Puber-tijd!

Aangezien ik momenteel een heuse puberteitsperiode meemaak -oké, ik geef het toe, ietwat aan de late kant, vond ik het gepast om daaromtrent iets neer te pennen (of liever te klavieren) :-

Gelukkig loopt er hier in huis nog een (qua leeftijd dan) échte puber rond (mijn kleine-grote-meid Annelien), waardoor ik voor mezelf de dingen iets gemakkelijker kan verklaren (én aanvaarden), en niet onmiddellijk denk dat ik "kinds" (dat hoor ik liever dan "dement") aan het worden ben! ;-)

Ook vanuit diezelfde nood aan "kunnen verklaren" dokterde ik een soort theorie uit... En zoals ze in het Engels zeggen "it makes sense"!!

De puberteit wordt algemeen erkend als een tijd van rebellie, op-zoek-zijn, uittesten, grenzen verkennen (en willen verleggen), duizend vragen en twijfels... Wat ik raar en ergens ook onrechtvaardig vind, is dat dit fenomeen vanuit pedagogische hoek verbonden wordt aan een bepaalde leeftijdscategorie (je hebt er slechts "recht" op als je aan die leeftijdsvoorwaarde voldoet!), terwijl ik nochtans al vaak in aanraking (soms ook in aanvaring) kwam met pubers die eigenlijk al heel erg lang geen pubers meer hadden "mogen" zijn omdat de leeftijdsgrens ruimschoots overschreden werd.

Mijn (verklarende) theorie benadert dit fenomeen vanuit een gans andere invalshoek. Ik zie de puberteit dan als een "inhaalmanoever"...

Wat je als klein kind niet kon of durfde zeggen of doen (omdat je bang was, omdat je heel erg afhankelijk was), wordt later als het ware dubbel en dik "goedgemaakt". Verstandig als een mensenkind nu eenmaal is, wacht het daar mee tot het zich zekerder, onafhankelijker, minder kwetsbaar voelt. En zo zie je het dan ineens gebeuren : dat volgzame lieve meisje blijkt ineens meer weg te hebben van een "bitch"; die ijverige, behulpzame zoon verandert -zo vlak voor je ogen- in een snotaap met een grote mond die liever lui dan moe is.

• Wat is hier in godsnaam aan de hand?
• Waar is "mijn" opvoeding naartoe?
• Is het dan allemaal voor niets geweest?

... dat zijn dan zowat de vragen die je je als ouder stelt!

Dat werd mij als moeder grotendeels bespaard. Mijn 3 schatjes waren blijkbaar niet te "verlegen" om zich regelmatig als echte "snotapen" te gedragen telkens ze daar de behoefte toe voelden, ongeacht hun leeftijd! ;-)

Maar zélf, als dochter dan, blijk ik -op mijn ondertussen tamelijk gezegende leeftijd- bezig te zijn met een heel erg omvangrijk inhaalmanoever. Omdat mijn beide ouders al gestorven waren toen ik goed en wel in mijn "wettelijke" puberteit arriveerde, ging ik er blijkbaar vanuit dat er niet zo veel te rebelleren viel. Ha, ik kon me niet méér vergist hebben...

Het leven bezorgt me, goedwillig als het kan zijn nietwaar, alsnog de mogelijkheid (al voelt het eerder als "gedwongen worden" aan) om aspecten van mezelf die al heel mijn leven "in de verdrukking" leven, naar boven te laten komen en deze alzo te leren kennen. In eerste instantie is dat alleen maar heel erg "verschieten"... "Ben ik dat?" Maar zoals ik al vermeldde, er loopt hier in huis een 15-jarig meisje rond dat maar al te goed begrijpt wat er aan de hand is. En zij geeft mij dan de juiste adviezen :

• "Kom wat meer op voor jezelf"
• "Laat niet zo over je lopen"
• "Geloof eens in jezelf; zie je dan niet wie je bent?"
• "Denk nu eens eerst aan jezelf, en pas daarna aan anderen"
• "Vertrouw je gevoel nu maar"

Jaja, "oud en wijs" kan hier dus duidelijk vervangen worden door "jong en wijs" ... :-)