Het is weer bijna zover...

Een jaarlijks terugkerende "martelgang" : het controle-onderzoek bij de tandarts!! Wanneer die datum dichterbij komt (en momenteel is deze beangstigend vlakbij eigenlijk) las ik dagelijks een extra "poetsbeurt" in... Niet dat ik nu zo naïef ben om écht te geloven dat eventuele gaatjes daardoor opeens géén gaatjes meer zouden zijn, maar ergens hoop ik blijkbaar toch dat ik de schade misschien kan beperken :-) Spijtig genoeg is deze hoop dit jaar nul komma nul!! Want één tand geeft duidelijk blijk van niet zo heel erg gezond meer te zijn, vermits deze me regelmatig laat voelen dat hij BESTAAT. Persoonlijk vind ik dat tanden dat niet (nooit) zouden mogen doen! Want als ze hun bestaan kenbaar maken, wéét ik dat er iets aan de hand (of liever, "aan de tand") is....

Jarenlang kwam ik er heel gemakkelijk vanaf. Even binnen wippen, door de tandarts laten constateren "geen enkel gaatje, proficiat Tine", tandsteen laten verwijderen en vlug terug naar buiten. En dan kon ik weer een heel jaar lang gewoon vergeten dat ik tanden heb....

Waarom zijn onze tanden niet uit een beter materiaal gemaakt, vraag ik me dan af. Materiaal dat niet dagelijks meerdere "schoonmaakbeurten" nodig heeft om schade te voorkomen. Materiaal dat zuur-, zout- en zoetbestendig is, en niet zo gevoelig is voor van alles en nog wat. Materiaal dat tegen een stootje kan en heel ons leven meegaat zonder al die lastige "controles" en dat steeds maar terugkerende onderhoudswerk!

Ik wil me niet schuldig voelen als ik eens ga slapen ZONDER die noodzakelijke tanden-poets-opdracht te vervullen...

Ik wil me niet schuldig voelen telkens ik iets zoets in mijn mond steek, wetend dat mijn tanden deze lekkernij niet echt verwelkomen...

Tja, ik kan nu al voorspellen dat, wanneer ik in de tandartsstoel zal zitten en die vreselijke boor (met dat afschuwelijke geluid) op mij af zie komen, ik in mijn binnenste zal verzuchten "ach, had ik maar...." :-(

Het belang van emotionele gezondheid

"Gezondheid!!"... wensen we elkaar toe -niet alleen elk jaar opnieuw bij het uitwisselen van nieuwjaarswensen- maar ook als we getrakteerd worden op een drankje, of wanneer er iemand niest of zo. Blijkbaar weten we dus allemaal maar al te goed hoe belangrijk dit is... Maar beseffen we wel waar het hierbij om gaat?

-

Vroeger maakte men zich eigenlijk alleen maar zorgen om de fysieke gezondheid . Als je lichaam goed functioneerde, dan was alles oké... De geestelijke gezondheid staat nog niet zo heel erg lang in de belangstelling en onze emotionele gezondheid krijgt pas écht de nodige aandacht sinds een aantal jaren.

Nochtans heeft "gezond zijn" met al deze terreinen te maken... Ze zijn onderling afhankelijk van elkaar, en een "mankement" op eender welk vlak, heeft gevolgen op de rest van ons functioneren.

-

Het hoofdstuk "Emoties" van het boek dat ik aan het schrijven ben, heeft me bloed, zweet en tranen gekost (bijna letterlijk zelfs) maar het eindresultaat mag er zijn -al zeg ik het zelf :-). Om die reden leek het mij wel gepast om iets over dit onderwerp op mijn blog te schrijven...

-

Wat mezelf betreft, weet ik dat mijn lichaam en geest van zichzelf tamelijk robuust en weerbaar zijn. Op emotioneel vlak daarentegen, ben ik mijn hele leven nogal "vatbaar" geweest voor allerlei beïnvloedingen "van buitenaf" die niet direct een positief effect hadden op mijn gemoedsrust en/of mijn eigenwaarde. Toch moest ik soms al bijna compleet "onderuit gehaald" zijn vooraleer ik echt besefte (of kon erkennen) dat ik niet het juiste pad aan het volgen was... Ik was iemand die heel erg lang bepaalde "pijnsignalen" kon negeren, en wanneer ik dan uiteindelijk toch door begon te krijgen dat er iets "niet goed zat", maakte ik nadien ook nog vaak onjuiste interpretaties of trok ik de verkeerde conclusies! Spreekwoordelijk noemt men dit soms "kop in het zand steken", of "ziende blind blijven"... ;-)

-

Wat is "emotionele gezondheid" eigenlijk? Wanneer kan je jezelf als emotioneel stabiel en gezond beschouwen? De meesten zullen er nu automatisch van uitgaan dat ik mezelf moeilijk als een accurate, betrouwbare "dokter" kan beschouwen op dit terrein, aangezien ik net aangegeven heb dat het telkens weer heel lang duurde vooraleer ik in staat was de juiste "diagnose" te stellen bij mezelf :-)

Edoch, ik heb gaandeweg zoveel (persoonlijke) ervaring opgedaan op dit terrein, dat ik er meer dan één boek zou kunnen over schrijven. Juist omdat ik zo heel goed weet wat je vooral NIET moet doen om emotioneel gezond te blijven, mag ik wat dit betreft "een specialiste" genoemd worden. Want geef toe, als je op voorhand weet hebt van de eventuele valkuilen, obstakels, mis- en omleidingen, gevaren en vertragingen die je op het emotionele pad kan tegenkomen, ben je veel beter "gewapend", sta je sterker in je schoenen dan wanneer je deze kennis niet hebt!

Wanneer ik om de één of andere reden een tochtje door de jungle moet maken, zou ik toch ook het liefst in het gezelschap verkeren van een gids die "het terrein" al op voorhand verkend heeft. Iemand die wéét waar de gevaren zich bevinden (van doornig struikgewas en hongerige wilde dieren die wel zin hebben in wat mensenvlees tot onschuldig uitziende poelen die moerassen blijken te zijn of betrouwbaar lijkende doch zeer wankele bruggen over ravijnen...) en die me om die reden dus langs het veiligste pad zou kunnen leiden.

-

Zélf denk ik dat de mate van emotionele gezondheid kan "vastgesteld" worden aan de hand van volgende factoren :

• in hoeverre ben je in staat allerlei emoties in al hun volheid toe te laten en deze effectief te ervaren zonder dat je de behoefte voelt ze te negeren, onderdrukken, te ontkennen of te raionaliseren?
• in hoeverre beïnvloedt het ervaren van die emoties je geestelijk functioneren (verlies je automatisch en onmiddellijk al je "gezonde" verstand bijvoorbeeld) of je fysiek welbevinden (word je "ziek" van angst, woede of verdriet)?
• in hoeverre ben je in staat "juist" om te gaan met de emoties van anderen, wanneer je daarmee geconfronteerd wordt (voel je je ongemakkelijk en heb je de neiging om weg te vluchten omdat je er liever niets mee te maken hebt, probeer je het op de één of andere (objectieve?) manier "op te lossen" of blijf je gewoon "aanwezig" met een luisterend oor en een begrijpend hart)?

