Het fenomeen "boeken"...

In mijn leven nemen boeken een belangrijke plaats in, niet alleen figuurlijk gesproken, maar ook tamelijk letterlijk. Neem bijvoorbeeld alle boeken weg uit mijn huis, en ik zou me niet meer "thuis" voelen ;-)

Het zit er al van kleinsaf in eigenlijk... De zondag was geen echte zondag zonder een bezoekje aan de plaatselijke bibliotheek! Spijtig genoeg liep daar een heel strenge "bewaakster" rond die ervoor zorgde dat je geen boeken meenam waarvoor je nog niet "rijp" (?) genoeg was. Een 10-jarige mocht dus in geen geval "leesvoer" voorgeschoteld krijgen dat bestemd was voor de leeftijdscategorie "12- tot 14 jarigen"!! En zo gebeurde het dat ik sommige boeken wel twee- of driemaal MOEST lezen wilde ik een échte zondag beleven ... Gelukkig had ik een paar oudere zussen en kon ik in het geniep "hun" uitgeleende boeken lezen (met een kloppend hart weliswaar, ik wilde niet betrapt worden op een "doodzonde" nietwaar).

Het moge dus duidelijk zijn, boeken en ik, wij hebben een innige, onverbrekelijke "band voor het leven"!! Onze "relatie" kende echter -zoals elke andere relatie waarschijnlijk- ups en downs, markante keerpunten, rust en strijd, wantrouwen en overgave...

Heel lang ging ik er immers vanuit dat boeken slechts "wijsheid" en "waarheid" bevatten, dat ze een zicht boden op het échte leven (zelfs sprookjes gaven me telkens weer een "zedenles"). Het heeft lang geduurd voor ik inzag dat elk boek (jaja, zelfs de bijbel) sowieso slechts een weergave is van één (of meerdere) bepaalde mening(en), omdat ze geschreven worden door MENSEN. En het is nu eenmaal eigen aan mensen dat ze interpreteren, beperkingen hebben, hun eigen visies verwoorden (en geen universeel geldende), zich baseren op ervaring (en dus op het verleden), ...

Zoals ik dus al zei, er was sprake van een heuse strijd in mijn omgaan met boeken... En dat werd regelmatig echt "zichtbaar" op volgende manieren :

• soms raakte ik heel erg opgewonden van datgene wat ik las, maar dat kon 2 verschillende dingen betekenen. Ofwel was het een teken van pure frustratie ("wie is deze belachelijke schrijver?") en ging ik tekeer met een potlood om alle "onnozeliteiten" die ik tegenkwam eens goed "in de verf" (of houtskool zeker?) te zetten en moest ik me heel erg inhouden om geen kwade, protesterende "lezersbrief" in te zenden; ofwel had ik de indruk een "goeroe" gevonden te hebben in de persoon van de schrijver/schrijfster (eindelijk iemand die méér weet dan ik...) en was ik ertoe geneigd onmiddellijk in mijn pen te vliegen om een liefdesbrief te schrijven ;-)
• soms verloor ik gewoon het noorden omdat bepaalde boeken VOL stonden met tegenstrijdigheden en ik daardoor niet meer wist wat ik ervan moest denken. In dat geval kon het gebeuren dat het boek ofwel door de huiskamer vloog (een mens moet zijn emoties ergens kwijt hé) of dat het de meest nederige plaats in mijn boekenkast toegewezen kreeg, ergens heel ver achteraan (uit het oog, uit het hart, voilà!)
• soms dacht ik "hé, dat kon ik geschreven hebben" en was dit een zoveelste confrontatie met de overtuiging dat ik mijn eigen boek al veel eerder had moeten uitgeven. Tegelijk gaf het me telkens ook een deugddoend gevoel te weten dat er mensen rondlopen op deze planeet die het leven en de wereld op een gelijkaardige manier "aanschouwen" als ik het doe.

Het is dus eigenlijk niet meer dan logisch dat deze speciale relatie uiteindelijk zal resulteren in de geboorte van "een kind" (alhoewel de zwangerschap nu al ettelijke jaren duurt). Mijn eerste "eigen" boek uitgeven..., dàt zal pas een markant keerpunt zijn in de relatie (én in mijn leven)!!

Maar eerst moet ik nog wat zwoegen, zweten, corrigeren, zuchten, af en toe zelfs vluchten (wanneer de schrijversmicrobe té veel jeuk veroorzaakt bijvoorbeeld), typen, printen, ordenen, zoeken en nadenken... Eerlijk gezegd, hiermee vergeleken waren mijn fysieke zwangerschappen en bevallingen een fluitje van een cent :-))