Winkelen!

In ons gezin wordt winkelen door ieder afzonderlijk "lid" op een specifieke, unieke manier ervaren. Zélf ben ik geen al te grote "fan" wat dit betreft, en al zeker niet als het om die "verplichte" boodschappen gaat (je weet wel, ervoor zorgen dat de voorraad dagdagelijkse benodigdheden "op peil" blijft!) Gelukkig gaat mijn oudste dochter Sofie soms mee op winkeltocht en aangezien zij dit eerder als "een wonderbaarlijke belevenis" beschouwt, wordt datgene wat ik als een saaie gebeurtenis ervaar, in iets anders getransformeerd. Op dat vlak heeft ze er totaal geen problemen mee om "het avontuurlijke kind in haar" naar buiten te laten komen -en eigenlijk slaagt zij er tamelijk gemakkelijk in om dit op àlle mogelijke terreinen van het leven "toe te passen". En voor alle duidelijkheid, dat vind ik een echte GAVE hé ... :-)))

Sofie gaat er immers vanuit dat elke winkelgang én elk afzonderlijk rek in die verschillende gangen, allerlei "verrassingen" herbergt die zij kan ontdekken. Winkelen is voor haar tegelijk een sociaal en een heel persoonlijk gebeuren. Je kan in de eerste de beste Delhaize immers zowel de man van je leven ontmoeten, een Bekende Vlaming tegenkomen, als bijvoorbeeld de nieuwste mascara ontdekken én ook nog eens de kans krijgen te mogen proeven van een pas op de markt gekomen exotisch drankje. Geef toe, DAT is pas het leven zoals het MOET zijn ... ;-)

-

Mijn zoon David had een soort "winkel-allergie" toen hij nog thuis woonde. Enkel als hij een intense nood had om "het kind in zichzelf" te voeden (?), kon je hem tegenkomen in een Aldi of Dial, alwaar hij ZAKKEN VOL koopwaar verzamelde waarop in onzichtbare letters "ZEER ONGEZOND" stond geschreven. Die schat werd dan huiswaarts gesleept, en op een "veilige" plaats verstopt tot hij zich (zonder achterdocht te wekken) kon terugtrekken op zijn kamer. En dan was het een paar uren "feest"... ;-)

Ik vermoed dat hij wat dit betreft nog niet zoveel veranderd is (al ben ik, sinds hij getrouwd is, geen rechtstreekse getuige meer). Wel krijg ik de zatermiddag vaak een telefoontje -ik kan er zelfs bijna mijn klok op gelijkzetten- vanuit de Carrefour. Dit is ondertussen al zo voorspelbaar geworden, dat ik mijn gsm opneem en enkel "ja" of "neen" zeg :-) Want de vraag is steeds dezelfde "Mama, komen jullie morgennamiddag langs?" En afhankelijk van mijn antwoord, zal mijn zoon al dan niet een taart kopen...

Ik hoef niet meer de "verantwoordelijke moeder" te spelen en eens te polsen naar de inhoud van zijn "karreke" (al kan ik er natuurlijk wel gemakkelijk naar raden!)

Af en toe hoor ik echter een "verhaaltje" over zijn bereidheid, zijn wens om iets "gezonder" te gaan leven. Dan koopt David een hele lading groenten en fruit, die hij enkele dagen (of weken) later dan heel toevallig "tegenkomt" in de frigo, vanwaar ze rechtstreeks richting vuilbak verdwijnt... Zoveelste poging, maar weer mislukt hé jongen? Ach, op een pizza liggen ook groenten, 't is waar ;-) En ik kan wat dit betreft alleen maar zeggen "De APPEL (hihi) valt duidelijk niet ver van de boom" :-))

-

En dan heb je nog ons Annelien, de jongste spruit... Boodschappen doen beschouwt zij als "een straf", een heel wrede straf zelfs. Nodig haar dus niet uit om mee te gaan op deze wekelijks terugkerende "martelgang" want dan doe je haar echt pijn :-)

De stad intrekken daarentegen, liefst in het gezelschap van een "zielsgenoot", en allerlei kledingzaken "bezoeken", alleen maar om de winkelmadammen hypernerveus te maken (omdat het er vooral om gaat allerlei kledingstukken UIT TE PROBEREN en niet zozeer om er te kopen), dat is pas FUN!!!

-

En ik? Als ik eerlijk moet zijn, zelfs kledij kopen, vind ik niet echt leuk om doen. Dat gebeurt bij mij dus eerder toevallig... Als ik eens "per ongeluk" in de juiste stemming ben bijvoorbeeld, en me net op dat moment dicht in de buurt bevind van één of andere kledingzaak, kan het zijn dat ik eens rondstruin door de gangen, hier en daar iets uit het rek haal en met beide armen volgeladen een pashokje opzoek. Maar als ik niet binnen het kwartier iets gevonden heb waarvan ik denk "Wauw, dit moet ik hebben", dan geef ik het op! 't Zal voor een volgende keer zijn, meisje.... Oef ;-)

-

Maar oh jongens, een doe-het-zelf-zaak..., dat is voor mij pas een speeltuin! Het klinkt misschien een beetje raar (ik ben tenslotte wél een echte vrouw hé), maar ik kan echt UREN rondkuieren in dat soort winkels. Allerlei "wilde" plannen borrelen op vanuit het niets, als ik geconfronteerd word met het uitgestalde materiaal. Ik zou dit kunnen doen in die kamer, en ook nog dàt in de keuken, en oh, voor de badkamer hebbben ze nu dit, en jaja, met dàt kan ik buiten aan de slag.... Ik ben op dat moment "Alice in Wonderland" :-)

Tja, ik geef het toe, het IS een beetje ongewoon, maar toch niet echt een afwijking denk ik, of wel???