Een goede vraag om mee te beginnen echter, is misschien wel de volgende :

"Hoeveel belang hecht je aan emoties en gevoelens in je leven?"

Zeg het in één zin...

Voor vandaag luidt deze zin als volgt (en ik richt mij hier specifiek tot Sofie, Annelien en David & Gwendolyn) :

"HOE ONNOZELER, HOE BETER!!"

(en bedankt hé, ik heb me mega super "wreed" geamuseerd)

-

PS 1 : Ik wil al mijn "kientjes" er hierbij ook op attenderen dat ik deze avond op geen enkel moment de "belachelijkheids"-discobril diende op te zetten (als jullie het spel eerlijk hadden gespeeld tenminste). Ik zal jullie eens dringend het verschil moeten uitleggen tussen "grappig" en "belachelijk"... :-)))))

PS 2 : En de volgende keer zorg ik ervoor dat ik écht belachelijke foto's van jullie kan publiceren op mijn blog. U weze gewaarschuwd... Oh, de zoete smaak van de "wraak" ;-)

"Groene vingers"

I wish.... Maar neen, dit is geen afbeelding van mijn eigen tuin...


-
Het is april.... En dan moet ik naar buiten! Niet vanuit één of andere onweerstaanbare drang naar frisse lentelucht of zo, maar omdat mijn tuin mij roept (héél luid zelfs!) ;-) En omdat ik een plichtsbewust, volgzaam meisje ben, geef ik gewillig gehoor aan die kreet...

Alhoewel..., eerlijk als ik (ook) ben, moet ik toegeven dat ik in eerste instantie toch een klein beetje weerstand bied. Het gras is immers nog niet zo verschrikkelijk lang (vind ik); het snoeien van de haag mag ook in mei gebeuren (vind ik); de voorjaarsschoonmaakbeurt (amai, wat een woord!) waar mijn terras om schreeuwt, is nu ook niet zo heel erg dringend (vind ik)... Uiteindelijk zie ik dan toch met mijn eigen ogen dat het gras sowieso blijft groeien (en niet vanzelf korter wordt); dat mijn haag een bijna onbereikbare hoogte heeft bereikt (waardoor het snoeien een kamikaze-activiteit zal worden!) en dat de tegels van mijn terras spijtig genoeg geen zelfreinigende functie hebben... Aan de slag dan maar hé.

En dat heb ik dus vandaag gedaan (flinke Tine!!), te beginnen met mijn grasplein (jaja, inderdaad, de hof achter de hof heeft de afmetingen van een voetbalveld alsjeblieft!!) Mijn grasmachine pruttelde in het begin wel een beetje tegen -je zou voor minder als je zo bruusk wakker gemaakt wordt na een zalige, welverdiende winterslaap- waardoor er nogal wat "duwwerk" aan te pas kwam (terwijl deze machine verondersteld wordt zichzelf voort te trekken). Maar na de nodige "gewenning", zag ik dat mijn machientje er eigenlijk wel van genoot om opnieuw rondjes te kunnen rijden door het groene gras... (de vrouw die er achter liep, leek mij iets minder enthousiast :-))

-

Al moet ik zeggen : buiten werken, het heeft toch iets. Het is, zeker zo vlak na de winterperiode, alsof je orde aan het scheppen bent in de chaos. Het is een klein beetje "toveren".... Want na elke door mij verrichte buitenactiviteit, ziet mijn hof er telkens weer wat beter, wat aantrekkelijker uit. En dat zorgt ervoor dat ik zélf gaandeweg steeds welgezinder word, tot ik na verloop van tijd naar buiten "huppel" om wat in de tuin te werken (echt waar!!) Ik ben dan inwendig (en op voorhand) al aan het genieten van wat komen gaat...

Want ik weet, binnenkort is het zomer... En dat betekent voor mij BUITEN LEVEN...

• 's morgens uitgebreid ontbijten op mijn terras
• zoveel mogelijk activiteiten worden naar buiten "verplaatst" (zowel de ontspannende -zoals lezen, schrijven- als de "verplichte" -zoals strijken- bijvoorbeeld)
• mijn ligbed, mijn "dolfijnzwembad", mijn bloembakken.... : allemaal "attributen" die na een lange opbergperiode eindelijk weer volop kunnen doen waarvoor ze bestemd zijn, namelijk mij doen genieten :-)
• de avondmaaltijd die op de één of andere manier toch iets "barbecue-achtigs" moet hebben om goed genoeg te zijn
• en dan die zwoele zomeravonden...., waar ik (soms in het gezelschap van "toevallig" passerende bezoekers) urenlang buiten kan blijven zitten; de wijn -in van die zéér handige (want grote) vaatjes- binnen handbereik want "hoe méér wijn in het lichaam, hoe sprankelender de geest" (of maak ik mezelf hier nu iets wijs??)

En om al die redenen, zit ik er dus eigenlijk niet echt mee in om mijn tuin "zomerklaar" te maken, al is het me ondertussen wel duidelijk dat ik langs geen kanten écht "groene vingers" heb...

(zus Leen aan het genieten van de zon op mijn terras)

Nog even voor het slapengaan....

Je geest een beetje "voedsel" geven, zo vlak voor je naar dromenland vertrekt, brengt altijd één of ander positief resultaat voort. Tenminste, dat is wat IK geloof (je hoeft het niet persé met mij eens te zijn, maar in je eigen belang, zou je dat misschien beter wél doen :-))

En omdat ik nu eenmaal iemand ben die zich bekommert om de geestelijke gezondheid van al mijn dierbare lezers, volgen hier 2 "verhaaltjes voor het slapengaan"...

-

1. 't Kan goed zijn, 't kan slecht zijn

Er was eens een boer die ergens in een klein dorp woonde. Zijn enige échte bezit was een prachtig raspaard maar toch leek deze man, ondanks de armoede waarin hij leefde, zich nooit zorgen te maken om de dag van morgen.

Op een ochtend wandelde hij -zoals hij altijd deed- naar de weide om zijn paard het nodige drinkwater te bezorgen en zag dat het dier verdwenen was. Hij werd niet gewoontegetrouw verwelkomd door een vrolijk gehinnik, maar kon alleen maar vaststellen dat er een groot gat in de omheining gemaakt was en dat zijn paard blijkbaar met de noorderzon vertrokken was!

