liever dan proberen om de paarden te temmen. De boer liet hem zijn gang gaan; hij wist immers hoe dol de jongen was op paardrijden. Helaas, na slechts 10 minuten, werd hij al van de rug van het eerste paard geworpen. Zijn beide benen waren zo erg toegetakeld dat er niets anders opzat dan deze te amputeren. Het nieuws verspreidde zich heel snel door het hele dorp en iedereen bezocht de boer om hem te laten weten dat ze heel erg met hem meeleefden, aangezien zijn zoon nu niet meer zo goed kon helpen op de boerderij en de boer er daardoor voor veel dingen helemaal alleen voor stond. Ze begrepen echt totaal niets meer van de boer, toen die weerom dezelfde woorden sprak : "ach, het is inderdaad gebeurd; 't kan goed zijn, 't kan slecht zijn"...

Enkele maanden later brak er een oorlog uit omdat het buurland de landsgrenzen niet respecteerde! Alle gezonde mannen tussen 18 en 30 jaar oud werden opgeroepen om hun land te verdedigen. De overmacht was echter zo groot dat de meeste jongens er het leven bij lieten. In het dorp van de boer was de toestand zelfs zo erg dat er van al die boerenzonen, niemand levend terug kwam.

De boerenzoon zonder benen leefde echter wél nog -omdat zo iemand inderdaad geen betekenis heeft voor de "oorlogvoerenden"- en werd nadien door alle dorpsgenoten gevraagd om een handje (jaja, die had hij nog!) toe te komen steken...

-

De moraal van het verhaal?? Tja, daar maak je zélf maar iets van hé... ;-)

-

2. Het temmen van olifanten

Vooraleer je gelijk welke olifant kan africhten (als "act" in een circus bijvoorbeeld), dient hij eerst getemd te worden. Olifanten zijn immers niet bepaald wat je "huisdieren" kan noemen en leven van nature in het wild, waar ze geen circusopvoeding krijgen of zo. Ze worden gevangen genomen en dan krijgen ze een "training"...

Eerst worden ze met een hele zware ketting aan de grootst mogelijke boom gebonden, zodat ze, wat ze ook proberen, absoluut niet kunnen ontsnappen. Op een bepaald moment (de duurtijd is waarschijnlijk afhankelijk van de koppigheid en de volharding van die beesten), geeft de olifant het volledig op en aanvaardt zijn "lot". Hij gaat niet verder dan de lengte van de "tem-ketting" hem toelaat...

Het rare is dan dat dit niets meer te maken heeft met die zware ketting; deze speelt zelfs totaal geen rol meer... Want ook al werd die ketting ondertussen vervangen door een onnozel touwtje (zo dun dat je er nog geen muis mee in het gareel houdt!), de "ontsnappingsdrang" van de olifanten is blijkbaar compleet verdwenen; deze werd vervangen door het "besef" dat de vrijheid beperkt is tot enkele meters! Ze hebben het opgegeven, hun wil (gedreven door hun verlangen naar vrijheid) is gebroken en ze ondernemen geen enkele poging meer om hun "lot" te veranderen omdat ze ervan OVERTUIGD zijn dat dit totaal zinloos is... Hun instinct wordt in toom gehouden door een simpel touwtje rond één van hun poten!!

-

Dé vraag voor het slapengaan? Hoe "getemd" ben jij??? :-))