Pyama-dagen...

Het is ondertussen een soort gezinstraditie geworden... En ik ben er zeker van dat het van generatie op generatie zal "overgedragen" worden!! :-)

Ik weet niet meer hoe het ooit ontstaan is (en neen, dat is niet ten gevolge van een beginnende dementie) maar ineens was het een steeds terugkerend "fenomeen" geworden binnen ons kleine gezinnetje : "de niets-moet-(bijna) alles-mag"-dagen... Voor het gemak noemen we het gewoon pyama-dag (alhoewel het ook een tamelijk letterlijke betekenis heeft, want op zo'n dagen nemen we niet de moeite om "deftig" voor de dag te komen)

We hebben geen plannen....

Er is geen structuur...

En dan blijkt er ruimte vrij te komen voor het onverwachte, het spontane, het "zotte", een soort "al-maar-goed-dat-niemand-ons-ziet"- gedrag...

We geven de vrijheid aan datgene in ons wat op andere dagen een beetje "opgesloten" wordt!

En zo kan het gebeuren dat we

• een "fotoshoot" houden waarin we allemaal streven naar de titel "meest belachelijke houding" (ik moet toegeven, dat soort wedstrijden wordt altijd door één van mijn dochters gewonnen!)
• een conversatie houden die door niemand anders te volgen is omdat we een soort taal hanteren die we ter plekke "uitvinden"
• ons "nestelen" in de zetel, genietend van de éne aflevering na de andere van de serie "Friends" (waar we maar niet genoeg van krijgen) met binnen handbereik allerlei "zondig" voedsel ;-)

We zijn "Ongelooflijk Onnozel"...

Het is "Ongehoord Onaangepast"...

We gedragen ons "Ontegenzeglijk Ostentatief"...

maar...

Het zijn "Zalige Zondagen"...