Midden in de nacht...!

Ik heb het altijd al geweten : ik ben absoluut een avondmens! De ochtendstond mag dan wel goud in de mond hebben, maar dat soort metaal is blijkbaar niet echt aan mij besteed... De avondlijke (en eigenlijk vooral "nachtelijke") uren hebben naar mijn mening iets wat de andere dagdelen duidelijk niet hebben. Wat dat "iets" dan juist is, valt moeilijk te omschrijven (allez vooruit Tine, je hebt schrijversgenen of je hebt er geen hé meiske!!)...

Tja, ik zal dan maar een poging ondernemen zeker?

Ik ervaar het als iets heel persoonlijks, zoveel is zeker. Wanneer het huis (en vooral : mijn huisgenoten) in diepe rust is (zijn), dan lijk ik in een soort mystieke sfeer terecht te komen. De tijd is als het ware "zwanger" van mogelijkheden, vol potentie dus... En dat is een ideaal vertrekpunt! Want automatisch volgt daarop de "geboorte" van een nieuwe Tine!

• Keek ik die dag toevallig naar één of ander "renoveer-je-huis-binnen-een-handomdraai"-programma op tv, dan kan ik me perfect voorstellen dat ik één dezer dagen mijn eigen huis in een wip "omtover" tot net die gezellige, op-mijn-lijf-geschreven woonst die me al zo heel erg lang voor ogen staat. Midden in de nacht lijken zelfs de meest wilde plannen perfect realiseerbaar...
• Heb ik me overdag bezig gehouden met mijn boek, zuchtend en kreunend omdat het maar niet vooruitging? Dan zorgen de nachtelijke mijmeringen ervoor dat ik mezelf vol zelfvertrouwen (én met een afgewerkt produkt) naar een uitgeverij zie stappen, alwaar ik een ongelooflijke "deal" sluit...
• Ben ik, toen het nog licht was, ergens uit de bocht gevlogen op emotioneel vlak en kreeg ik daardoor zo'n ambetant gevoel ergens in de buurt van mijn maag en darmen? Pff, dat wordt probleemloos rechtgezet in het donker, wanneer het begrip voor mezelf en mijn menselijkheid zo heel erg tastbaar aanwezig lijkt te zijn...
• Leek het er deze namiddag nog op dat er eigenlijk nooit een eind komt aan al die huishoudelijke karweitjes? Dan zorgt het duister er gewoon voor dat ik me daar totaal geen zorgen over hoef te maken. Nu eventjes geen stofzuiger (de buren slapen!), geen vensters kuisen (je merkt geen verschil tussen vuil en proper); buiten werken kan al helemaal niet (je ziet geen steek kind!) ...

Zoveel is ondertussen wel duidelijk : de nacht is mijn beste vriend! Ik ervaar deze nooit als een einde van weer een dag, maar als een beloftevol begin van een nieuwe dag, een nieuw tijdperk, een nieuw leven... De nacht geeft mij telkens weer de toestemming om te zijn wie ik ben, én tegelijk het geloof en vertrouwen dat ik kan worden wie ik wil zijn. Al ben ik "naakt", en dus kwetsbaar, ik weet me gekoesterd.

Er zijn geen verwachtingen, slechts aanvaarding...

Er is geen haast, slechts rust...

Er is geen "moeten" maar enkel een "mogen zijn"...

"Donker" en "alleen" en "stilte"... Het zijn geen bedreigende fenomenen. Het zijn daarentegen de typische eigenschappen van de nacht die voor mij aanvoelen als een warme, liefdevolle omhelzing!

Goede nacht.... Slaap zacht...