Spinnen.... brrrr...

Ligt het aan mij of waren er effectief méér spinnen op de wereld deze week, waardoor ik regelmatige -ongewenste doch niet te vermijden- "ontmoetingen" had met deze beestjes?? Waarschijnlijk wordt er geen "research" verricht in verband met deze prangende vraag.... Ze zouden dat eigenlijk beter wél doen en mij op de hoogte houden!!! Want spinnen hebben een nefast gevolg op mijn gemoed... :-(

En voor de kenners onder jullie, dit is inderdaad een foto van een "lieftallige" vogelspin. En neen, de exemplaren die IK tegenkwam de afgelopen dagen waren niet van deze soort... ;-)

Vermits er in mijn huis geen "stoer manswezen" rondloopt, moet ik elke confrontatie met deze diertjes helemaal alleen ondergaan. Aan mijn twee dochters heb ik niet veel want wanneer zij zo'n harig exemplaar tegenkomen, dan roepen ze mijn naam op eenzelfde manier als toen ze ongeveer twee jaar waren en me héél erg dringend nodig hadden. Zo van "mamàààààààà"... Wanneer ik zulk een kreet hoor, denk ik natuurlijk onmiddellijk het allerergste (aan het verdrinken in het bad? zit ze ergens vastgeklemd? met gevaarlijk elektrisch gereedschap bezig geweest?) Gelukkig lichten ze mij direct daarna verder in door hun geroep aan te vullen met de verhelderende mededeling : ".... een SPIIIIIN!!!" Uit het gebruikte stemvolume, de intensiteit en langgerektheid van hun hulpkreet, de paniekerige vibratie en dergelijke, zou je kunnen afleiden dat het beestje ongeveer de afmetingen heeft van een kinderhand of zo. Niets is echter minder waar! Zelfs voor een spinnetje dat je met moeite met het blote oog kan waarnemen, wordt een beroep gedaan op de drastische aanpak van mamalief... Tja, ik zeg maar niets, immers, op die manier kan ik in hun ogen tenminste af en toe nog eens een heuse "heldin" zijn :-))

Spijtig genoeg is dat (voor mij toch wel vleiende) beeld van "ons mama is stoer" afgelopen zomer compleet om zeep geholpen! Terwijl ik al zingend het gras aan het afrijden was (dat gezang dient om mezelf de indruk te geven dat ik met een aangename klus bezig ben!), zat ik met mijn hoofd ineens in een heel erg plakkerig spinneweb gevangen. "EIIIIIKEEEES"..... klonk toen heel erg luid door de buurt.

(Deze foto geeft een impressie van het effect dat spinnen hebben op mijn mimiek! Wat je in mijn ogen ziet, is dus geen be- of verwondering maar puur afgrijzen!!)

Op het moment dat ik besefte dat het heel goed mogelijk was dat de bewoner (én ontwerper) van dat web (dat ik net volledig naar de vaantjes had geholpen) een alternatieve schuilplaats had gevonden in mijn haar, begon mijn lichaam als vanzelf heel erg spastische bewegingen te maken. Zij die er op stonden te kijken, kregen het vermoeden dat ik met één of andere regendans bezig was -al konden ze dat niet goed plaatsen, want wie vraagt er nu om regen wanneer je net het gras aan het afrijden bent (alhoewel dat natuurlijk een hele goede -én verantwoorde- reden zou zijn om die werkzaamheden te staken!) Toen mijn "publiek" doorkreeg dat ik een intens gevecht op leven en dood aan het leveren was met een al dan niet aanwezige spin, barstten zij gezamenlijk en spontaan (en heel onsympathiek) uit in een allesbehalve begripvolle lachbui... :-(

• Géén koene ridder die zijn jonkvrouwe ter hulp snelde....
• Géén meelevende kindertjes die hun mama alleen maar wilden "redden"....

In wat voor een wrede wereld leef ik???