Toen zijn dorpsgenoten hoorden wat er gebeurd was, kwamen ze één voor één langs om die arme boer hun medeleven te betuigen. De reactie van de boer verbaasde hen wel enigszins want het enige wat hij zei, was "ach, het is nu eenmaal gebeurd; 't kan goed zijn; 't kan slecht zijn"...

Een week later werd de boer op een nacht wakker van een enorm kabaal. De richting volgend van waaruit het geluid klonk, kwam hij op een bepaald moment oog in oog te staan met een hele kudde prachtige wilde paarden die zich allemaal op zijn weide "verzameld" hadden. En de leider van deze bende was duidelijk zijn eigen paard...

De volgende dag kwamen alle dorpsgenoten weer langs op zijn boerderij om hem te feliciteren met deze ongelooflijke verrassing. Hij was nu immers de eigenaar van maar liefst 20 van die beesten en werd daardoor eigenlijk de rijkste boer uit de wijde omtrek. Weerom deed de laconieke respons van de boer hen versteld staan. Want het enige wat hij zegde, was "ach, het is inderdaad een verrassing, 't kan goed zijn, 't kan slecht zijn"... Iedereen dacht dat die boer toch maar een heel raar mannetje was!

De volgende dag wilde de zoon van de boer niets liever dan proberen om de paarden te temmen. De boer liet hem zijn gang gaan; hij wist immers hoe dol de jongen was op paardrijden. Helaas, na slechts 10 minuten, werd hij al van de rug van het eerste paard geworpen. Zijn beide benen waren zo erg toegetakeld dat er niets anders opzat dan deze te amputeren. Het nieuws verspreidde zich heel snel door het hele dorp en iedereen bezocht de boer om hem te laten weten dat ze heel erg met hem meeleefden, aangezien zijn zoon nu niet meer zo goed kon helpen op de boerderij en de boer er daardoor voor veel dingen helemaal alleen voor stond. Ze begrepen echt totaal niets meer van de boer, toen die weerom dezelfde woorden sprak : "ach, het is inderdaad gebeurd; 't kan goed zijn, 't kan slecht zijn"...

Enkele maanden later brak er een oorlog uit omdat het buurland de landsgrenzen niet respecteerde! Alle gezonde mannen tussen 18 en 30 jaar oud werden opgeroepen om hun land te verdedigen. De overmacht was echter zo groot dat de meeste jongens er het leven bij lieten. In het dorp van de boer was de toestand zelfs zo erg dat er van al die boerenzonen, niemand levend terug kwam.

De boerenzoon zonder benen leefde echter wél nog -omdat zo iemand inderdaad geen betekenis heeft voor de "oorlogvoerenden"- en werd nadien door alle dorpsgenoten gevraagd om een handje (jaja, die had hij nog!) toe te komen steken...

-

De moraal van het verhaal?? Tja, daar maak je zélf maar iets van hé... ;-)

-

2. Het temmen van olifanten

Vooraleer je gelijk welke olifant kan africhten (als "act" in een circus bijvoorbeeld), dient hij eerst getemd te worden. Olifanten zijn immers niet bepaald wat je "huisdieren" kan noemen en leven van nature in het wild, waar ze geen circusopvoeding krijgen of zo. Ze worden gevangen genomen en dan krijgen ze een "training"...

Eerst worden ze met een hele zware ketting aan de grootst mogelijke boom gebonden, zodat ze, wat ze ook proberen, absoluut niet kunnen ontsnappen. Op een bepaald moment (de duurtijd is waarschijnlijk afhankelijk van de koppigheid en de volharding van die beesten), geeft de olifant het volledig op en aanvaardt zijn "lot". Hij gaat niet verder dan de lengte van de "tem-ketting" hem toelaat...

Het rare is dan dat dit niets meer te maken heeft met die zware ketting; deze speelt zelfs totaal geen rol meer... Want ook al werd die ketting ondertussen vervangen door een onnozel touwtje (zo dun dat je er nog geen muis mee in het gareel houdt!), de "ontsnappingsdrang" van de olifanten is blijkbaar compleet verdwenen; deze werd vervangen door het "besef" dat de vrijheid beperkt is tot enkele meters! Ze hebben het opgegeven, hun wil (gedreven door hun verlangen naar vrijheid) is gebroken en ze ondernemen geen enkele poging meer om hun "lot" te veranderen omdat ze ervan OVERTUIGD zijn dat dit totaal zinloos is... Hun instinct wordt in toom gehouden door een simpel touwtje rond één van hun poten!!

-

Dé vraag voor het slapengaan? Hoe "getemd" ben jij??? :-))

Een nieuw begin

De les die ik leerde

werd nooit overhoord

waardoor 't dwaze hart

opnieuw werd bekoord

-

Ik dacht het te weten

't geweten gesust

"k Zou nooit meer bezwijken

'k was heel erg gerust

-

't Verraad aan mezelf

onnoemelijk stil

gaf als gevolg

slechts een bittere pil

-

Door 't boek van mijn leven

eens grondig te lezen

was ik in staat

mezelf te genezen

-

Het deed me verrijzen

vanuit eigen as

om nooit meer te zijn

wie ik ooit was

-

Woede, een wonderbaarlijke energie, want voor mij vaak hét verschil tussen lijden en leven...

• Lijdzaamheid : gelaten ondergaan van wat onverdraaglijk is
• Levendigheid : de kracht en de moed tonen om te protesteren tegen wat onjuist, onwaar, onrechtvaardig en dus onverdraaglijk is

Een te ruime tolerantie, een te grote verdraagzaamheid kon me slechts verzwakken omdat ik alle macht uit handen gaf.

Mijn "neen" tegen niet-goed-genoeg blijkt een bron van creativiteit en kracht, een pletwals voor de angst die de gestaag draaiende motor was van mijn gelatenheid.

Verzet, op welke manier dan ook, houdt voor mij nu de belofte in van groei en bloei...

-

Op datgene waarmee ik me de laatste tijd bezighield (zij het eerder onbewust) zijn verschillende metaforische omschrijvingen van toepassing... : "uitmesten"; "de balans opmaken"; "het kaf van het koren scheiden". Het kwam er eigenlijk op neer uit te vinden wat écht belangrijk is -niet volgens allerlei maatschappelijke waarden en/of normen, maar puur voor mezelf, voor de Tine die ik WIL zijn- om dan te besluiten daarnaar te leven en te handelen.

En het is blijkbaar niet zo moeilijk om effectief te zijn wie je wilt zijn... Het is puur een kwestie van alle overtollige ballast -die je zonder bewust besef misschien al jarenlang meesleept- gewoon overboord te gooien.

