Midden in de nacht...!

Ik heb het altijd al geweten : ik ben absoluut een avondmens! De ochtendstond mag dan wel goud in de mond hebben, maar dat soort metaal is blijkbaar niet echt aan mij besteed... De avondlijke (en eigenlijk vooral "nachtelijke") uren hebben naar mijn mening iets wat de andere dagdelen duidelijk niet hebben. Wat dat "iets" dan juist is, valt moeilijk te omschrijven (allez vooruit Tine, je hebt schrijversgenen of je hebt er geen hé meiske!!)...

Tja, ik zal dan maar een poging ondernemen zeker?

Ik ervaar het als iets heel persoonlijks, zoveel is zeker. Wanneer het huis (en vooral : mijn huisgenoten) in diepe rust is (zijn), dan lijk ik in een soort mystieke sfeer terecht te komen. De tijd is als het ware "zwanger" van mogelijkheden, vol potentie dus... En dat is een ideaal vertrekpunt! Want automatisch volgt daarop de "geboorte" van een nieuwe Tine!

• Keek ik die dag toevallig naar één of ander "renoveer-je-huis-binnen-een-handomdraai"-programma op tv, dan kan ik me perfect voorstellen dat ik één dezer dagen mijn eigen huis in een wip "omtover" tot net die gezellige, op-mijn-lijf-geschreven woonst die me al zo heel erg lang voor ogen staat. Midden in de nacht lijken zelfs de meest wilde plannen perfect realiseerbaar...
• Heb ik me overdag bezig gehouden met mijn boek, zuchtend en kreunend omdat het maar niet vooruitging? Dan zorgen de nachtelijke mijmeringen ervoor dat ik mezelf vol zelfvertrouwen (én met een afgewerkt produkt) naar een uitgeverij zie stappen, alwaar ik een ongelooflijke "deal" sluit...
• Ben ik, toen het nog licht was, ergens uit de bocht gevlogen op emotioneel vlak en kreeg ik daardoor zo'n ambetant gevoel ergens in de buurt van mijn maag en darmen? Pff, dat wordt probleemloos rechtgezet in het donker, wanneer het begrip voor mezelf en mijn menselijkheid zo heel erg tastbaar aanwezig lijkt te zijn...
• Leek het er deze namiddag nog op dat er eigenlijk nooit een eind komt aan al die huishoudelijke karweitjes? Dan zorgt het duister er gewoon voor dat ik me daar totaal geen zorgen over hoef te maken. Nu eventjes geen stofzuiger (de buren slapen!), geen vensters kuisen (je merkt geen verschil tussen vuil en proper); buiten werken kan al helemaal niet (je ziet geen steek kind!) ...

Zoveel is ondertussen wel duidelijk : de nacht is mijn beste vriend! Ik ervaar deze nooit als een einde van weer een dag, maar als een beloftevol begin van een nieuwe dag, een nieuw tijdperk, een nieuw leven... De nacht geeft mij telkens weer de toestemming om te zijn wie ik ben, én tegelijk het geloof en vertrouwen dat ik kan worden wie ik wil zijn. Al ben ik "naakt", en dus kwetsbaar, ik weet me gekoesterd.

Er zijn geen verwachtingen, slechts aanvaarding...

Er is geen haast, slechts rust...

Er is geen "moeten" maar enkel een "mogen zijn"...

"Donker" en "alleen" en "stilte"... Het zijn geen bedreigende fenomenen. Het zijn daarentegen de typische eigenschappen van de nacht die voor mij aanvoelen als een warme, liefdevolle omhelzing!

Goede nacht.... Slaap zacht...

De levensreis...

From the day I was born

I was on a journey

without knowing

the destination

-

My needs and desires

my wishes and things-to-do

were my guide

towards my goal

-

For such a long time

it only seemed

a never ending road

to nowhere

-

The beacons along my path

hidden in people and experiences

often looked like obstacles

trying to hold me back

-

There was fear

because I needed trust

It was cold

because I longed for warmth

I found incomprehension

because I wanted to be understood

I met Mr. Loneliness

because I was afraid of being alone

-

All these messages

finally brought me

the knowledge

I was searching for

The road I'm walking

will always bring me

to where I'm supposed to be

And there's no way

I can get lost...

De zee roept...

Het is eindelijk zover, ik heb het gevoeld : de zalig zomerse zon! Hoe goed het ook toeven is op mijn eigen terras, met deze temperatuur gaat er toch niets boven "een dagje aan zee"...

Heeft het te maken met het feit dat ik daar niets anders kàn doen dan gewoon NIETS, wat bij mij neerkomt op : liggen, lezen, kruiswoordraadsel oplossen, pootje baden, nog wat liggen (eerst omdraaien natuurlijk!), sandwichke verorberen, muziek beluisteren, eventueel een middagdutje tussendoor, beetje aan "mensen-bekijken" doen..., zonder dat ik direct de indruk krijg dat ik lui ben??

Of zou het eerder een gevolg zijn van het feit dat veel van mijn mooiste herinneringen met de zee te maken hebben??

Of krijg ik gewoon een heel sterk vakantiegevoel in de buurt van zand en water (en de geur van zonnebrandolie)??

Waarschijnlijk zorgt de combinatie van al deze factoren ervoor dat de zee een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefent op mij...

Het is alsof al mijn zintuigen op de meest aangename manier geprikkeld worden!

• het geluid van de golven...
• de zilte geur die daar gewoon in de lucht hangt...
• met mijn vingers door het zand woelen of mijn verhitte lijf (dat klinkt eigenlijk anders dan ik het bedoel) laten afkoelen in het ijskoude water...
• kijken naar ontspannen mensen die gewoon aan het genieten zijn...
• denken aan "Zout op mijn huid" -wie het boek gelezen heeft, hoeft geen verdere uitleg en de anderen krijgen er geen! ;-) terwijl ik het op mijn lippen proef...

En dus heb ik mezelf beloofd dat ik aanstaande dinsdag een tochtje van ongeveer 60 km maak, in het gezelschap van een koelbox, mijn grootste badhanddoek, lectuur, een draagbare cd-speler, een puzzelboekske en een fles zonnemelk. De zee verwacht mij, vandaar...

(en hopelijk past mijn bikini zich automatisch aan mijn lichaam aan, dat ietwat omvangrijker geworden lijkt sedert verleden zomer - hoe zou dat toch komen?)