"Ik zie mij graag...", of dat probeer ik althans! :-)

Jaja, dat lezen jullie correct... Hier is geen zetduiveltje aan het werk geweest of zo. Met deze titel wil ik natuurlijk niet zeggen dat ik jullie, mijn trouwe schare fans (laat mij in mijn waan alsjeblieft!) ;-) niet graag zou zien, integendeel. Ten eerste voel ik een soort "universele" liefde voor de mensheid in het algemeen (we zijn soortgenoten nietwaar?); dan koester ik ook nog een iets persoonlijker liefde voor een groot aantal mensen; dat graag zien verdiept zich nog een beetje wanneer het om mijn familie gaat en mijn kinderen wonen sowieso op een "permanente" manier in mijn hart. Maar ik wilde mezelf met deze titel een beetje een hart onder de riem (of een riem onder het hart?) steken, vandaar!

Eerlijk gezegd, stelde ik mij vroeger niet echt vragen (of toch geen serieuze) bij dit fenomeen. Liefde was iets wat je gaf aan anderen en wat je al dan niet terugkreeg, en dat leek mij voldoende "uitleg". Omwille van bepaalde voor mij onbegrijpelijke -en dus moeilijk verteerbare- ervaringen, werd ik haast verplicht om toch maar eens wat dieper te graven als ik antwoorden wilde vinden op bepaalde vragen die na verloop van tijd niet meer konden ontweken worden (ja, soms kan het leven zélf een echte "dwingeland" zijn) .... En op die manier belandde ik dus bij het onderwerp "liefde voor jezelf"! (zij die wel enige interesse voelen opkomen voor het volledige verhaal (= mijn "ontdekkingstocht") zullen nog wat geduld moeten opbrengen tot mijn (levenservaringen)-boek gepubliceerd is!) In het kort komt het erop neer dat de manier waarop je de liefde in je leven -dus zogezegd "buiten" jezelf- ervaart, niet kan losgekoppeld worden van de manier waarop je van jezelf houdt. Deze twee zijn als het ware "recht evenredig" aan elkaar...

Ik wil wel eventjes benadrukken dat het niet over "verliefdheid" gaat. Oprechte liefde heeft immers niets te maken met blind (willen) zijn. Van jezelf (proberen) houden op die manier zal bitter weinig aarde aan de dijk brengen, want er wacht je slechts het lot van Narcissus (je weet wel, verdrinken in je eigen "spiegelbeeld"). Ik heb het evenmin over het soort "vergoeilijkende" (= te zachte) liefde (?) die er slechts toe neigt het zwakke in onszelf en/of anderen goed te praten, te negeren, te verdraaien, of er "excuses" of uitvluchten voor te verzinnen. Ik heb het ook niet over die pijnlijk confronterende (= té harde) liefde (?) die er vooral op uit lijkt te zijn onszelf en/of anderen te veroordelen, op fouten te wijzen, in een bepaalde richting te manipuleren. Neen, ik heb het alleen maar over "emotioneel volwassen" liefde; dat soort liefde waarnaar we allemaal wel verlangen omwille van de typische eigenschappen ervan : ze voelt warm aan, brengt begrip en geduld op, accepteert maar is niet blind voor wie we écht zijn. Ook al vindt deze liefde dat we oké zijn zoals we op elk moment zijn, dat betekent niet dat ze ons persé wil doen geloven dat we "er al zijn" en dat we dus rustig achterover kunnen leunen en alleen maar stil genieten (we zijn nog niet dood hé). Neen, ze wil ons steeds met zachte doch sterke "hand" leiden naar een plaats waar we ons nog beter zullen voelen. Dat soort liefde brengt ons in hoogsteigen "persoon" naar een plek waar ze nog duidelijker voelbaar is. Eigenlijk voert de liefde ons dus steeds dichter tot zichzelf; liefde is tegelijk het doel én de weg! En ik vermoed dat er geen echte eindbestemming is wanneer het gaat om de omvang, de diepte, de intensiteit en de hoeveelheid van de liefde....

Ik ontdekte dat dit soort liefde inderdaad altijd beschikbaar is (in wederzijdsheid zelfs) maar dat het effectief ervaren ervan afhankelijk is van de manier waarop je jezelf graag ziet.

En daar wrong het schoentje natuurlijk...

Want als ik de "naakte feiten" er eens op nasloeg, dan moest ik toch toegeven dat ik niet direct mijn eigen beste vriendin kon genoemd worden!

• Een paar voorbeelden misschien??

Zo gaf ik mezelf regelmatig de volgende "troetelnaampjes" : "kieken dat ge zijt", "gij kalf!", "dwaze geit" (inderdaad, de hele boerderij-meute kwam om beurt aan bod !)

Als ik weer eens één of andere "stommiteit" had uitgehaald (volgens mijn eigen normen dus) dan kon ik me wel een halve dag bezig houden met mezelf erom te veroordelen en mezelf de huid vol te schelden (bij wijze van spreken dan, want -zoals ik eerder al vermeldde- ik werd heel degelijk opgevoed en mijn vloek-woordenschat is daardoor tamelijk beperkt) Jaja, ik kan héél aangenaam gezelschap zijn voor mezelf... ;-)

Als een echte "speurneus" kon ik me verdiepen in het opsporen van allerlei "tekortkomingen" die dan dringend ("liefst nog voor morgen als het effe kan"!) moesten "verholpen" worden. En raar maar waar, hoe harder je zoekt, hoe méér je vindt... (Gelukkig geldt dat ook in de omgekeerde richting!)

Iets niet kunnen wat ik eigenlijk MOEST kunnen (volgens mijn eigen innerlijke Mijnheertje Perfectionist dan), was een grote ramp. "Werk aan de winkel, ga dus maar vlug aan de slag". Voor mij alleen maar nog een bewijs van het feit dat ik duidelijk "niet goed genoeg" was en om die reden dus geen liefde "verdiende"...

En dan was ik verwonderd dat ik net hetzelfde "ontving" van de buitenwereld als datgene wat ik mezelf "gaf"?? Hoeveel begrip, medeleven, warmte en affectie ik ook nog mocht geven aan anderen, zolang ik het niet aan mezelf kon of durfde geven, kwam het evenmin naar mij terug. Het leven is als een boomerang... Je houding en gedrag naar jezelf toe, zal je zien "terugkomen" vanuit de wereld rondom jou (én ervaren in je eigen binnenste); je houding en gedrag naar anderen toe, zal ook op één of andere manier bij jou terecht komen! Want

"Wat je zaait, zal je oogsten"

Het leven geeft ieder van ons de nodige (dagdagelijkse) "lessen in liefde"... De wereld is inderdaad één grote spiegel! We moeten wel bereid zijn om er in te kijken, met wijdopen ogen vol be- en verwondering... Wie heeft dat systeem toch zo perfect in elkaar gestoken?