• Het gaat erom (vrije) keuzes te maken die je een goed gevoel omtrent jezelf bezorgen
• Het gaat erom na te gaan of je geleid wordt door een innerlijk geweten dat tot stand kwam op basis van universeel geldende waarheden of dat je je eerder laat leiden door de tegenstrijdigheid, de chaos soms, van allerlei andere "waarheden"
• Het gaat erom integer en authentiek te handelen -om de pijn van zelfverraad te vermijden- zonder je te laten "opschepen" met een -onterecht- schuldgevoel
• Het gaat er om je échte Zelf te ontdekken en dit tot uitdrukking te brengen...

Lieve, heel speciaal voor jou...

VAN HARTE

EEN GELUKKIGE VERJAARDAG

GEWENST

-

iS DIT GEEN ORIGINELE MANIER

OM JOU

TE LATEN WETEN

DAT IK DEZE DAG

NIET BEN VERGETEN?

Met vallen en opstaan...

Een acute "aanval" van slapeloosheid heeft me teruggevoerd naar dit blog... Tja, hoe zal ik het uitleggen?

• De spijtreacties van enkele van mijn trouwe fans ;-) hebben er alleszins toe bijgedragen dat ik hier nu opnieuw zit te schrijven
• Daarnaast heb je nog het feit dat het ontwerpen van mijn website (in de kundige handen van zoon David) iets meer voeten in de aarde heeft dan ik aanvankelijk dacht
• De belangrijkste, meest doorslaggevende factor om dit blog "in leven" te houden, heeft echter puur en alleen met mezelf te maken. Beetje nieuwsgierig geworden? Goed zo, ik zal mijn best doen om het allemaal iets duidelijker te maken..

Al meerdere maanden ondertussen levert mijn hart een nogal zware emotionele strijd. Ergens geloofde ik dat dit blog me kon helpen om "klaarheid" te scheppen in de chaos waarin ik aan het ronddwalen was. Maar de Tine die ik hier meestal aan het woord liet, was slechts een deel van de complete Tine... Ik was eigenlijk vooral bezig om mijn eigen kwetsbaarheid voor mezelf te verbergen en te negeren, in de hoop dat dit me alleen maar sterker zou maken. Die hoop bleek nogal ijdel te zijn... Je wordt niet sterker door je angsten, je onzekerheden en je twijfels te "verdoezelen" of te onderdrukken, zelfs integendeel.

Heel af en toe bleek ik in staat een tipje van de sluier te lichten, maar dat gebeurde pas als "het leed al geleden" was, als ik in de verleden tijd kon spreken!

Mezelf kenbaar (kunnen) maken, was blijkbaar aan bepaalde voorwaarden verbonden. Zo heel erg graag wilde ik mezelf immers kunnen ervaren als een sterke persoonlijkheid; iemand die er steeds opnieuw in slaagt obstakels te overwinnen, no matter what. Ik wilde gezien worden als een vrouw die rechtop blijft staan, zelfs al bevindt ze zich midden de hevigst denkbare orkaan! Maar dat is een zeer beperkt beeld van wie Tine in totaliteit, in alle echtheid en oprechtheid effectief IS...

• want ik kan de keren niet tellen dat ik "gevallen" ben, zonder dat ik direct de moed of de kracht vond om terug op te staan...
• en evenveel keren raakte ik het vertrouwen in mezelf kwijt
• of moest ik alle mogelijke moeite van de wereld doen om niet "weg te zinken" in een wereld van hopeloosheid

Ik weet al langer dan vandaag dat zelfwaardering -én zelfliefde- beginnen bij zelfkennis. Maar de stap ertussen, namelijk ZELFAANVAARDING, is onontbeerlijk. Ondertussen is gebleken dat dit voor mij een proces van lange adem is...

Het opstaan na elke val lijkt ons inderdaad alleen maar sterker en moediger te maken. Maar toch is het telkens weer "vallen" datgene wat ons dwingt om stil te staan bij onszelf, om "onze" realiteit onder ogen te zien... Het waardevolle, het betekenisvolle wordt ontdekt door zelfconfrontatie, en niet door zelfontkenning of door een sterkte voor te wenden die niet authentiek is... En daarom zijn volgens mij de meest moedige mensen, de meest krachtige persoonlijkheden zij die zich bewust zijn van hun kwetsbaarheid, hun noden en behoeften, en zich niet "te klein" voelen om dat te erkennen... Ik heb dus nog heel wat te leren :-)

(wordt vervolgd)

CONCLUSIE

-

My mind may be

the prisoner of my brains

locked up

like a bird

in a cage

-

-

-

-

but my spirit

will always be

as free

as the wind

bringing me

wherever

I want to be

Geen vaarwel maar tot ziens...

Alles heeft een zin, een bedoeling, maar alles heeft ook een bepaalde duur...
-

Het (bijna) dagelijks schrijven van deze "rubriekjes" heeft me heel veel deugd gedaan, maar ik weet dat het tijd is om dit blog achter mij te laten . Het voelt aan als afscheid nemen van een vriend... Zonder spijt echter, maar met een dankbaar gevoel! Niet alleen omwille van de positieve reacties die ik mocht ontvangen (en die mijn hart verwarmden) maar ook omwille van de functie die dit "internet-dagboek" (want dat was het toch een beetje) in mijn eigen leven heeft gehad.

Mezelf "kenbaar" maken op deze manier, was een soort voorbereiding. Want zonder dat ik het écht besefte, leefde er binnenin een grote aarzeling...

Al heel erg lang (verschillende jaren om precies te zijn -zij het met inlassing van ruime "rust"perioden) ben ik ondertussen immers al bezig met het schrijven van mijn eerste boek. Hoe vaak ik ook nog een soort "deadline" voorop stelde, steeds maar weer moest ik deze opschuiven, omdat ik ondervond dat ik -om voor mij onduidelijke redenen- niet verder geraakte.

"Dankzij" dit blog-schrijven weet ik nu waar het schoentje wrong... Het ontbrak mij aan voldoende moed en zelfvertrouwen, waardoor mijn boek eigenlijk niet mocht voltooid worden. Immers, vanaf dat moment kon ik de confrontatie niet meer uit de weg gaan; vanaf dat moment moest ik effectief stappen zetten naar uitgeverijen toe, naar publicatie toe. En blijkbaar wist iets in mij maar al te goed dat ik daar nog niet "klaar" voor was...

-

Het leven zélf heeft klaarheid gebracht in een hoop zaken waar ik maar geen vat leek op te krijgen. Het resultaat is groei, zowel in zelfvertrouwen als in zelfrespect.

