Met vallen en opstaan...

Een acute "aanval" van slapeloosheid heeft me teruggevoerd naar dit blog... Tja, hoe zal ik het uitleggen?

• De spijtreacties van enkele van mijn trouwe fans ;-) hebben er alleszins toe bijgedragen dat ik hier nu opnieuw zit te schrijven
• Daarnaast heb je nog het feit dat het ontwerpen van mijn website (in de kundige handen van zoon David) iets meer voeten in de aarde heeft dan ik aanvankelijk dacht
• De belangrijkste, meest doorslaggevende factor om dit blog "in leven" te houden, heeft echter puur en alleen met mezelf te maken. Beetje nieuwsgierig geworden? Goed zo, ik zal mijn best doen om het allemaal iets duidelijker te maken..

Al meerdere maanden ondertussen levert mijn hart een nogal zware emotionele strijd. Ergens geloofde ik dat dit blog me kon helpen om "klaarheid" te scheppen in de chaos waarin ik aan het ronddwalen was. Maar de Tine die ik hier meestal aan het woord liet, was slechts een deel van de complete Tine... Ik was eigenlijk vooral bezig om mijn eigen kwetsbaarheid voor mezelf te verbergen en te negeren, in de hoop dat dit me alleen maar sterker zou maken. Die hoop bleek nogal ijdel te zijn... Je wordt niet sterker door je angsten, je onzekerheden en je twijfels te "verdoezelen" of te onderdrukken, zelfs integendeel.

Heel af en toe bleek ik in staat een tipje van de sluier te lichten, maar dat gebeurde pas als "het leed al geleden" was, als ik in de verleden tijd kon spreken!

Mezelf kenbaar (kunnen) maken, was blijkbaar aan bepaalde voorwaarden verbonden. Zo heel erg graag wilde ik mezelf immers kunnen ervaren als een sterke persoonlijkheid; iemand die er steeds opnieuw in slaagt obstakels te overwinnen, no matter what. Ik wilde gezien worden als een vrouw die rechtop blijft staan, zelfs al bevindt ze zich midden de hevigst denkbare orkaan! Maar dat is een zeer beperkt beeld van wie Tine in totaliteit, in alle echtheid en oprechtheid effectief IS...

• want ik kan de keren niet tellen dat ik "gevallen" ben, zonder dat ik direct de moed of de kracht vond om terug op te staan...
• en evenveel keren raakte ik het vertrouwen in mezelf kwijt
• of moest ik alle mogelijke moeite van de wereld doen om niet "weg te zinken" in een wereld van hopeloosheid

Ik weet al langer dan vandaag dat zelfwaardering -én zelfliefde- beginnen bij zelfkennis. Maar de stap ertussen, namelijk ZELFAANVAARDING, is onontbeerlijk. Ondertussen is gebleken dat dit voor mij een proces van lange adem is...

Het opstaan na elke val lijkt ons inderdaad alleen maar sterker en moediger te maken. Maar toch is het telkens weer "vallen" datgene wat ons dwingt om stil te staan bij onszelf, om "onze" realiteit onder ogen te zien... Het waardevolle, het betekenisvolle wordt ontdekt door zelfconfrontatie, en niet door zelfontkenning of door een sterkte voor te wenden die niet authentiek is... En daarom zijn volgens mij de meest moedige mensen, de meest krachtige persoonlijkheden zij die zich bewust zijn van hun kwetsbaarheid, hun noden en behoeften, en zich niet "te klein" voelen om dat te erkennen... Ik heb dus nog heel wat te leren :-)

(wordt vervolgd)