Ondertussen ben ik dus waar ik al heel erg lang WILDE zijn : op de plaats waar ik zonder meer kan zeggen "dit ben ik" (of althans "dit ben ik geweest"). Het lijkt een nieuw begin, terwijl het dat natuurlijk niet echt is. Het is gewoon een punt in de tijd, maar voor mij voelt het aan als een VERTREKPUNT, omdat ik maar al te goed besef dat ik heel erg lang gewoon ben blijven stilstaan...

-

Dit blog zal nog even mogen blijven bestaan... Maar er zullen geen nieuwe bijdragen meer "geleverd" worden. Ik zie mezelf nu op een ander pad staan, met duidelijke doelen voor ogen. En die ga ik nu realiseren :-)

Maar je hoort dus nog van mij... ;-)

Salsa - here I come!!

-

"Ben je er klaar voor Tine???"

-




Ik heb nog exact 9 dagen om me mentaal en fysisch voor te bereiden....
-
Dat mentale werk is tamelijk simpel : de dag staat duidelijk aangegeven op mijn kalender -ik kan er niet naast kijken! Woensdag 19 april (toevallig ook de verjaardag van zoonlief) word ik verwacht ergens in St. Amandsberg voor mijn eerste salsa-les.

Maar hoe bereid je je lichaam voor op dit soort activiteiten? De herinnering aan de initiatieles van iets meer dan 2 maanden geleden, lijkt compleet uit mijn geheugen verdwenen te zijn. Ja, er kwamen allerlei heupbewegingen aan te pas, en flink wat voetenwerk (links-rechts-voorruit-achterruit), maar vraag me niet meer in welke volgorde alles moet gebeuren (zodat je kan zien om WELKE dans het juist gaat), want ik zou het niet (meer) weten. Nochtans was ik tijdens de initiatie een heel voorbeeldige leerlinge (en kreeg ik zelfs een pluim van de leraren), maar blijkbaar heeft mijn lichaam nadien alle mogelijke moeite gedaan om deze ervaring compleet "uit te wissen".. ;-) Ergens wel te begrijpen natuurlijk, als je weet dat ik de daaropvolgende dagen nogal strompelend door het leven ging, en niet -zoals gewoonlijk- als een soort gazelle (= gezwind, met gratie en elegantie) :-))

-

Ik gok er dus maar gewoon op dat ik vanzelf de juiste bewegingen zal maken, eens ik mezelf in de goede "starthouding" zal geplaatst hebben en mijn geheugen weer tot leven gebracht wordt door de magische klanken van de salsamuziek! Gelukkig weet ik al dat de sympathieke leraren heel veel geduld hebben, én -heel erg belangrijk voor mij- een droge humor hanteren die ervoor zorgt dat ik het me eigenlijk niet meer aantrek of ik me al dan niet belachelijk maak...

-

En tenslotte heb ik nog 9 volle dagen om allerlei rek-, buig-, strek- en stretchoefeningen te doen, zodat ik nadien als een gezwinde gazelle door het leven kan blijven huppelen... :-)

Winkelen!

In ons gezin wordt winkelen door ieder afzonderlijk "lid" op een specifieke, unieke manier ervaren. Zélf ben ik geen al te grote "fan" wat dit betreft, en al zeker niet als het om die "verplichte" boodschappen gaat (je weet wel, ervoor zorgen dat de voorraad dagdagelijkse benodigdheden "op peil" blijft!) Gelukkig gaat mijn oudste dochter Sofie soms mee op winkeltocht en aangezien zij dit eerder als "een wonderbaarlijke belevenis" beschouwt, wordt datgene wat ik als een saaie gebeurtenis ervaar, in iets anders getransformeerd. Op dat vlak heeft ze er totaal geen problemen mee om "het avontuurlijke kind in haar" naar buiten te laten komen -en eigenlijk slaagt zij er tamelijk gemakkelijk in om dit op àlle mogelijke terreinen van het leven "toe te passen". En voor alle duidelijkheid, dat vind ik een echte GAVE hé ... :-)))

Sofie gaat er immers vanuit dat elke winkelgang én elk afzonderlijk rek in die verschillende gangen, allerlei "verrassingen" herbergt die zij kan ontdekken. Winkelen is voor haar tegelijk een sociaal en een heel persoonlijk gebeuren. Je kan in de eerste de beste Delhaize immers zowel de man van je leven ontmoeten, een Bekende Vlaming tegenkomen, als bijvoorbeeld de nieuwste mascara ontdekken én ook nog eens de kans krijgen te mogen proeven van een pas op de markt gekomen exotisch drankje. Geef toe, DAT is pas het leven zoals het MOET zijn ... ;-)

-

Mijn zoon David had een soort "winkel-allergie" toen hij nog thuis woonde. Enkel als hij een intense nood had om "het kind in zichzelf" te voeden (?), kon je hem tegenkomen in een Aldi of Dial, alwaar hij ZAKKEN VOL koopwaar verzamelde waarop in onzichtbare letters "ZEER ONGEZOND" stond geschreven. Die schat werd dan huiswaarts gesleept, en op een "veilige" plaats verstopt tot hij zich (zonder achterdocht te wekken) kon terugtrekken op zijn kamer. En dan was het een paar uren "feest"... ;-)

Ik vermoed dat hij wat dit betreft nog niet zoveel veranderd is (al ben ik, sinds hij getrouwd is, geen rechtstreekse getuige meer). Wel krijg ik de zatermiddag vaak een telefoontje -ik kan er zelfs bijna mijn klok op gelijkzetten- vanuit de Carrefour. Dit is ondertussen al zo voorspelbaar geworden, dat ik mijn gsm opneem en enkel "ja" of "neen" zeg :-) Want de vraag is steeds dezelfde "Mama, komen jullie morgennamiddag langs?" En afhankelijk van mijn antwoord, zal mijn zoon al dan niet een taart kopen...

Ik hoef niet meer de "verantwoordelijke moeder" te spelen en eens te polsen naar de inhoud van zijn "karreke" (al kan ik er natuurlijk wel gemakkelijk naar raden!)

Af en toe hoor ik echter een "verhaaltje" over zijn bereidheid, zijn wens om iets "gezonder" te gaan leven. Dan koopt David een hele lading groenten en fruit, die hij enkele dagen (of weken) later dan heel toevallig "tegenkomt" in de frigo, vanwaar ze rechtstreeks richting vuilbak verdwijnt... Zoveelste poging, maar weer mislukt hé jongen? Ach, op een pizza liggen ook groenten, 't is waar ;-) En ik kan wat dit betreft alleen maar zeggen "De APPEL (hihi) valt duidelijk niet ver van de boom" :-))

-

En dan heb je nog ons Annelien, de jongste spruit... Boodschappen doen beschouwt zij als "een straf", een heel wrede straf zelfs. Nodig haar dus niet uit om mee te gaan op deze wekelijks terugkerende "martelgang" want dan doe je haar echt pijn :-)

De stad intrekken daarentegen, liefst in het gezelschap van een "zielsgenoot", en allerlei kledingzaken "bezoeken", alleen maar om de winkelmadammen hypernerveus te maken (omdat het er vooral om gaat allerlei kledingstukken UIT TE PROBEREN en niet zozeer om er te kopen), dat is pas FUN!!!

-

En ik? Als ik eerlijk moet zijn, zelfs kledij kopen, vind ik niet echt leuk om doen. Dat gebeurt bij mij dus eerder toevallig... Als ik eens "per ongeluk" in de juiste stemming ben bijvoorbeeld, en me net op dat moment dicht in de buurt bevind van één of andere kledingzaak, kan het zijn dat ik eens rondstruin door de gangen, hier en daar iets uit het rek haal en met beide armen volgeladen een pashokje opzoek. Maar als ik niet binnen het kwartier iets gevonden heb waarvan ik denk "Wauw, dit moet ik hebben", dan geef ik het op! 't Zal voor een volgende keer zijn, meisje.... Oef ;-)

-

Maar oh jongens, een doe-het-zelf-zaak..., dat is voor mij pas een speeltuin! Het klinkt misschien een beetje raar (ik ben tenslotte wél een echte vrouw hé), maar ik kan echt UREN rondkuieren in dat soort winkels. Allerlei "wilde" plannen borrelen op vanuit het niets, als ik geconfronteerd word met het uitgestalde materiaal. Ik zou dit kunnen doen in die kamer, en ook nog dàt in de keuken, en oh, voor de badkamer hebbben ze nu dit, en jaja, met dàt kan ik buiten aan de slag.... Ik ben op dat moment "Alice in Wonderland" :-)

Tja, ik geef het toe, het IS een beetje ongewoon, maar toch niet echt een afwijking denk ik, of wel???

Overgave

Overmand

dus machteloos

en heel erg klein

Alles valt stil

en dit is niet

wat ik echt wil

-

Ik mis het licht van de hoop

dat uur na uur

het duister verdreef

Ik mis het vuur van het geloof

dat al die tijd

de lont brandend hield

-

Zoeken is zinloos

gaat voorbij

aan wat leven is

Wachten zal evenmin

vreugde brengen

slechts ongeduld

-

Intens ervaren

wat nu gebeurt

is wat me rest

De teugels vieren

rustig meedrijven

op de golven van 't gevoel

de grote zee

die "leven" heet...

Puber-tijd!

Aangezien ik momenteel een heuse puberteitsperiode meemaak -oké, ik geef het toe, ietwat aan de late kant, vond ik het gepast om daaromtrent iets neer te pennen (of liever te klavieren) :-

Gelukkig loopt er hier in huis nog een (qua leeftijd dan) échte puber rond (mijn kleine-grote-meid Annelien), waardoor ik voor mezelf de dingen iets gemakkelijker kan verklaren (én aanvaarden), en niet onmiddellijk denk dat ik "kinds" (dat hoor ik liever dan "dement") aan het worden ben! ;-)

Ook vanuit diezelfde nood aan "kunnen verklaren" dokterde ik een soort theorie uit... En zoals ze in het Engels zeggen "it makes sense"!!

De puberteit wordt algemeen erkend als een tijd van rebellie, op-zoek-zijn, uittesten, grenzen verkennen (en willen verleggen), duizend vragen en twijfels... Wat ik raar en ergens ook onrechtvaardig vind, is dat dit fenomeen vanuit pedagogische hoek verbonden wordt aan een bepaalde leeftijdscategorie (je hebt er slechts "recht" op als je aan die leeftijdsvoorwaarde voldoet!), terwijl ik nochtans al vaak in aanraking (soms ook in aanvaring) kwam met pubers die eigenlijk al heel erg lang geen pubers meer hadden "mogen" zijn omdat de leeftijdsgrens ruimschoots overschreden werd.

Mijn (verklarende) theorie benadert dit fenomeen vanuit een gans andere invalshoek. Ik zie de puberteit dan als een "inhaalmanoever"...

Wat je als klein kind niet kon of durfde zeggen of doen (omdat je bang was, omdat je heel erg afhankelijk was), wordt later als het ware dubbel en dik "goedgemaakt". Verstandig als een mensenkind nu eenmaal is, wacht het daar mee tot het zich zekerder, onafhankelijker, minder kwetsbaar voelt. En zo zie je het dan ineens gebeuren : dat volgzame lieve meisje blijkt ineens meer weg te hebben van een "bitch"; die ijverige, behulpzame zoon verandert -zo vlak voor je ogen- in een snotaap met een grote mond die liever lui dan moe is.

• Wat is hier in godsnaam aan de hand?
• Waar is "mijn" opvoeding naartoe?
• Is het dan allemaal voor niets geweest?

... dat zijn dan zowat de vragen die je je als ouder stelt!

Dat werd mij als moeder grotendeels bespaard. Mijn 3 schatjes waren blijkbaar niet te "verlegen" om zich regelmatig als echte "snotapen" te gedragen telkens ze daar de behoefte toe voelden, ongeacht hun leeftijd! ;-)

Maar zélf, als dochter dan, blijk ik -op mijn ondertussen tamelijk gezegende leeftijd- bezig te zijn met een heel erg omvangrijk inhaalmanoever. Omdat mijn beide ouders al gestorven waren toen ik goed en wel in mijn "wettelijke" puberteit arriveerde, ging ik er blijkbaar vanuit dat er niet zo veel te rebelleren viel. Ha, ik kon me niet méér vergist hebben...

Het leven bezorgt me, goedwillig als het kan zijn nietwaar, alsnog de mogelijkheid (al voelt het eerder als "gedwongen worden" aan) om aspecten van mezelf die al heel mijn leven "in de verdrukking" leven, naar boven te laten komen en deze alzo te leren kennen. In eerste instantie is dat alleen maar heel erg "verschieten"... "Ben ik dat?" Maar zoals ik al vermeldde, er loopt hier in huis een 15-jarig meisje rond dat maar al te goed begrijpt wat er aan de hand is. En zij geeft mij dan de juiste adviezen :

• "Kom wat meer op voor jezelf"
• "Laat niet zo over je lopen"
• "Geloof eens in jezelf; zie je dan niet wie je bent?"
• "Denk nu eens eerst aan jezelf, en pas daarna aan anderen"
• "Vertrouw je gevoel nu maar"

Jaja, "oud en wijs" kan hier dus duidelijk vervangen worden door "jong en wijs" ... :-)

Brief van God

Vandaag via de (innerlijke) post ontvangen : een brief met als afzender

-

-

naam : God (ook wel gekend als "Liefde" of "Leven")

adres : overal en altijd (wordt ook "Universum" genoemd)

-

De inhoud was niet specifiek aan mij persoonlijk gericht, maar was bedoeld voor allen die zich aangesproken voelen. Dus zie ik me ergens wel genoodzaakt dit op mijn blog te publiceren...

-

Aan al mijn dierbare schaapjes,

Soms maak ik me toch een beetje zorgen (alhoewel nooit echt voor lang) als ik zie wat jullie met je vrije wil doen. Deze was immers nooit bedoeld om je zo ver van het pad af te laten dwalen... Alhoewel ik altijd heb geweten dat jullie de "vergetelheid" nodig hadden om ooit de vreugde en het geluk van onze hereniging te kunnen ervaren, vind ik het soms toch heel erg om getuige te moeten zijn van de gevolgen van dit niet-meer-weten! Ja, ik ben me ervan bewust dat jullie denken dat ik boven elk gevoel sta, dat ik niet "aangedaan" kan zijn, maar dat is een grote misvatting. Liefde leeft namelijk altijd mee, liefde kàn geen onverschilligheid aan de dag leggen... Maar ja, die vrije wil hé.

Zo heel erg graag wil ik mijn kudde dicht bij mij hebben; zoals elke goede herder voel ik me immers intens betrokken bij het wel en wee van de schapen die ik onder mijn hoede heb. Tegelijk besef ik dat ik jullie allemaal vrij moet laten, om te leren, om te ontdekken, te horen, zien, ruiken, proeven en voelen. Ik kan jullie geen ervaringen onthouden, geen enkele, zelfs niet diegene die er alleen maar voor zorgen dat jullie steeds verder van mij verwijderd geraken. Wat jullie spijtig genoeg niet weten (of gewoon vergeten zijn eigenlijk) is het feit dat mijn zicht oneindig is, mijn gehoor geen grenzen kent, waardoor ik op elk moment op de hoogte ben van waar jullie zich bevinden. Het "koord" van de liefde houdt ons gelukkig verbonden, waardoor jullie in feite nooit echt kunnen verdwalen, hoe verloren en alleen jullie je ook nog mogen voelen. Dat is immers slechts een gevolg van het feit dat je al te sterk vertrouwt op je fysieke zintuigen (je ogen, je oren, je tastzin) en niet voldoende op dat specifieke zintuig dat jullie meegekregen hebben om steeds in contact te kunnen blijven met mij.

Maar al lijden jullie allemaal min of meer aan een (tijdelijk) geheugenverlies, en zijn jullie het bestaan van dit zintuig compleet uit het oog verloren, ik blijf mezelf herinneren aan het feit dat het er wel degelijk IS en altijd zal zijn : dat wonderbaarlijke "verbindingsmiddel" tussen jullie en mij, dat magische instinct dat jullie INTUITIE noemen!

Dus, al ben ik af en toe inderdaad bezorgd, ik ben tegelijk heel erg gerust : ooit worden jullie je allemaal terug bewust van onze onverbrekelijke band en zal jullie intuïtie jullie terug naar mij voeren, waar het goed toeven is, waar de hemelse vreugde en extase wachten.

Om dan inderdaad weer de "vergetelheid" op te zoeken... Want daar gaat het uiteindelijk allemaal om :

• verdwalen om terug dat heerlijke gevoel van "thuiskomen" te kunnen ervaren
• afstand creëren om nabijheid te kunnen voelen
• afscheid nemen om telkens weer de hereniging mee te kunnen maken
• de kilte opzoeken om jezelf de ervaring van warmte te kunnen geven

Ik dacht dat de sexuele ervaring die ik op jullie planeet "geïnstalleerd" heb, een goede metafoor was voor dit gegeven. Maar hoevelen onder jullie hebben wat dit betreft het "plaatje" echt door?? ;-)

Dartel lustig verder op allerlei sappige weiden, mijn geliefde schaapjes, en weet dat jullie herder altijd een oogje in het zeil houdt. Jullie zijn veilig...

God

Het fenomeen "boeken"...

In mijn leven nemen boeken een belangrijke plaats in, niet alleen figuurlijk gesproken, maar ook tamelijk letterlijk. Neem bijvoorbeeld alle boeken weg uit mijn huis, en ik zou me niet meer "thuis" voelen ;-)

Het zit er al van kleinsaf in eigenlijk... De zondag was geen echte zondag zonder een bezoekje aan de plaatselijke bibliotheek! Spijtig genoeg liep daar een heel strenge "bewaakster" rond die ervoor zorgde dat je geen boeken meenam waarvoor je nog niet "rijp" (?) genoeg was. Een 10-jarige mocht dus in geen geval "leesvoer" voorgeschoteld krijgen dat bestemd was voor de leeftijdscategorie "12- tot 14 jarigen"!! En zo gebeurde het dat ik sommige boeken wel twee- of driemaal MOEST lezen wilde ik een échte zondag beleven ... Gelukkig had ik een paar oudere zussen en kon ik in het geniep "hun" uitgeleende boeken lezen (met een kloppend hart weliswaar, ik wilde niet betrapt worden op een "doodzonde" nietwaar).

Het moge dus duidelijk zijn, boeken en ik, wij hebben een innige, onverbrekelijke "band voor het leven"!! Onze "relatie" kende echter -zoals elke andere relatie waarschijnlijk- ups en downs, markante keerpunten, rust en strijd, wantrouwen en overgave...

Heel lang ging ik er immers vanuit dat boeken slechts "wijsheid" en "waarheid" bevatten, dat ze een zicht boden op het échte leven (zelfs sprookjes gaven me telkens weer een "zedenles"). Het heeft lang geduurd voor ik inzag dat elk boek (jaja, zelfs de bijbel) sowieso slechts een weergave is van één (of meerdere) bepaalde mening(en), omdat ze geschreven worden door MENSEN. En het is nu eenmaal eigen aan mensen dat ze interpreteren, beperkingen hebben, hun eigen visies verwoorden (en geen universeel geldende), zich baseren op ervaring (en dus op het verleden), ...

Zoals ik dus al zei, er was sprake van een heuse strijd in mijn omgaan met boeken... En dat werd regelmatig echt "zichtbaar" op volgende manieren :

• soms raakte ik heel erg opgewonden van datgene wat ik las, maar dat kon 2 verschillende dingen betekenen. Ofwel was het een teken van pure frustratie ("wie is deze belachelijke schrijver?") en ging ik tekeer met een potlood om alle "onnozeliteiten" die ik tegenkwam eens goed "in de verf" (of houtskool zeker?) te zetten en moest ik me heel erg inhouden om geen kwade, protesterende "lezersbrief" in te zenden; ofwel had ik de indruk een "goeroe" gevonden te hebben in de persoon van de schrijver/schrijfster (eindelijk iemand die méér weet dan ik...) en was ik ertoe geneigd onmiddellijk in mijn pen te vliegen om een liefdesbrief te schrijven ;-)
• soms verloor ik gewoon het noorden omdat bepaalde boeken VOL stonden met tegenstrijdigheden en ik daardoor niet meer wist wat ik ervan moest denken. In dat geval kon het gebeuren dat het boek ofwel door de huiskamer vloog (een mens moet zijn emoties ergens kwijt hé) of dat het de meest nederige plaats in mijn boekenkast toegewezen kreeg, ergens heel ver achteraan (uit het oog, uit het hart, voilà!)
• soms dacht ik "hé, dat kon ik geschreven hebben" en was dit een zoveelste confrontatie met de overtuiging dat ik mijn eigen boek al veel eerder had moeten uitgeven. Tegelijk gaf het me telkens ook een deugddoend gevoel te weten dat er mensen rondlopen op deze planeet die het leven en de wereld op een gelijkaardige manier "aanschouwen" als ik het doe.

Het is dus eigenlijk niet meer dan logisch dat deze speciale relatie uiteindelijk zal resulteren in de geboorte van "een kind" (alhoewel de zwangerschap nu al ettelijke jaren duurt). Mijn eerste "eigen" boek uitgeven..., dàt zal pas een markant keerpunt zijn in de relatie (én in mijn leven)!!

Maar eerst moet ik nog wat zwoegen, zweten, corrigeren, zuchten, af en toe zelfs vluchten (wanneer de schrijversmicrobe té veel jeuk veroorzaakt bijvoorbeeld), typen, printen, ordenen, zoeken en nadenken... Eerlijk gezegd, hiermee vergeleken waren mijn fysieke zwangerschappen en bevallingen een fluitje van een cent :-))

Vertrouwen

Wat ik méér dan wat ook nodig had, datgene waarnaar ik al heel mijn leven op zoek lijk te zijn, datgene wat ik maar niet leek te kunnen vinden omdat ik niet goed wist WAT het nu juist was dat ik zo "miste", heb ik na oneindig veel keren vallen en opstaan, na oneindig veel teleurstellingen en twijfels, eindelijk gevonden, hier van binnen, waar het al die tijd geduldig is blijven wachten...

HET VERTROUWEN IN MEZELF

-

en het werd me door niemand minder dan een echte engel gebracht

-

I think I met an angel

although it may have been

just a wonderful dream

I still remember

the words he whispered in my ear

-

Everything is possible, he said

that's all you need to know

Everything is possible

if you believe, then it will show

-

I know I met an angel

for his special message

went straight to my heart

I'll never forget

the way he made me see things clear

-

Everything is possible, he said

that's all you need to know

Everything is possible

if you believe, then it will show

-

I'm sure I met an angel

'cause I have never felt

so deeply loved before

That's why, in return,

I gladly gave him all my fears

-

Everything is possible, he said

ther's nothing more to know

Everything is possible

if you have faith, then it will show

Troost

Soms heb je de indruk echt niet meer verder te kunnen....
Soms weet je niet waar je moet "kruipen"...
Soms ben je gewoon terug een bang, klein kind...

En dan heb je nood aan wat troost...

Op zoek gaan naar datgene wat je nodig hebt om "gezond" te blijven op alle terreinen van het leven, maakt naar mijn mening deel uit van de levenslange taak "zorg voor jezelf"!

Het is daarbij echter wel cruciaal om te WETEN wat goed is en wat niet... Het gaat erom het verschil te kennen tussen wat je effectief zal helpen en wat eerder een "pleister op de wond" is, wat een groei-effect realiseert en dat wat slechts tijdelijk "soelaas" brengt. Want soms willen we eigenlijk niets anders doen dan vluchten voor datgene waarmee het leven ons confronteert, terwijl dat maar al te vaak resulteert in een nog groter "probleem"...

Als ik dus behoefte heb aan troost, dan

• ga ik mijn "nood" klagen bij mijn eigen kinderen, die altijd klaarstaan om hun mama een "steuntje in de rug" te geven (en daar heel vindingrijk kunnen in zijn)
• luister ik naar muziek die exact verwoordt wat ik voel en laat mij daardoor opbeuren
• kruip ik in de zetel, omringd door kussens en desgewenst wat "pluche"-materiaal :-)
• zoek ik het gezelschap op van een vriend die, no matter what, altijd mijn standpunt begrijpt, me niet veroordeelt en dat met woord en daad laat blijken
• als het zonnetje schijnt, laat ik me koesteren door haar stralen en haar warmte die ze zo onvoorwaardelijk blijft schenken
• en soms is het al voldoende om gewoon eens te denken aan alle mensen waarvan ik weet dat ze mij graag zien omdat ik ben wie ik ben, hoe dat ook is op elk moment...

Neen, het zijn geen "spectaculaire" dingen. Maar heel erg vaak zijn het juist die alledaagse, kleine "oplossingen" die ons doen beseffen wat écht waardevol is in het leven!!

Pyama-dagen...

Het is ondertussen een soort gezinstraditie geworden... En ik ben er zeker van dat het van generatie op generatie zal "overgedragen" worden!! :-)

Ik weet niet meer hoe het ooit ontstaan is (en neen, dat is niet ten gevolge van een beginnende dementie) maar ineens was het een steeds terugkerend "fenomeen" geworden binnen ons kleine gezinnetje : "de niets-moet-(bijna) alles-mag"-dagen... Voor het gemak noemen we het gewoon pyama-dag (alhoewel het ook een tamelijk letterlijke betekenis heeft, want op zo'n dagen nemen we niet de moeite om "deftig" voor de dag te komen)

We hebben geen plannen....

Er is geen structuur...

En dan blijkt er ruimte vrij te komen voor het onverwachte, het spontane, het "zotte", een soort "al-maar-goed-dat-niemand-ons-ziet"- gedrag...

We geven de vrijheid aan datgene in ons wat op andere dagen een beetje "opgesloten" wordt!

En zo kan het gebeuren dat we

• een "fotoshoot" houden waarin we allemaal streven naar de titel "meest belachelijke houding" (ik moet toegeven, dat soort wedstrijden wordt altijd door één van mijn dochters gewonnen!)
• een conversatie houden die door niemand anders te volgen is omdat we een soort taal hanteren die we ter plekke "uitvinden"
• ons "nestelen" in de zetel, genietend van de éne aflevering na de andere van de serie "Friends" (waar we maar niet genoeg van krijgen) met binnen handbereik allerlei "zondig" voedsel ;-)

We zijn "Ongelooflijk Onnozel"...

Het is "Ongehoord Onaangepast"...

We gedragen ons "Ontegenzeglijk Ostentatief"...

maar...

Het zijn "Zalige Zondagen"...